Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Για να επέλθει οποιοσδήποτε εκσυγχρονισμός της χώρας, θα πρέπει να προηγηθούν πρώτα βαθιές τομές στο ισχύον Σύνταγμα, το οποίο ως πρωθυπουργικό, που είναι, καθιστά πανίσχυρο και παντοδύναμο τον εκάστοτε πρωθυπουργό της χώρας, σε βάρος φυσικά της Βουλής και της συλλογικής προσπάθειας, που πρέπει να διέπει τη λειτουργία μιας δημοκρατικής εκλεγμένης Κυβέρνησης.
Να επαναφερθούν ορισμένες εξουσίες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ώστε να παύσει να είναι μόνο ένα διακοσμητικό πρόσωπο. Να εκλέγεται με απόλυτη πλειοψηφία του όλου του αριθμού των Βουλευτών δηλαδή 151, ώστε να αποφεύγεται η προκήρυξη των πρόωρων εκλογών, σε περίπτωση αδυναμίας εκλογής του, από τη Βουλή με τα 3/5 αυτής, δηλαδή 180 Βουλευτές. Άρθρο 32.
Να θεσμοθετηθεί στο Σύνταγμα διάταξη, που να επιτρέπει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να συγκαλεί όποτε θεωρεί τούτο σκόπιμο και επιβεβλημένο, υπό την Προεδρία του, το σημερινό άτυπο συμβούλιο Αρχηγών των Κομμάτων της Βουλής, διευρυμένο, με τη συμμετοχή όλων των πρώην Προέδρων της Δημοκρατίας και πρώην πρωθυπουργών, που έχουν ηγηθεί Κοινοβουλευτικών Κυβερνήσεων.
Οι βουλευτές να εκλέγονται για πέντε συνεχή έτη αντί τεσσάρων και ο αριθμός των να μειωθεί δραστικά στους 151. Άρθρα 51-53. Οι βουλευτές να μην γίνονται υπουργοί. Εφ’ όσον γίνουν να εκπίπτουν αυτεπάγγελτα της βουλευτικής των ιδιότητας.
Η δικαιοδοσία διάλυσης της Βουλής για προκήρυξη πρόωρων εκλογών, να περιέλθει στην αρμοδιότητα της Βουλής και όχι στον εκάστοτε πρωθυπουργό. Άρθρο 41.
Να καταργηθεί το Ζ ψήφισμα της Βουλής (Συνεδρίαση ΚΔ της 22-12-1964), που εξισώνει τη βουλευτική αποζημίωση, στο σύνολο των αποδοχών του Προέδρου του Αρείου Πάγου. Και τούτο γιατί τα καθήκοντα του βουλευτού δεν έχουν καμία σχέση και συνάφεια με τα του προέδρου Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας μας.
Να ξεκαθαρίζονται με απόλυτη σαφήνεια τα της ασυλίας και της ατιμωρησίας των βουλευτών, ώστε αυτό, να ισχύει μόνο, κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους και όχι όπως συμβαίνει σήμερα, συλλήβδην, για όλες τις παράνομες πράξεις, ακόμα και σε περίπτωση τέλεσης κακουργηματικών πράξεων. Άρθρα 61-62.
Να προστεθεί ειδική διάταξη, που να ορίζει ότι, ο αριθμός των υπουργείων, δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος των 15 και των υπουργών και υφυπουργών των 30. Άρθρα 81-82.
Στη Βουλή να εισέρχονται τα κόμματα, που θα συγκεντρώνουν πανελλαδικά τουλάχιστον το 5% του Εκλογικού σώματος (Προσθήκη στο άρθρο 54). Αυτό ισχύει στη Γερμανία. Στη δε Τουρκία το 10%.
Να ξεκαθαρίζονται, με απόλυτη σαφήνεια, οι ποινικές ευθύνες των μελών της Κυβέρνησης, ώστε να εκλείψει μια για πάντα και για πάντα η σημερινή ασυλία και η ατιμωρησία τούτων. Να υπόκεινται και αυτά, στη δικαιοδοσία των φυσικών δικαστών και μόνον. Άρθρο 86.
Δεν πρέπει στο Σύνταγμα, να γίνεται πρόνοια για τις αποδοχές των δικαστικών λειτουργών και την επίλυση των διαφορών τους, επί των αποδοχών και των συντάξεών τους, γιατί τούτο αντίκειται στο άρθρο 4 περί ισότητας. Άρθρα 88-99.
Να προστεθεί ειδικό άρθρο, που να καθορίζει με απόλυτη και εδώ σαφήνεια, το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα λειτουργούν τα πολιτικά κόμματα της χώρας, όπως η χρηματοδότηση αυτών, η διαφάνεια των οικονομικών τους και ό,τι έχει να κάνει με την οργάνωσή τους, ως συστατικά στοιχεία, του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος και πότε αυτά, θα τίθενται εκτός νόμου.
Από ενάρξεως του ισχύοντος Συντάγματος την 11-6-1975, προκύπτει πιστεύω αδήριτη ανάγκη όπως στην επικείμενη αναθεώρηση τούτου, θεσπισθεί και η οργάνωση και η λειτουργία στη χώρα μας, όπως συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του κόσμου, Συνταγματικού Δικαστηρίου.
Οι βουλευτές να εκλέγονται όχι κατά νομούς, που ουσιαστικά δεν υφίστανται, αλλά κατά Περιφέρεια με αριθμό δέκα σε κάθε μία, εκτός της Αττικής και Κεντρικής Μακεδονίας στις οποίες θα εκλέγονται 25 και 16 αντίστοιχα, τουτέστιν 11 x 10 = 110 + 41 = 151. Άρθρα 51-54.
Να καταργηθούν οι υφιστάμενες επτά αποκεντρωμένες Κρατικές περιφερειακές διοικήσεις γιατί αυτές ναρκοθετούν την ομαλή λειτουργία των δεκατριών αυτοδιοικητικών Περιφερειών της Χώρας, αφαιρούν αρμοδιότητες απ’ αυτές, μόνο και μόνο, για να υπάρχουν και να δικαιολογούν έτσι την ύπαρξή τους, νοθεύοντας με την παρουσία τους, το νόημα της τοπικής αυτοδιοίκησης και της συνέχειας της κρατικής μηχανής.
Αυτές πιστεύω είναι προτάσεις και εισηγήσεις ενός απλού ανθρώπου, που στοχεύουν αποκλειστικά και μόνο, στον εκσυγχρονισμό της Χώρας μας, πάνω στην οργάνωσή της και την εν γένει λειτουργία της, ώστε σιγά – σιγά να ξεφύγει από την τριτοκοσμική της μορφή και υφή και να καταστεί, μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή χώρα, που την έχει απόλυτη ανάγκη το Έθνος μας, σήμερα.
