Από την Μαρίνα Αποστολοπούλου
...Τελικά, αυτός ο Γερμανός πρόεδρος γιατί ήρθε στην Ελλάδα;
Όχι ότι βρήκε ανοιχτή την πόρτα και μπήκε. Όχι ότι ήρθε ακάλεστος.
Κλήθηκε από τον Έλληνα ομόλογό του και ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση και λόγω ευγένειας που το λέει ο λόγος. Αλλά, από κει και πέρα, πραγματικά, γιατί ήρθε; Η γιατί τον στείλανε;
Για να ταπεινωθεί; Για να περιφέρεται ανά την χώρα ζητώντας «συγγνώμη», για ποιο λόγο ακριβώς;
Καλά βεβαίως καλά του τα είπε ο πρόεδρος Κ. Παπούλιας.
Ο οποίος, δεν έχασε την ευκαιρία, ως άλλωστε το όφειλε, να θέσει στο ανώτατο πολιτειακό επίπεδο και των δύο χωρών-έστω και αν αυτό το «επίπεδο» είναι περισσότερο «τυπικού» χαρακτήρα-το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου.
Και πολύ ορθώς του είπε, (σε... ελεύθερη μετάφραση), ότι δεν είναι δυνατόν η Γερμανία να μας κουνάει διαρκώς το δάχτυλο και να μας βάζει το μαχαίρι στο λαιμό προκειμένου να είμαστε εμείς συνεπείς στις οικονομικές και λοιπές υποχρεώσεις μας, και η ίδια όταν πρόκειται για δικά της χρέη και μάλιστα τόσων ετών και τόσων θυσιών να σφυρίζει αδιάφορα και να μην αναγνωρίζει την ύπαρξή τους.
Πώς θα γίνει δηλαδή; «Τα σα μα και μα μάσατα;»
Διότι αυτή είναι η «λογική» βάσει της οποίας λειτουργεί η Γερμανία στο συγκεκριμένο ζήτημα. Ζητάει, κριτικάρει, καταρρακώνει άνευ οίκτου, την Ελλάδα αλλά και τις λοιπές χώρες του Νότου που έπεσαν στην «μαύρη ανάγκη» -από δικά τους λάθη βεβαίως να μην το ξεχνάμε-και όταν πρόκειται για τα δικά της χρέη και υποχρεώσεις κάνει την πάπια.
(Φανταστείτε πάντως την Μέρκελ... πάπια! Ως εικόνα έχει σίγουρα το γούστο της).
Το επιχείρημα, πάνω-κάτω είναι: «πού θα πρωτοδώσω»; Διότι η Γερμανία του Χίτλερ φρόντισε να ισοπεδώσει τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και το θέμα των «αποζημιώσεων» αφορά πολλούς. Ναι αλλά, μετά τον πόλεμο αυτοί οι «κατεστραμμένοι» μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα ήταν αυτοί που αναγκάστηκαν να βρουν από αυτά που δεν είχαν προκειμένου να συνδράμουν στην παλινόρθωση της Γερμανίας. Η οποία μία χαρά, όχι μόνον παλινορθώθηκε, αλλά και αναδείχτηκε, σε ισχυρή ευρωπαϊκή οικονομική δύναμη και στις μέρες μας πλέον, είναι ο μόνος πυλώνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καθότι ο έτερος πυλώνας, αυτός της Γαλλίας και του περίφημου «γαλλογερμανικού άξονα» αποδείχθηκε ότι ήταν κατασκευασμένος από πηλό.
Και η άλλοτε καταρρακωμένη από τον πόλεμο - που εν τέλει έχασε - Γερμανία, χωρίς να επιτευχθεί τότε δια των όπλων και του αίματος, ο στόχος του Χίτλερ να κυριαρχήσει σε ολόκληρη την Ευρώπη, ακριβώς τον ίδιο στόχο σήμερα επιδιώκει και εν πολλοίς έχει ήδη επιτύχει: να επιβάλει την γερμανική κατοχή στην Ευρώπη, όχι δια των ορατών όπλων αυτή τη φορά αλλά χρησιμοποιώντας ως μοχλό την οικονομία και κατ’ επέκταση την πολιτική. Δηλαδή δεν πρόκειται για τίποτα μακροχρόνια... αναξιοπαθούντες. Πρόκειται απλώς για έχοντες μνήμη χρυσόψαρου όταν αυτά που πρέπει να θυμηθούν δεν τους συμφέρουν.
Ήρθε λοιπόν στην Ελλάδα ο Γιόχιμ Γκάουκ..
...Πήγε και στο χωριό Λιγκιάδες της Ηπείρου όπου οι ναζί εκτέλεσαν εν ψυχρώ 92 ανθρώπους, κυρίως μικρά παιδιά και ηλικιωμένους.
Μετανόησε, ταπεινώθηκε, συγκινήθηκε, ζήτησε συγγνώμη, κατέθεσε στεφάνια, αναγνώρισε (πως θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς;) την γερμανική θηριωδία και είπε, μεταξύ άλλων:
«Σε τόπους, όπως αυτόν εδώ, νιώθω μια βαθιά αναστάτωση και μια διττή ντροπή, ντροπή γιατί άνθρωποι που μεγάλωσαν μέσα στον γερμανικό Πολιτισμό, μετατράπηκαν σε δολοφόνους» και συμπλήρωσε: «ντρέπομαι και για το γεγονός ότι η δημοκρατική Γερμανία, από την περίοδο που βήμα-βήμα άρχισε να επεξεργάζεται το παρελθόν της με κριτικό πνεύμα, έμαθε τόσο λίγα και διδάχτηκε από την ενοχή της, αναφορικά με τους Έλληνες.»
Πράγματι δεν έχουμε λόγους να μην δεχθούμε μία ειλικρινή «συγνώμη».
Άλλωστε αποτελεί και μία ηθική ικανοποίηση για μας και μία επιβεβλημένη ανθρώπινη ανάγκη, θα προσθέταμε εκ μέρους των Γερμανών.
Όπως δεν έχουμε και λόγους να μην αφήσουμε πίσω το παρελθών, εστιάζοντας στο παρόν και προσδοκώντας το μέλλον.
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι «ξεχνάμε». Κανένας λαός δεν πρέπει να ξεχνάει την ιστορία του. Γιατί και το «σήμερα» , «αύριο» θα έχει γίνει ιστορία και είναι οι μέρες η μία μετά την άλλη που φτιάχνουν την ιστορία και μας πηγαίνουν παρακάτω. Όμως...
... Όμως...
Όταν το «συγγνώμη» του Γερμανού προέδρου συνοδεύεται και από την στείρα άρνηση της Γερμανίας στο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, τότε η όποια προσωπική του «ταπείνωση», μας δίνει την αίσθηση ότι απλώς την έβγαλε... τζάμπα για λογαριασμό της Γερμανίας.
«Ση πάτσα; Sorry!», όπως λέει και γνωστό θεσσαλικό ανέκδοτο.
Ε δεν φθάνει! Δεν ισοφαρίζεται με τόσες ανθρώπινες ζωές, τόσες καταστροφές, τόσο τρόμο και τόση φρίκη. Όπως και να το κάνουμε!
