Του Κων/νου Τσιρονίκου
Σε άρθρο μας, προ καιρού, είχαμε ασχοληθεί με τις κακοτεχνίες και διαβρώσεις πεζοδρομίων και πλατειών... της πόλεώς μας. Σήμερα για την ολοκλήρωση του θέματος αυτού, θα αναφερθούμε στις ακαθαρσίες και βρομιές που ενδημούν στους χώρους αυτούς και οι οποίες ποιοτικά μας υποβιβάζουν και μας οδηγούν χαμηλά στις βαθμίδες της πολιτισμικής κλίμακας.
Ποιος όμως είναι ο παράγοντας αυτός που υπονομεύει την αισθητική του περιβάλλοντος με κίνδυνο προσβολής της δημόσιας υγείας; Ποιος ρυπαίνει τους τόπους διελεύσεως και ψυχαγωγίας των πολιτών;
Δυστυχώς, ο άνθρωπος. Αυτός είναι ο δημιουργός - άμεσα ή έμμεσα - της καταστάσεως αυτής. Άμεσα με το πέταμα σκουπιδιών εκτός των κάδων απορριμμάτων και έμμεσα με την εγκατάλειψη και την εμφάνιση αδέσποτων σκυλιών, τα οποία κοπρίζουν τους χώρους που περνούν. Ευτυχώς, σήμερα, η παρουσία τους είναι μικρή. Κυρίως, όμως, η ρύπανση των τόπων αυτών προέρχεται από τετράποδα, κατά κανόνα σκυλιά, συνοδευόμενα από φιλόζωους συμπολίτες μας. Αυτά, δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, ικανοποιούν τις σωματικές τους ανάγκες επί των πεζοδρομίων, πλατειών και χώρων αναψυχής, χωρίς να αναλαμβάνεται η σχετική φροντίδα μαζέματος των περιττωμάτων από τους συνοδούς τους.
Αποτέλεσμα της συμπεριφοράς αυτής είναι το φαινόμενο αυτό να προσλάβει ανησυχητικές διαστάσεις, αφού πέραν της αντιαισθητικής πλευράς εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για την υγεία των πολιτών και κυρίως μικρών παιδιών. Γιατί σ’ όλους τους χώρους: πάρκα, πλατείες και πεζοδρόμια είναι εγκατεσπαρμένες εδώ κι εκεί, σαν τα μανιτάρια, τέτοιες ακαθαρσίες.
Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους οι συμπολίτες μας αυτοί μαζί με τα τετράποδα αυτά πρέπει ν’ αγαπούν και το περιβάλλον. Λαμβάνοντας όλα τα αναγκαία μέτρα για το μάζεμα των περιττωμάτων των ζώων που συνοδεύουν. Διασφαλίζοντας έτσι την καθαριότητα των φυσικών χώρων και τη δημόσια υγεία. Το κόστος και ο κόπος μηδαμινός. Το μόνο που χρειάζεται είναι η αγάπη. Αγάπη στο ζώο που συνοδεύουμε, αλλά και στο περιβάλλον. Τότε η αγάπη σ’ αυτό είναι ολοκληρωμένη. Όταν το νιώθουμε ότι ζει και μεγαλώνει σ’ έναν τόπο υγιεινό. Καθαρό. Επομένως η ζωοφιλία δεν είναι ένα μονοσήμαντο πράγμα. Αλλά μια διπλή ενέργεια με συνδετικό κρίκο, τη μεγαλειώδη αξία της αγάπης. Αυτή η αξία σήμερα δεν είναι εντελώς απούσα. Γιατί υπάρχουν και συμπολίτες μας που την έχουν ολοκληρωμένη. Όπως πρέπει. Σαν το περιστατικό που συνέβη τις προάλλες, με μια αξιόλογη κυρία η οποία έσπευσε αμέσως, φορώντας γάντια, να μαζέψει και να τοποθετήσει σε μια σακουλίτσα τα περιττώματα του σκυλιού της, που είχε κάνει στο πεζοδρόμιο. Πράξη πολιτισμού και φιλοζωίας ταυτόχρονα! Γιατί αυτή η γυναίκα έχει μάθει ότι αγάπη μόνο στο σκυλί, χωρίς αγάπη και στο περιβάλλον, είναι μισή. Και το αποτέλεσμα θα είναι όμοιο μ’ αυτό το αποκρουστικό θέαμα που βλέπουμε σήμερα στα πεζοδρόμια, τις πλατείες, στα πάρκα...
Έχω την πεποίθηση ότι σ’ όλες τις φιλοζωικές οργανώσεις η ολοκληρωμένη αξία της αγάπης, που εκδηλώνεται ισότιμα στο περιβάλλον και στα ζώα αποτελεί τον πυρήνα του φιλοζωικού πνεύματος. Αυτό που ζήσαμε εμείς οι παλιότεροι στα χωριά μας. Με τα ζώα δίπλα μας, κοντά μας, ακοίμητοι φρουροί και βοηθοί. Αποτελούσαν τότε αναπόσπαστο μέρος του οικογενειακού περιβάλλοντος. Και σε ό,τι αφορά στην τροφή, πρώτα δίναμε σ’ αυτά και μετά τρώγαμε εμείς. Αυτό σημαίνει ότι ο γράφων δεν διακατέχεται από πνεύμα αντιπάθειας, αλλά από αμέριστη αγάπη προς τα τετράποδα αυτά και το περιβάλλον. Αλλά και εκτίμηση στις φιλοζωικές οργανώσεις και σε οποιονδήποτε συμπολίτη μας που συντηρεί κάποιο ζώο.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να τονίσω και πάλι ότι φιλοζωία χωρίς αγάπη στο περιβάλλον είναι ατροφική. Και σαν τέτοια δεν μπορεί να περπατήσει και να δώσει θετικά αποτελέσματα. Για να μην συμβαίνει όμως αυτό, χρειάζεται ολοκληρωμένη αγάπη που ν’ αγκαλιάζει τα ζώα και το περιβάλλον. Τότε να είμαστε βέβαιοι, ότι προάγουμε την αξία του φιλοζωικού πνεύματος και μαζί μ’ αυτήν τον πολιτισμό μας.
