Γράφει ο Ηλίας Κανέλλης
Στον πρόλογο του βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα, αρχιδολοφόνου της αριστερής τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη» καταδικασμένου τελεσίδικα μεταξύ άλλων 11 φορές σε ισόβια για ισάριθμες δολοφονίες που του καταλόγισε το δικαστήριο, ο ακτιβιστής της Αριστεράς Νίκος Γιαννόπουλος μοιάζει να αποδέχεται ότι η δολοφονική δράση των τρομοκρατών είναι ισοδύναμη μιας ηθικής στάσης ιδεολόγων. Ισχυρίζεται ότι η τρομοκρατία, όπως και η δράση όλης της Αριστεράς που αποδέχεται (πλην των τμημάτων που διεκδίκησαν τον «δημοκρατικό δρόμο» ή τον ιστορικό συμβιβασμό) έχει κοινά κίνητρα, ευγενή κίνητρα μάλιστα, αφού στόχος είναι (υποτίθεται ότι είναι) η κοινωνική χειραφέτηση, η δικαιοσύνη, ένας κόσμος καλύτερος, τελοσπάντων, θεμελιωμένος στην κατάργηση της εκμετάλλευσης. Η αντίληψη αυτή θεμελιώνεται και στις διατυπούμενες απόψεις του αρχιδολοφόνου Κουφοντίνα, ο οποίος συχνά επικαλείται την παράδοση των αγώνων της Αριστεράς, στην πραγματικότητα οικειοποιούμενος την ιστορική δράση της, κυρίως μάλιστα το συγκρουσιακό μέρος αυτής της δράσης, ένοπλο ή ακτιβιστικό. Για να μην υπάρχει μάλιστα καμία αμφιβολία, στο εξώφυλλο του βιβλίου εμφανίζεται μια γραφιστική σύνθεση στην οποία αντάρτες (του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και της Αντίστασης ή/και του Δημοκρατικού Στρατού) και αγωνιστές στο Πολυτεχνείο κατά της δικτατορίας σαν να προετοιμάζουν το έδαφος για τη δραστηριότητα της ελληνικής τρομοκρατίας.
Η έκδοση του βιβλίου προκάλεσε πολλές αντιδράσεις. Ορισμένες (όπως της Ντόρας και του Κώστα Μπακογιάννη, που έχασαν αντιστοίχως τον σύζυγο και πατέρα τους από το περίστροφο του «Φαρμακοχέρη») είναι και συναισθηματικά φορτισμένες: οι σύζυγοι, τα παιδιά, οι συγγενείς, οι συνεργάτες και οι φίλοι των δολοφονημένων συνεχίζουν να ζουν με το τραύμα, και είναι ιδιαίτερα οδυνηρό να τους το υπενθυμίζει, ελέω της δημοκρατίας, ο ίδιος άνθρωπος που τους το προκάλεσε. Η πιο πολιτική αντίδραση δημόσιου προσώπου, ωστόσο, ήταν εκείνη του συγγραφέα, ανεξάρτητου βουλευτή σήμερα, ο οποίος εξελέγη με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, Πέτρου Τατσόπουλου, ο οποίος σχολιάζοντας τη σημειολογία του εξωφύλλου, τονίζει: «Αυτή δεν είναι καπηλεία. Είναι αναγούλα».
Στην ίδια γραμμή, αλλά άτσαλα και απολίτικα, όπως συνήθως χειρίζονται τα ιδεολογικά προβλήματα οι υπεύθυνοι επικοινωνίας της ΝΔ, οι ανακοινώσεις του μεγαλύτερου σήμερα κυβερνητικού εταίρου περιορίζονται σε έναν πόλεμο αν είναι μέλος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή αν υπήρξε ποτέ, ο κ. Γιαννόπουλος.
Μέσα στις ναΐφ επεξεργασίες της, η ΝΔ αδυνατεί να συλλάβει κάτι ευνόητο στις δημοκρατίες και ευκολομετάφραστο από τα επιτελεία δημοκρατικών κομμάτων: ότι σημασία δεν έχει αν, ενδεχομένως, ένα, δύο, πέντε ή δεκαπέντε πρόσωπα που βρέθηκαν κάποτε μέλη, φίλοι ή συμπαθούντες ενός κόμματος υιοθετούσαν μια φονική ιδεολογία αλλά αν, εδώ και τώρα, το συγκεκριμένο κόμμα φροντίζει να λαμβάνει αποστάσεις από δολοφονικές ή καταστροφικές ιδεολογίες και πολιτικές.
