Του Χρήστου Τσαντήλα
ΠΟΣΟ εύκολα μπορεί ένας μελισσοκόμος να αλλάξει επάγγελμα και να γίνει... τσαγκάρης; ‘Η το αντίστροφο, από τσαγκάρης να γίνει μελισσοκόμος;
Απάντηση: Αν πεινάσει όλα τα μπορεί! Και... μαραγκός γίνεται και καντηλανάφτης, αλλά και αστροναύτης στο φεγγάρι να τον στείλουν, αρκεί να βγαίνει το ψωμί...
ΣΤΑ χρόνια της κατοχής ήταν δύσκολα, αλλά είχες να κάνεις με... εχθρό. Εισβολέα, εγκληματία ναζιστή, ξένο, Γερμανό κατακτητή... Σε τούτα δω όμως, τα σημερινά, της απερίγραπτης και γενικευμένης οικονομικής καταστροφής, έχεις απέναντι δικούς σου. Ντόπιους, Έλληνες δυνάστες, να (εντέλλονται να) ξαφρίζουν τους κόπους σου, τον μόχθο μιας ζωής...
Ο ΤΡΙΚΑΛΙΝΟΣ τσαγκάρης της γειτονιάς, ξεχείλιζε τις προάλλες από θυμό. Ετοιμάζεται για λουκέτο! Να κλείσει το μαγαζί. Αρκετά πια, έλεγε, τι κάνω, κοροϊδεύω τον εαυτό μου... θα το κλείσω το ρημάδι... Δεν φτάνει, δεν βγαίνω που δεν βγαίνω, δανείζομαι κι από πάνω να πληρώσω τα χαράτσια, που, κακό χρόνο νάχουν μας τα φόρτωσαν, λες και τους τα χρωστούσαμε...
ΑΠΟ δεκατριών χρονών παιδί, δούλευε με τον πατέρα του στα μελίσσια, ο συμπαθητικός τσαγκάρης της γειτονιάς. Είναι καλός μάστορας, όλοι το αναγνωρίζουν. Προχθές που μπήκα στην... τρύπα του, ένα μικρό μαγαζάκι εκεί στον πεζόδρομο, κοντά στο διοικητήριο, μικρότερο και από πάρκινγκ, κρατούσε στα χέρια ένα ...τελάρο από κυψέλη! - - - Φεύγω, μου κάνει, κλείνω, πάω στο χωριό να βάλω μελίσσια! Εδώ πρέπει να δουλεύω όχι για μένα και τα παιδιά μου, αλλά για τους τροϊκανούς. Και τους δικούς μας τους ανίκανους... Βάλε 300 ευρώ το ενοίκιο και κάπου 900 το ΤΕΒΕ, συν ρεύμα, κοινόχρηστα και φόρους, με τζίρο ογδόντα τοις εκατό κάτω, πάει... λουκέτο κι εγώ. Τετέλεσται!
-Τα ξέρεις τα επώνυμα παπούτσια; - με ρωτάει - Τα Christian Louboutin, Chanel, Manolo Blahnik και τα Armani;
-Όχι - του κάνω απορημένος για το πού το πάει...
-Μάθε, μου λέει, ότι πριν κάποια χρόνια όταν άνοιξα το τσαγκάρικο, τέτοια ακριβά παπούτσια έπιανα κάθε μέρα στα χέρια μου. Όλα δέρματα ποιότητας, ακριβά. Τότε τα διόρθωναν οι γυναίκες... Έβγαιναν από το διοικητήριο και μου τα άφηναν για επισκευή...
-Ε, καλά, τι άλλαξε ρωτάω... Ξυπόλυτες είναι σήμερα δεν φέρνουν πλέον παπούτσια οι γυναίκες;
ΠΟΥ να το φανταστώ... Από την απάντηση που πήρα, έμαθα ότι το μέγεθος της οικονομικής κρίσης που περνάμε εμείς οι περισσότεροι πολίτες, καταγράφεται και από τα πιο απλά πράγματα. Σήμερα τα περισσότερα υποδήματα είναι κακής ποιότητας. Φτηνιάρικα και κινέζικα. Χαλάνε; Τα πετάει ο άλλος. Δεν σολιάζονται αυτά, λέει ο τσαγκάρης. Και οι κυρίες δεν διαθέτουν πλέον ακριβά για επιδιόρθωση. Λίγες είναι αυτές που δεν... φοβήθηκαν την κρίση, όπως και λίγα τα μαγαζιά που τις ικανοποιούν στα ψώνια.
ΕΙΔΕΣ αδελφέ μου, λέω μέσα μου, (και) από τα... γοβάκια, μπορεί να μετρηθεί η κρίση! Από τη δουλειά των τσαγκάρηδων, ακόμα ακόμα και από την εικόνα των κάδων απορριμμάτων στους δρόμους. Μισοάδειοι είναι οι περισσότεροι, όχι σαν κάποτε που ξεχείλιζαν τίγκα στα αποφάγια, στα κουτιά από τις πίτσες, στα χαλασμένα τρόφιμα και σε όλα τα παράγωγα της σπατάλης...
