Μας πήρε «Το Ποτάμι»;
Από την Μαρίνα Αποστολοπούλου
«Στης Λαρίσης το ποτάμι που το λένε Πηνειό
Αν τυχόν και δεν με θέλεις κει θα πέσω να πνιγώ»
Εμείς αυτό το ποτάμι ξέρουμε εδώ στην Λάρισα, το οποίο άλλωστε ξέρει και όλη η Ελλάδα, λόγω του παραπάνω άσματος.
Ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης πάλι όχι. Η τέλος πάντων, παρακινούμενος από το κανονικό ποτάμι είπε να τολμήσει να δημιουργήσει ένα μεταφορικό «ποτάμι» ιδεών, σκέψεων, πρωτοβουλιών και ανθρώπων, ελπίζοντας ότι στο διάβα του θα παρασύρει τα κακώς κείμενα της σύγχρονης πολίτικης ζωής και θα δημιουργήσει νέα δεδομένα. Συνεπώς δεν μιλάμε για το «ήσυχο-ήσυχο το ποταμάκι αργοκυλά το γαλάζιο του νεράκι-και τραγουδάει την αγάπη την χρυσή-μιάς κι ήρθες αγαπούλα μου εσύ» που έλεγε και ο ανεπανάληπτος Θανάσης Βέγγος σε παλιά ελληνική ταινία. Εδώ μιλάμε για ποτάμι που φιλοδοξεί να είναι ορμητικό και χειμαρρώδες προκειμένου να... ξεπλύνει την υφιστάμενη πολιτική κατάσταση και να δημιουργήσει νέα δεδομένα. Τώρα, αν θα το πετύχει, είναι μίας άλλης τάξεως ζήτημα.
Πάνω σε ποιο ιδεολογικό πλαίσιο θα γίνει αυτό;
Με δυο λόγια, θα μπορούσε να πει κανείς πάνω σε εκείνο της λογικής.
Διότι στο σχετικό σημείωμα που ανάρτησε σχετικά με «Το Ποτάμι» ο ιδρυτής Στ. Θεοδωράκης, αναφέρει ότι τα διάφορα πιεστικά ζητήματα που απασχολούν την σημερινή κοινωνία έχουν αναχθεί προ πολλού πάνω από κόμματα και χρώματα και παραθέτει συγκεκριμένα ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, όπως αυτά τα έχει εντοπίσει και από την δημοσιογραφική του εμπειρία και την καθημερινή του επαφή με τους πολίτες διαφόρων «κατηγοριών» και από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας. Άλλωστε, όπως λέει και ο ίδιος, ακριβώς τα «μηνύματα» που έλαβε από όλους αυτούς τους ανθρώπους τον οδήγησαν στο να αποτολμήσει το συγκεκριμένο εγχείρημα με πρώτο και βασικό σταθμό τις ευρωεκλογές και, από κει και πέρα, ανάλογα με τις επιδόσεις θα φάνει και το παρακάτω.
Από την μία λοιπόν έρχεται «Το Ποτάμι» και από την άλλη, «μαραίνεται» η «Ελιά» πριν καλά-καλά καρπίσει.
Δεν είναι και ακριβώς συναφή τα δυο βεβαίως, αλλά κατά μία έννοια συνδέονται, αν σταθούμε στην ανάγκη η οποία προσπαθεί να μετουσιωθεί σε πράξη, να γεννηθούν νέα σχήματα που θα δώσουν το παρών στην πολιτική σκηνή ανανεώνοντας της, αφού φαίνεται ότι τα παλιά υλικά και δεν μπορούν και δεν πείθουν.
Και αυτό, πέρα από την επιτυχία η την αποτυχία ενός εγχειρήματος είναι και το βασικό «μήνυμα» το οποίο, δεν παύει να υπάρχει, επειδή ενδεχομένως δεν στέφεται με επιτυχία μία προσπάθεια. Το κοινωνικό αίτημα παραμένει είτε επιθυμούν κάποιοι να το αντιληφθούν είτε όχι.
Ο όρος «ανασυγκρότηση» αφορά όλο το πολιτικό φάσμα.
Είτε αφορά στην κεντροαριστερά, για την οποία τόσος λόγος γίνεται, είτε αφορά στην κεντροδεξιά για την οποία δεν γίνεται μεν τόσο λόγος, τουλάχιστον στα... φωναχτά, στην παρούσα φάση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και συζήτηση.
Το πρόβλημα της «Ελιάς», που φάνηκε άμεσα με την αποχώρηση των «58», είναι ότι δημιουργήθηκε για λάθος λόγους, που όλοι γρήγορα κατάλαβαν. Βασικός στόχος ήταν να παράσχει ασπίδα προστασίας στο ΠΑΣΟΚ προκειμένου να διασωθεί στις ευρωεκλογές. Και βέβαια, είναι περιττό να πούμε πως ότι συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ έχει άμεσο αντίκτυπο και στην Κυβέρνηση συνεργασίας με ότι αυτό συνεπάγεται για την προκήρυξη πρόωρων εθνικών εκλογών.
«Το Ποτάμι» πάλι, που τώρα αρχίζει να ρέει, παρουσιάζεται ως μία αμιγώς κοινωνική ανάγκη και ως αποκύημα αυτής της ανάγκης αυτής φιλοδοξεί να δομηθεί και να υπάρξει, τουλάχιστον σε ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. Διότι, ο καθένας δικαιούται να είναι καχύποπτος ακόμη και απέναντι στις πλέον αγαθές προθέσεις, στους πολιτικούς καιρούς που ζούμε. Και βέβαια είναι ένα «κόμμα» διαδικτύου αφού εκεί γεννήθηκε και μέσω αυτού θα συνεχίσει εν πολλοίς να υπάρχει.
Πόσο μακριά θα φθάσει «Το Ποτάμι»;
Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα γιατί από την θεωρία στην πράξη τα πράγματα απέχουν παρασάγγας.
Το ζήτημα είναι ότι γενικώς «μας έχει πάρει το ποτάμι» όσον αφορά στην πολιτική ζωή του τόπου και προσπαθούμε όπως-όπως να βρούμε κάνα κλαρί να πιαστούμε πριν φθάσει στον καταρράκτη. Γιατί υπάρχει και καταρράκτης, σε περίπτωση που δεν το έχουμε καταλάβει.