Το κάνει αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ; Το κόμμα που διεκδικεί τις ψήφους των δημοκρατικών πολιτών έχει αποσαφηνίσει τους στόχους του έναντι των ακραίων που πιστεύουν στη δυναμική των όπλων, αυτών που μεταφράζουν την πολιτική αντιπαράθεση σαν σύγκρουση μέχρις εσχάτων για την τελική επικράτηση; Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για «εμφυλιοπολεμικό ξεπεσμό» της ΝΔ, ωστόσο τα λόγια είναι τσάμπα και εύκολα θα μπορούσε, αν ήθελε, η ηγεσία του να κάνει σαφές ότι η στρατηγική των όπλων είναι καταδικαστέα. Όταν οι πιστολέρο της 17 Νοέμβρη λειτουργούσαν σαν στρατοδίκες και δήμιοι, επιλέγοντας και σκοτώνοντας όποιον γούσταραν στο όνομα της επανάστασης, οι γενναίοι αριστεροί της εποχής δεν μάσαγαν τα λόγια τους. Πρόσωπα όπως ο Άγγελος Ελεφάντης, ο Φίλιππος Ηλιού, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Γιάννης Μπανιάς δεν είχαν πρόβλημα να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Να πουν, δηλαδή, ότι κανείς δεν εξουσιοδότησε τον Κουφοντίνα και την παρέα του να σκοτώνουν. Γιατί, ό,τι έκαναν προσωπικότητες τις οποίες επικαλείται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, αποφεύγουν να το κάνουν ο Αλέξης Τσίπρας ή ο Πάνος Σκουρλέτης;
Η απάντηση δεν είναι προφανής. Κατά μια εκδοχή, ο ριζοσπαστισμός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν επιτρέπει, για λόγους ιδεολογικής αλληλεγγύης, την αποκήρυξη των «ένοπλων συντρόφων» (κατά την ορολογία που χρησιμοποιούσε δημοσιογράφος συμπαθών των τρομοκρατών της 17 Νοέμβρη τα χρόνια της ένοπλης δράσης τους). Αλλά αυτό δεν ήταν λογικό ούτε το 2008, μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και τις ταραχές που ξέσπασαν κι οι οποίες διέλυσαν για μέρες το κέντρο της Αθήνας, ακόμα κι αν μέρος των riots, των ταραχοποιών της ελληνικής πρωτεύουσας, οραματιζόταν μια βίαιη δράση, που να ξεπερνά τα πρότυπα του Σιάτλ ή της Γένοβας, σε φάση που ο Συνασπισμός κινούνταν στα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης. Γιατί, άραγε, σήμερα, που το κόμμα είναι μεγάλο και πολυσυλλεκτικό, είναι τόσο δύσκολη μια σαφής, ξεκάθαρη, δυνατά ειπωμένη καταδίκη της δολοφονικής δράσης της τρομοκρατίας;
Κατά τη γνώμη μου για έναν ουσιαστικό λόγο. Επειδή, κατά βάθος, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μεσσιανικό κόμμα, που πιστεύει ότι, όντως, καλείται να εκφράσει μια οριστική νέα μεταπολίτευση, στην οποία νέοι κανόνες και νέοι συμβολισμοί θα τεθούν εξ ολοκλήρου και εξαρχής από την κουλτούρα της Αριστεράς. Επειδή η πίστη στη ρεβάνς, στην επικράτηση έναντι των ιδεολογικών αντιπάλων, στην απόλυτη κυριαρχία των αριστερών ιδεών θα επιτρέψουν έναν οριστικό μετασχηματισμό της χώρας σε επικράτεια ενός νέου «υπαρκτού σοσιαλισμού». Επειδή από το σχήμα αυτό απουσιάζουν οι δημοκρατικές δομές ή, αν υπάρχουν, υπάρχουν μόνο ως πρόσχημα επιβολής. Επειδή το μοντέλο δεν είναι η δυτική δημοκρατία της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία και των πολιτικών συμμαχιών, αλλά καθεστώτα τύπου Τσάβες, όπου νέοι κοινωνικοί διαχωρισμοί θα δώσουν νέες πολιτικές και κοινωνικές δομές, με ένα νέο κράτος στα χέρια της νέας εξουσίας και νέες στρατιές δυνητικά οπαδών που θα ανταμείβονται με πρόσβαση στις κρατικές δομές. Και τέλος, επειδή από τέτοιας μορφής σχήματα η Ευρώπη απουσιάζει.
Αυτή η Αριστερά συμφωνεί με τη ρατσιστικά χωριστική αντίληψη του «θεωρητικού» της ελληνικής τρομοκρατίας, Νίκου Γιαννόπουλου, ο οποίος σημειώνει, στον πρόλογό του στο βιβλίο του Κουφοντίνα, ότι «η "από δω πλευρά" παραμένει ηθικά, μορφωτικά, αξιακά, οντολογικά, αν θέλετε, ανώτερη από τους εχθρούς της». Ακόμα και αντανακλαστικά, τη θέση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να την καταδικάσει, να την αποβάλλει, να την επικρίνει.
Είναι λοιπόν αντιδημοκρατικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Είναι κόμμα ενός νέου αριστερού αυταρχισμού, που έχει εγκλωβίσει πλήθη πολιτών, κυρίως επειδή εξέφρασε τη διαμαρτυρία στη λιτότητα που ακολούθησε τη χρεοκοπία και στην άδικη εφαρμογή των όρων των μνημονίων. Και όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, είναι κόμμα καθηλωμένο στη διαμαρτυρία και στον αυταρχικό χαρακτήρα της ιδεολογίας του. Κατά τη γνώμη μου, η αδυναμία του να πάρει αποστάσεις από τους δολοφόνους της τρομοκρατίας, όσους έχουν καταδικαστεί κι όσους ετοιμάζονται για νέα ένοπλη δράση, ισοδυναμεί με την αδυναμία του να κάνει προτάσεις και να μετασχηματισθεί σε ευρύ, πολυσυλλεκτικό δημοκρατικό ευρωπαϊκό κόμμα.
Κι αυτό αρκεί να απομακρύνει την προοπτική διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ.
