Του Χρήστου Τσαντήλα
"Το τέλος της περιόδου των μνημονίων δεν θα σημάνει και μια γοργή επιστροφή στην ομαλότητα και τα αλληλένδετα προβλήματα σε Ελλάδα και ευρωζώνη, δεν μπορούν να λυθούν ως διά μαγείας, αλλά με επίπονη προσπάθεια, υπερβάσεις και ανατροπές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η χώρα πρέπει να συνειδητοποιήσει τα προβλήματά της και να ασχοληθεί σοβαρά μ’ αυτά, για να τα ξεπεράσει"...
ΔΕΝ είναι δικά μου λόγια αυτά. Του Σημίτη είναι. Του πρώην πρωθυπουργού της χώρας, του πολιτικού εκείνου που έφερε, έστω και με κατασκευασμένα στοιχεία, στη ζωή μας το ευρώ. Και ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μ’ αυτά που λέει, ένα είναι βέβαιο: Ότι η χώρα από τότε χρειαζόταν εντατική! Ίσως ακόμα και επιμήκυνση του χρόνου στον θάλαμο ανάνηψης. Βρέθηκε σε κώμα! Χρειάζεται χρόνος για να συνέλθει, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι ακόμη και μετά από τέτοια... επιθετική θεραπευτική αγωγή, έχει ασφαλώς απομακρυνθεί από το... μοιραίο.
ΑΛΛΑ ας δούμε λίγο την πραγματικότητα κάνοντας υποθέσεις εργασίας. Και ας πούμε ότι ξυπνάμε από τον οικονομικό και κοινωνικό εφιάλτη ένα πρωί, ότι όλα τα δύσκολα λαμβάνουν τέλος και ξεκινάμε με χρέος μηδέν. Έστω και... αποδεκατισμένοι από τις κακουχίες του «πολέμου» με τους τροϊκανούς... Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι παρά το ζόρι που τραβήξαμε (και εξακολουθούμε να τραβάμε), θα έχουμε βάλει επιτέλους μυαλό;
* ότι θα μπορούμε να παράγουμε πλέον περισσότερα απ' όσα καταναλώνουμε;
* ότι θα αξιοποιήσουμε τα χωράφια μας, θα ασχοληθούμε με τη γεωργία, ότι θα παράγουμε αυτά που τρώμε και δεν θα κοροϊδεύουμε πια τους Ευρωπαίους με τις πλαστές επιδοτήσεις;
* ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα δουλεύουν για τον πολίτη πλέον και δεν θα μας... δουλεύουν;
* ότι στις εφορίες και τις πολεοδομίες δεν θα ζητούν πλέον "λαδόσημα" και στα νοσοκομεία οι γιατροί χοντρά φακελάκια;
* ότι οι νέοι μας δεν είναι απαραίτητο να γίνονται όλοι γιατροί και μηχανικοί; Ότι υπάρχουν και άλλα επαγγέλματα, χρήσιμα, που είχαμε απαξιώσει, όπως οικοδόμοι, υδραυλικοί, γκαραζιέρηδες, σιδεράδες, και μαραγκοί;
* ότι δεν θα θέλουμε πλέον τον αλλοδαπό για να μας ποτίσει το γκαζόν και να μας σκαλίζει τον κήπο;
* ότι δεν θα ξοδεύουμε πλέον τα λεφτά μας σε πολυτελή ξενοδοχεία στις διακοπές, χρησιμοποιώντας... δελτία κοινωνικού τουρισμού;
ΚΑΙ επειδή όλοι και για όλα αυτά, διαθέτουμε άποψη, όπως βεβαίως και απάντηση στα πιο πάνω υποθετικά ερωτήματα, αλλά και σε δεκάδες τόσα, μπορούμε να αξιολογήσουμε από τώρα, ευρισκόμενοι εν μέσω κρίσης, πόσο καθοριστικά για το μέλλον μας, μας επηρέασε αυτό το οικονομικό και απάνθρωπο «μαστίγωμα» της κοινωνίας, που εξαιτίας των δικών μας λαθών, που η απληστία και η ανοχή μάς οδηγούσαν να εκλέγουμε ανάξιες πολιτικές ηγεσίες, πληρώνουμε χρόνια τώρα ακριβά το μάρμαρο. Μπορεί και να αλλάξουμε; Ο καθένας ας απαντήσει στον εαυτό του...
