Ο μεγάλος Καζαντζάκης κάπου γράφει: «Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα. Αν όμως διαλέξεις να ζωγραφίσεις την κόλαση, μην κατηγορείς κανέναν γι’ αυτό».
Τα τελευταία χρόνια μια μαυρίλα πλάκωσε τις καρδιές μας κι ένα ασήκωτο βάρος κάθισε στο στήθος του Έλληνα και του κόβει την ανάσα.
Δεν πιστεύει πια σε τίποτα και σε κανέναν, όσες προσπάθειες κι αν γίνονται απ’ τους πολιτικούς να μας χρωματίσουν την καθημερινότητα, πότε με το πρωτογενές πλεόνασμα, πότε με την... υποτιθέμενη ανάπτυξη του 2014 πέφτουν στο κενό. Λέω «υποτιθέμενη» κι εγώ, γιατί δεν την πιστεύω.
Δεν μπορεί βέβαια κανένας να μας κατηγορήσει γι’ αυτή μας τη δυσπιστία.
Έχουμε δει κι έχουμε ακούσει τόσα πολλά, αυτά τα χρόνια των μνημονίων και της κρίσης, που τα θεωρούμε όλα ψέματα.
Όμως συνάνθρωποι είναι κακό πράγμα να μην πιστεύεις πουθενά και σε τίποτα. Κλείνεσαι στον εαυτό σου με μόνη παρέα την πίκρα σου κι αυτό οδηγεί στην κατάθλιψη. Έτσι λένε οι ειδικοί. Λίγη αισιοδοξία δεν βλάπτει.
Με τη συνεχή γκρίνια και τη μιζέρια, οδηγούμαστε εκεί που υποστηρίζουν οι επιστήμονες.
Η χώρα μας έζησε δύσκολες καταστάσεις. Πολέμους, πείνα, δυστυχία, εμφύλιο – αυτό κι αν ήταν, το να πολεμάς τον κατακτητή, αυτόν που πάει να σου πάρει το σπίτι σου και το ψωμί σου και να σε αφανίσει, είναι ευλογημένο. Το να σκοτώνεις τον αδερφό σου όμως, είναι φοβερό...
Παρ’ όλα αυτά η Ελλάδα στάθηκε πάλι στα πόδια της και έζησε και ωραίες μέρες. Ας μην σκύψουμε το κεφάλι κι ας μην υποταχθούμε στη μοίρα μας. Είχαμε συνηθίσει βέβαια αλλιώς, με καλοπέραση και σπατάλη, τρία-τέσσερα αυτοκίνητα, για τετραμελή οικογένεια, παρκαρισμένα έξω απ’ το σπίτι μας, που τώρα παραδώσαμε τις πινακίδες και δεν μας βόλεψε να βγάλουμε... πλαστές κατά το παράδειγμα του Λιάπη!
Ταξίδια, εξοχικά, κέντρα διασκέδασης χωρίς όρια, όποτε μας έκανε κέφι, γενναίο χαρτζιλίκι στους κανακάρηδες και στις κανακάρες κι αν είχαμε και καμιά θέση σπουδαία, θέση κλειδί που λέμε και περνούσαν μερικά εκατομμύρια ευρώ απ’ τα χέρια μας, κάποιοι δεν δίσταζαν να τα... τσεπώσουν.
«Όλοι μαζί τα φάγαμε...». Είχε πει κάποτε ο Πάγκαλος. Ασφαλώς και δεν είναι έτσι. Αυτοί ξεκοκάλιζαν μοσχάρια κι εμείς κοτοπουλάκια.
Τους δώσαμε όμως το δικαίωμα για να μπορούν να το λένε. Και τώρα φίλοι μου, κρεμάσαμε τα μούτρα κάτω, πήραμε κι ένα κομπιουτεράκι και λογαριάζουμε ολημερίς και συνέχεια δεν μας βγαίνουν.
Ας μαζευτούμε λιγάκι βρε παιδιά, δεν πειράζει, πολύ... έξω το είχαμε ρίξει. «Καλοπέραση και γαία πυρί μιχθήτω». Ίσως με την κρίση ξύπνησαν και κάποια ξεχασμένα συναισθήματα. «Ουδέν κακόν αμιγές καλού» - δύσκολα θα ξεφύγω σήμερα από ρήσεις σοφών.
Ξύπνησαν λοιπόν κάποια συναισθήματα, όπως είναι η ευσπλαχνία που μας οδηγεί στην ελεημοσύνη και στην αλληλεγγύη, βγάλαμε τις παρωπίδες, κοιτάμε και λίγο γύρω μας τη δυστυχία που κυκλοφορεί και λέμε και καμιά φορά «Δόξα τω Θεώ».
Η γενιά μας όπως προαναφέραμε, πέρασε διά πυρός και σιδήρου και δεν πρέπει να απογοητεύεται. Όσο για τους νέους να τους διδάξουμε πως έχει ο καιρός γυρίσματα, να πιστέψουν στο μέλλον, δεν χάθηκαν όλα. Βέβαια οι άνθρωποι που μας κυβερνάνε δεν είναι κι απ’ τους... ικανότερους, αλλά αυτοί είναι, άλλοι δεν υπάρχουν.
Κι εκείνοι που υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια, άπειροι κι ανίδεοι είναι και νομίζουν πως πατώντας ένα κουμπί θα αλλάξουν όλο τον κόσμο. Στην καρέκλα της εξουσίας έχουν σημαδέψει κι αυτοί και δεν βλέπουν την ώρα να στηθούν οι κάλπες, παίρνοντας αέρα βέβαια κι απ’ τις δημοσκοπήσεις.
Ας σταματήσει αυτή η γκρίνια λοιπόν, εκλογές και κόντρα εκλογές, δεν κερδίζουμε τίποτα, ας κοιτάξουμε να πορευτούμε με λιγότερα, να ξεχαστούν οι σπατάλες του παρελθόντος.
Κάπου διάβασα, οι βουδιστές λένε «Όταν δεν προσδοκούμε τίποτα, έχουμε τα πάντα».
Κατά την ταπεινή μου άποψη, λίγη αισιοδοξία δεν βλάπτει. Ας χρωματίσουμε το τοπίο των καιρών και ίσως νιώσουμε καλύτερα.
