Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)
Οι ζυμώσεις ξεκινούν ολοταχώς και οι διαδικασίες στον χώρο όπου δόθηκαν διασπαρμένοι ψήφοι, από την έκπληξη της Ελιάς μέχρι την μεγάλη ήττα της ΔΗΜΑΡ και την δυναμική εμφάνιση του Ποταμιού, δημιουργούν νέα δεδομένα στο πολιτικό σκηνικό, σε συνδυασμό με την πτώση των ΑΝ.ΕΛ, την ισχυροποίηση της ακροδεξιάς με το νεοναζιστικό πρόσωπο και το νέο δίπολο ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ότι τρίτη δύναμη στην χώρα είναι η Χρυσή Αυγή, δικαιώνει όλους αυτούς που από χρόνια προειδοποιούσαν για την ενδυνάμωση του φαινομένου, απέναντι στο οποίο το επίσημο κράτος έκλεινε φιλικά το μάτι. Δεν είναι βέβαια το μοναδικό μετά και την επικράτηση της Λεπέν στην Γαλλία και την παρέλαση των ακροδεξιών ταγμάτων σε πολλές άλλες ευρωπαικές χώρες. Θα σταθώ λοιπόν εδώ. Αρκετές δεκαετίες μετά την πτώση της χούντας και την εδραίωση της υποτιθέμενης δημοκρατίας, οι Έλληνες έχουν να επιδείξουν ένα τραγικό αποτέλεσμα που προέρχεται όχι από «οργισμένους» ψήφους, αλλά από πολίτες που πριμοδοτούν συνειδητά τους νεοναζί, που αργά αλλά σταθερά έκαναν την δουλειά τους με τον μοναδικό τρόπο που μόνο αυτοί ξέρουν και που σαφώς αρκετοί πολίτες ανέχονται. Και δεν έφτασε ούτε η δολοφονία Φύσσα ούτε οι αμέτρητες επιθέσεις κατά των μεταναστών. Για ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων φαίνεται πως η ακροδεξιά και ο ναζισμός αποτελούν μάλλον το νέο πρότυπο. Δεν θα παρακολουθήσω αυτούς που πιστεύουν ότι όλα είνα φευγαλέα, ούτε τις επιχειρούμενες ερωτοτροπίες των μονομάχων προς την δεξαμενή των Χρυσαυγιτών προεκλογικά. Θα θυμίσω απλά στους συμπολίτες μου πως οι επιλογές τους χαρακτηρίζουν. Δεν είναι κριτική εξ αριστερών αυτό το άρθρο για τις ευρωεκλογές, ούτε κάλεσμα για άλλου τύπου επείγουσες επιλογές. Θα μπορούσα να σταθώ στην εύκολη και βιαστική καταδίκη της ΔΗΜΑΡ όπως και την ακόμη πιο εύκολη πριμοδότηση του ΠΑΣΟΚ μέσω Ελιάς, ενός κόμματος που έχει συμβάλλει κατά το δοκούν στην σημερινή κατάσταση. Θα μπορούσα επίσης να κατακρίνω σφοδρά και την υπεροπτική στάση της ΝΔ – που δεν είναι παρά δεύτερο κόμμα - αλλά και την κατά περίσταση αλλαζονική συμπεριφορά κάποιων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που βιάστηκαν να μιλήσουν για μεγάλη επικράτηση. Όμως δεν θα το κάνω. Θα στιγματίσω για άλλη μια φορά την κρατική ανυπαρξία απέναντι στο από όλους πια χαρακηριζόμενο «νεοναζιστικό μόρφωμα», την κομματική αδιαφορία απέναντι στη φασιστοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, όταν από ανύπαρκτα ποσοστά η άκρα Δεξιά φτάνει να γίνεται ο ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων. Ας πουν λοιπόν ότι έχουν να πουν όλοι τους. Ας κανονίσουν τα του οίκου τους τα κομματικά στελέχη και ας κάνουν τις δέουσες αναλύσεις των αποτελεσμάτων. Οι πολίτες όμως έχουν τις ευθύνες τους για ότι ψηφίζουν. Εκλέγουν σε πόστα ανθρώπους που ούτε θα το φαντάζονταν τι κόσμο κομίζουν. Και μιλώ και πάλι για την Χρυσή Αυγή και τα ποσοστά της. Η ψήφος στην Ελλάδα φαίνεται πως είναι υπόθεση κάποιων επαγγελματιών του είδους, που ρυθμίζουν ενίοτε την εκάστοτε προτίμηση. Και το σπρώξιμο προς την ακροδεξιά έγινε από όλους αυτούς τους επαγγελματίες που έκλεισαν από νωρίς φιλικά το μάτι. Αλλά όπως είπα, ο καθένας πια λέει ότι θέλει. Ο Βενιζέλος, για παράδειγμα, μέσα στο στο παραλήρημά του, μιλά για νέα ανάσα στους Έλληνες. Με απίστευτη χαρά αναφέρεται τώρα στην «Ένωση του Έθνους», ζώντας ένα πραγματικό όνειρο με το απρόσμενο ποσοστό της Ελιάς. Αλλά, αυτά θέλει - αυτά ψηφίζει ο κόσμος, που σε καμία περίπτωση δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Με αυτά και με αυτά, μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση πέρασε στην ιστορία, με μοναδικότητα την παντελή έλλειψη αναφοράς στις ευρωπαικές εξελίξεις. Μια αναμέτρηση που ανέδειξε, όπως είπα, την Χρυσή Αυγή σε τρίτο κόμμα, με ότι αυτό συνεπάγεται για την αυριανή μέρα. Κατά τα άλλα, και οι προεκλογικές θριαμβολογίες Σαμαρά κόπασαν, το ίδιο όπως και οι υπερβολικοί στόχοι Τσίπρα, που μιλά ανοιχτά για καταδίκη των μνημονίων και αναφέρεται στην μεγάλη ανατροπή που συντελέστηκε. Μπροστά μας λοιπόν το νέο δίπολο εξουσίας, οι κεντροαριστερές ζυμώσεις και διαδικασίες που θα ακολουθήσουν. Θα μπορούσε να πει κανείς πολλά. Να κριτικάρει την υπερφίαλη πολιτική της κυβέρνησης αλλά και την ανομολόγητη οπορτουνιστική συμπεριφορά της μείζονος αντιπολίτευσης. Να στιγματίσει την βιαστική ψήφο μεγάλης μερίδας των Έλλήνων πολιτών, που μάλλον θεωρούν την όλη εκλογική διαδικασία κάτι σαν παιδική χαρά. Θα μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά, αν δεν έβλεπε την τραγικότητα του φαινομένου το να είναι τρίτο κόμμα μια καθομολογούμενη «εγκληματική οργάνωση». Εκεί τα πράγματα σοβαρεύουν. Και θα δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο όταν κοιτάξει κανείς την Γαλλία, την Ουγγαρία, την Αυστρία και την Δανία αναφορικά με την άνοδο της ακροδεξιάς. Κοινώς, πολύ «χαλαρή» ήταν η ψήφος, όπως είπαν περισπούδαστα κυβερνητικά στελέχη. Έτσι χαλαρά και ανυποψίαστα, χιλιάδες πολίτες σπρώχνουν τους ακροδεξιούς και τους νεοναζί σε καίριες θέσεις. Η μαύρη μπότα, κοινώς, και πάλι στο προσκήνιο μεταπολεμικά αν θέλουμε να μιλήσουμε πραγματικά για το νόημα των ευρωεκλογών. Μαύρη μπότα και απειλητικά σύννεφα πάνω από την Ευρώπη.
