Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ που κυριαρχεί στην επικαιρότητα και που, όλοι παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση, έγινε στο γραφείο του στενότερου συνεργάτη του πρωθυπουργού: του γραμματέα της κυβέρνησης... Ήταν ένας διάλογος ανάμεσα σ’ έναν θεσμικό παράγοντα και τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του τέταρτου σε δύναμη πολιτικού κόμματος... Όποιος πολίτης, πριν δει την τηλεοπτική εικόνα, είχε φανταστεί το γραφείο του γραμματέα της κυβέρνησης με τόσα εκκλησιαστικά εικονίδια στον τοίχο και τον ίδιο τον γραμματέα τόσο αγοραίο όσο ο συνομιλητής του, σίγουρα είχε απομυθοποιήσει το δημοκρατικό πολίτευμα περισσότερο απ’ ό,τι νομίζαμε ότι του άξιζε...
ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ, εξακολουθώ να τρέφω αυταπάτες, αλλά ουδέποτε μπορούσα να φανταστώ ότι ο κ. Μπαλτάκος με το που εγκαταστάθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου άρχισε να βάζει καρφιά στον τοίχο για να αναρτήσει τις εικονίτσες του!... Κάτι ανάλογο (που δεν έχει βέβαια καμιά σχέση με την ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει κάπου) διέκρινε τον τοίχο της λαϊκής μοδίστρας που μαντάριζε στο παρελθόν τα ρούχα της μάνας μου κι ένιωθε τύψεις, γιατί «έπιανε βελόνα» Μεγάλη Πέμπτη, που «σταυρώσανε τον Κύριο»...
ΟΥΔΕΠΟΤΕ επίσης, μπορούσα να φανταστώ ότι ο γραμματέας της κυβέρνησης θα μπορούσε να συζητάει με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του τέταρτου σε δύναμη κόμματος, όπως ο μανάβης (ο άνδρας της λαϊκής μοδίστρας που σας περιέγραψα πριν) με τον περιπτερά απέναντι:
Η. ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ.: Όταν κατ' αρχήν, όταν βγήκα εγώ, τι έπαθε ο Σαμαράς, μπορείς να μου πεις;
Π. ΜΠΑΛΤΑΚΟΣ.: Ήταν στην Αμερική τότε.
Η. ΚΑΣ.: Ναι, ήταν στην Αμερική, αλλά εγώ έχω μάθει ότι έπαθε εγκεφαλικά.
Π. ΜΠΑ.: Σοκ και δέος! Χαμός έγινε, της π@@@@@@ς...
ΚΑΣ.: Και τι λέει ο Σαμαράς γι' αυτά; Έχει συναίσθηση του τι γίνεται;
ΜΠΑ.: Όχι, στην αρχή δεν είχε... Τώρα όμως που είδε τα γκάλοπ... Αυτός νόμιζε, σαν μεγαλοαστός που είναι, ότι όλα αυτά τα τρομερά «2% - μου λέει – θα πάνε»... του λέω: «εγώ σου λέω 20% θα πάνε». Μου λέει: «Είσαι μ@@@@@ς»
«ΤΕΤΟΙΟΙ άνθρωποι μας κυβερνούν», έγραψε ο Νίκος Δήμου. Άτομα που δεν έχουν στοιχειώδη ευφυΐα, ούτε στοιχειώδη παιδεία, κατέχουν ύψιστα κρατικά αξιώματα. Ευθυγραμμίζονται και κουμπαριάζουν με χρυσαυγίτες και στολίζουν τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Και στη συνέχεια, καμαρώνουν τον γιο τους να «τα κάνει λίμπα» και επικαλούνται «το καλό της παράταξης» για να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά τους...
ΤΟ ΑΝ είναι δεξιοί ή αριστεροί καθίσταται ζήτημα δευτερεύουσας (μπορεί και τριτεύουσας) σημασίας... Πρωτεύουσας είναι ότι δείχνουν ανάξιοι των αξιωμάτων τους... Και δεν είναι οι μόνοι: αφ’ ότου η ψήφος μας έγινε κυρίως «συναισθηματική», το Κοινοβούλιο γέμισε κάφρους! Ανθρώπους που, αντί ρητορικής δεινότητας επιδεικνύουν μπράτσα κι αντί κοινοβουλευτικού ήθους, μαγκιά... Ανθρώπους που αρνούνται να τηρήσουν έστω τα προσχήματα, επειδή παραπέμπουν είτε σε αστικές συνήθειες, είτε στην υποκρισία των προγενεστέρων... Ανθρώπους που απειλούν, που υπόσχονται εκδίκηση και στήνουν λαϊκά δικαστήρια με νερά, γιαούρτια και γιουχαΐσματα...
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ολ’ αυτά δεν αντιμετωπίζονται με αφορισμούς που δημιουργούν απλώς εντυπώσεις στο πλαίσιο της αέναης αντιπαράθεσης αριστεράς – δεξιάς... Είναι ζήτημα πολιτισμού να δούμε το πρόβλημα διεξοδικότερα... Γιατί, αλλιώς θα είμαστε όμηροι της αδυναμίας μας να διακρίνουμε τη διαφορά ανάμεσα στους ... «Μπέους» (που ευυπόληπτοι πολίτες του Βόλου, βλέπω στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ να τους υποδέχονται με εγκαρδιότητα και σεβασμό!) και στους εκπροσώπους αν όχι φωτεινών ιδεών, της αστικής ευγένειας τουλάχιστον...
* Στίχος από γνωστό τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου
