Του Γιώργου Δελαστίκ
Και τι δεν κάνει ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς προκειμένου να αποφύγει τη συντριβή της Ν.Δ. στις ευρωεκλογές, πράγμα που θα οδηγούσε στην άμεση κατάρρευση της κυβέρνησής του και τη διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών στα τέλη Ιουνίου! Πρώτα - πρώτα μοιράζει από ένα... πεντακοσάρικο σε 1.000.000 ψηφοφόρους, αρχής γενομένης από 33.750 στρατιωτικούς και υπαλλήλους του υπουργείου Αμυνας και 26.500 αστυνομικούς! Ελπίζει με αυτή την εφάπαξ «ελεημοσύνη» στο ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους να κατορθώσει να αποσπάσει κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους από τους «ελεηθέντες» και τις οικογένειές τους.
Εν συνεχεία προσπαθεί ο πρωθυπουργός να δελεάσει και να εκβιάσει τους κυβερνητικούς βουλευτές με δύο τρόπους.
Ο πρώτος είναι πασίγνωστος και πάντα αποτελεσματικός: λέει ότι θα κάνει ανασχηματισμό. Ο κάθε βουλευτής κυβερνητικού κόμματος αυτό έχει ως όνειρο της ζωής του - να γίνει υπουργός! Τίποτα ανώτερο από αυτό δεν υπάρχει στην προσωπική κλίμακα αξιών κάθε πολιτικού. Το «υπουργιλίκι» πάνω απ΄ όλα! Μεγαλύτερο... «κατευναστικό» της οργής, των ανησυχιών, των διαφωνιών κάθε βουλευτή από την ελπίδα του ότι όπου να΄ ναι γίνεται υπουργός, δεν υπάρχει! Και μόνο η φήμη επικείμενου ανασχηματισμού αρκεί για να καταστήσει εκπληκτικά πειθήνιους προς την ηγεσία τους διαφωνούντες βουλευτές...
«ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ» ΑΝΤΙ ΓΙΑ Ν.Δ.
Ο δεύτερος τρόπος είναι εκβιαστικός και χρησιμοποιείται πολύ σπάνια: το πρωθυπουργικό περιβάλλον, προφανώς κατ΄ εντολήν του Αντώνη Σαμαρά, έθεσε με ένταση από την προηγούμενη εβδομάδα τη φημολογία περί ίδρυσης... νέου κόμματος από τον πρωθυπουργό! Εδιναν μάλιστα και το όνομά του: «Νέα Ελλάδα»!
Πέρα από τα φληναφήματα περί «μετάλλαξης», «αμφίπλευρης διεύρυνσης», «ανοίγματος προς τη Χρυσή Αυγή» της Ν.Δ., τα οποία είναι για την ώρα ανυπόστατες εικασίες, οι εσωκομματικοί αμφισβητίες και αντίπαλοι του πρωθυπουργού έλαβαν αμέσως το ουσιαστικό μήνυμα.
Αν ο Αντώνης Σαμαράς φτιάξει δικό του κόμμα, θα τοποθετήσει τους προσωπικούς πολιτικούς του φίλους στις κρίσιμες θέσεις - πολιτικές και οργανωτικές - του νέου κόμματος, παραγκωνίζοντας τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, αλλάζοντας εκ βάθρων τους εσωκομματικούς συσχετισμούς δυνάμεων. Τους πιο επικίνδυνους από αυτούς, ίσως τους αφήσει και πολιτικά άστεγους.
Ευνόητο είναι ότι για τα κορυφαία στελέχη της Ν.Δ. που εποφθαλμιούν τη θέση του προέδρου του κόμματος και την πρωθυπουργία, υπομένοντας προσωρινά τον Αντώνη Σαμαρά και καιροφυλακτώντας να βρουν την ευκαιρία να τον ανατρέψουν, μεγαλύτερη συμφορά από τη διάλυση της Ν.Δ. με πρωτοβουλία Σαμαρά δεν υπάρχει. Ανατρέπει ένα τέτοιο γεγονός πλήρως τον προσωπικό πολιτικό σχεδιασμό τους.
ΘΝΗΣΙΓΕΝΕΣ ΤΟ ΝΕΟ ΚΟΜΜΑ
Να κατακρημνίσει στα πολιτικά Τάρταρα τη Ν.Δ. σίγουρα μπορεί ο ηγέτης της. Αυτό άλλωστε κάνει ήδη ο Αντώνης Σαμαράς με τη μνημονιακή πολιτική που ακολουθεί. Δύο χρόνια σχεδόν ως πρωθυπουργός. Από τη στιγμή μάλιστα που η Ν.Δ. βρίσκεται σε κατακόρυφη πτώση δημοτικότητας, ο Αντ. Σαμαράς μπορεί ακόμη και να τη διαλύσει εντελώς, να την καταργήσει. Ελάχιστοι Ελληνες θα συγκλονιστούν από μια τέτοια εξέλιξη, από τη στιγμή που θα υπάρξει κάποιο νέο δεξιό κόμμα για να την αντικαταστήσει.
Εύλογα όμως προκύπτει το ερώτημα: Ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να διαλύσει τη Ν.Δ., μπορεί όμως να είναι αυτός που θα φτιάξει το νέο μεγάλο δεξιό κόμμα;
Η απάντηση είναι μονοσήμαντα αρνητική. Κατηγορηματικά, όχι! Άλλος θα φτιάξει το νέο μεγάλο συντηρητικό κόμμα του συστήματος, όχι ο σημερινός πρωθυπουργός.
Ο λόγος είναι πολύ απλός: Νέα πολιτικά κόμματα δεν φτιάχνονται από καταρρέοντες πολιτικούς αρχηγούς! Φτιάχνοντας μόνο από ηγέτες που βρίσκονται σε προσωπική φάση θεαματικής ανόδου της επιρροής τους στους ψηφοφόρους, που διαισθάνονται σε υψηλό βαθμό τις διαθέσεις της κοινωνίας και οι οποίοι έχουν βεβαίως τη στήριξη ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων, αν μιλάμε για την ίδρυση κάποιου ισχυρού συστημικού κόμματος.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν βρίσκεται όμως σε φάση πολιτικής ανόδου. Το εντελώς αντίθετο. Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, η ηγετική πολιτική του καριέρα κινείται ταχύτητα προς το τέλος της, το οποίο ενδέχεται μάλιστα να απέχει μόνο λίγους μήνες. Ως εκ τούτου, εκ προοιμίου θνησιγενές και περιθωριακό θα είναι οποιοδήποτε κόμμα ιδρύσει ή αποπειραθεί να ιδρύσει ο νυν πρωθυπουργός.
Θεωρητικά μιλώντας η μοναδική περίπτωση κατά την οποία ο Αντώνης Σαμαράς θα μπορούσε να ιδρύσει ένα όντως κραταιό, νέο κόμμα της συντηρητικής παράταξης, θα ήταν η πλήρης ανατροπή των μέχρι τώρα εκτιμήσεων για τα αποτελέσματα των μετά δίμηνο ευρωεκλογών.
Να πάρει δηλαδή η Ν.Δ. ένα ποσοστό 35% και πάνω, να βγει πανηγυρικά πρώτο κόμμα συντρίβοντας τον ΣΥΡΙΖΑ με διαφορά πέντε ή και δέκα εκατοστιαίων μονάδων και έτσι ο Αντώνης Σαμαράς να καταστεί αδιαφιλονίκητος ηγέτης ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού αντί για υποψήφιος προς πολιτική καρατόμηση, όπως θεωρείται μέχρι στιγμής. Μόνο οι κάλπες λύνουν τέτοια ζητήματα. Ποτέ οι υποθέσεις ή οι εκτιμήσεις.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ
Η ουσία είναι πως η Ν.Δ., ανεξάρτητα από τους σχεδιασμούς του Σαμαρά και τις προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες του, έχει πραγματικά ολοκληρώσει τον ιστορικό της κύκλο. Δεν μπορεί πλέον να εκπροσωπεί τη συντηρητική παράταξη.
Εξόφθαλμη εκδήλωση της κρίσης της Ν.Δ. είναι η ύπαρξη τριών δεξιών κομμάτων με διακριτή γραμμή και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση - των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής επιπλέον της Ν.Δ.
Τον Ιούνιο του 2012 η Ν.Δ. πήρε χοντρικά 30% και 15% των συντηρητικών ψηφοφόρων χάθηκε γι΄αυτήν, καθώς κατευθύνθηκε είτε στους αντιμνημονιακούς ΑΝΕΛ, είτε στην ακροδεξιά Χρυσή Αυγή (τα ακριβή ποσοστά των δεξιών κομμάτων ήταν Ν.Δ. 29,66%, ΑΝΕΛ 7,51% και ΧΑ 6,92%).
Τα ποσοστά αυτά δείχνουν ξεκάθαρα την τριχοτόμηση του συντηρητικού εκλογικού σώματος. Η τροχοτόμηση είναι κραυγαλέα.
Πρέπει να υπενθυμίσουμε δε ότι με αγωνιώδεις προσπάθειες και με το πρωτοφανές ίσως και στα παγκόσμια χρονικά κλείσιμο της Βουλής που προέκυψε από τις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου 2012 σε... μία (!!!) μέρα, «κουκουλώθηκε» η πλήρης κονιορτοποίηση της συντηρητικής παράταξης που είχε προκύψει από εκείνες τις εκλογές.
Τότε η Ν.Δ. είχε πάρει μόνο 18,85%, μόλις 1 εκατοστιαία μονάδα πάνω από το άθροισμα (17,58%) των αντιμνημονιακών ΑΝΕΛ (10,69%) και της ακροδεξιάς ΧΑ (6,97%). Επιπροσθέτως, συνολικά 9,4% είχαν πάρει τέσσερα δεξιά κόμματα (Καρατζαφέρης, Ντόρα, Τζήμερος, Μάνος) που παρέμειναν εκτός Βουλής (ΛΑΟΣ 2,9%, Δημοκρατική Συμμαχία 2,55%, Δημιουργία Ξανά 2,15% και Δράση 1,8%).
Με άλλα λόγια, τον Μάιο του 2012 η Ν.Δ. πήρε όλο κι όλο το εξωφρενικό χαμηλό ποσοστό του 18,85% και όλα τα άλλα δεξιά κόμματα πήραν... 26,98% - οκτώ εκατοστιαίες μονάδες παραπάνω!
Είναι προφανές ότι η Ν.Δ. περιδινίζεται σε υπαρξιακή κρίση...
ΜΕΤΡΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Δεν είναι ζηλευτά τα αποτελέσματα που έχει πετύχει η Ν.Δ. στις επτά ευρωεκλογές που έχουν γίνει μέχρι τώρα στην Ελλάδα τα τελευταία 35 σχεδόν χρόνια. Στις πέντε από αυτές το ποσοστό της κινήθηκε κάτω από 40% και στις δύο μόνο ξεπέρασε το ποσοστό αυτό.
«Σεφτέ» έκανε η Ν.Δ. το 1981 όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου σάρωνε τα πάντα, με το χειρότερο ποσοστό της και των επτά ευρωεκλογών - μόλις 31,34%. Το 1984 η Ν.Δ. πήρε 38,05% και το 1989 40,41%. Το 1994 το ποσοστό της έπεσε στο 32,65% και ανέβηκε στο 35% το 1999.
Το 2004, τρεις μήνες αφότου ο Κώστας Καραμανλής νίκησε στις βουλευτικές εκλογές και έγινε πρωθυπουργός, η Ν.Δ. πέτυχε την καλύτερη επίδοση της ιστορίας της σε ευρωεκλογές σημειώνοντας ποσοστό 43,04% Το 2009 όμως καταβαραθρώθηκε χάνοντας απευθείας πάνω από 10 (!) εκατοστιαίες μονάδες και παίρνοντας μόνο 32,29%.
Όλα αυτά τα ποσοστά όμως, ακόμη και τα κατώτερα του 31% και του 32%, φαντάζουν υπέρογκα και όνειρα θερινής νυκτός για τη σημερινή Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά που σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις αποκλείεται να πιάσει το 30%
Σε λιγότερο από δύο μήνες έτσι κι αλλιώς θα έχουμε απτά αποτελέσματα για να συζητούμε στη βάση δεδομένων και όχι εκτιμήσεων, αλλά όλα δείχνουν ότι αυτές οι ευρωεκλογές θα προκαλέσουν πολιτικές ανακατατάξεις τεράστιας κλίμακας για πρώτη φορά - τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη ολόκληρη. Εν αναμονή...
