* Από τον Βασίλειο Χ. Στεργιούλη
Η γιορτή της Υπαπαντής μας θυμίζει τον προφητικό λόγο για τον Ιησού Χριστό, που είπε ο πρεσβύτης Συμεών, όταν τον υποδέχτηκε στο ναό. Τον ονόμασε «σημείον αντιλεγόμενον».
Ο Ιησούς Χριστός είναι θαύμα, που ξεπερνάει την ανθρώπινη κατάληψη. Δεν είναι απλώς ένας σπουδαίος άνθρωπος, αλλά ο Θεάνθρωπος. Ο Κύριος ουρανού και γης. Η θεανθρώπινη προσωπικότητά του δεν εξηγείται με τα ανθρώπινα μέτρα. Κανένας άνθρωπος δεν είναι δυνατό να συγκριθεί μαζί του, οσονδήποτε μεγάλος κι αν είναι. Μπροστά του σβήνουν και χάνονται όλοι οι μεγάλοι της ιστορίας. Όπως εύστοχα παρατήρησε ο Μέγας Ναπολέων «πάντες εκείνοι, τους οποίους θαυμάζει η ιστορία, ήσαν άνθρωποι. Ουδείς εξ αυτών δύναται να παραβληθεί προς τον Ένα, ο οποίος λέγεται Ιησούς. Ο Ιησούς δεν είναι απλούς άνθρωπος· είναι ο Θεάνθρωπος».
Ότι ο Ιησούς είναι Θεάνθρωπος το βεβαιώνουν οι περί αυτού προφητείες, που εμφανίζουν καθαρά και με λεπτομέρειες το πορτρέτο του αιώνες πριν τη γέννησή του. Το δείχνουν ακόμη οι προφητείες, που ο ίδιος είπε για το θρίαμβο της Εκκλησίας, την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού της κ.α.
Τη θεότητα του Χριστού διακηρύσσει επίσης η ιδανική και αψεγάδιαστη ζωή του. Ο ακηλίδωτος βίος του. Η αρετή του «εκάλυψεν ουρανούς». Ο Χριστός απηύθυνε στους εχθρούς του το ερώτημα: «Τίς εξ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας;», το οποίο παραμένει αναπάντητο. Απαράμιλλη η διδαχή του. Τη θαυμάζουν οι αιώνες. Δυό χιλιάδες χρόνια τώρα η ανθρωπότητα επαναλαμβάνει: «Ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος».
Τη θεότητα του Χριστού επιβεβαιώνουν τα τόσα θαύματα και οι νεκραναστάσεις του, ιδίως δε το μέγιστο των θαυμάτων, η Ανάστασή του.
Ο Ιησούς Χριστός χώρισε την ιστορία σε προ και μετά Χριστόν. Και τους ανθρώπους σε πιστούς και μη. Πολλοί τον πίστεψαν και τον λάτρευσαν. Γονάτισαν ευλαβικά και του υποσχέθηκαν αιώνια ευγνωμοσύνη, αφοσίωση και λατρεία. Κι αναρίθμητοι μαρτύρησαν, για την πίστη τους προς Αυτόν. Σε ένδεκα εκατομμύρια ανεβάζουν τους Μάρτυρες των τριών πρώτων χριστιανικών αιώνων. Σ’ αυτούς προστέθηκαν οι Μάρτυρες της Τουρκοκρατίας, οι Νεομάρτυρες. Και ως τις μέρες μας χύνεται άφθονο το αίμα των χριστιανών για την πίστη και την ομολογία του Χριστού.
Ο Χριστός και η πίστη σ’ Αυτόν πολεμήθηκαν με τη βία και το ξίφος. Αλλά και με τη γραφίδα. Είπαν και έγραψαν πολλά εναντίον του στο διάβα των αιώνων οι εχθροί του. Και τι δεν είπαν. Θέλησαν να τον δολοφονήσουν στις καρδιές των ανθρώπων. Είναι γνωστή η τοποθέτηση που κάνει για τους πολέμιους του Χριστιανισμού συγγραφείς ο διάσημος Ιταλός φιλόσοφος και ακαδημαϊκός Τζιοβάνι Παπίνι (1881-1956). Ο έξοχος αυτός διανοητής με την καταπληκτική διαλεκτική δύναμη, που ως το 1920 ήταν πολέμιος του Χριστιανισμού, μετά την επιστροφή του στο Χριστό, έγραψε: «Απ’ εδώ και πεντακόσια χρόνια, εκείνοι που θέλουν να φιγουράρουν για «ελεύθερα πνεύματα» λυσσομανούν κυριολεκτικά για να δολοφονήσουν ακόμη μια φορά τον Ιησού. Θέλουν με κάθε τρόπο να τον σκοτώσουν μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.
»Μόλις λοιπόν φάνηκε ότι, η δεύτερη επιθανάτιος αγωνία του Χριστού έφτασε στους προτελευταίους ρόγχους της, παρουσιάστηκαν αυτοί οι νεκροφόροι. Αυτοί οι γελοίοι αλαζόνες που νόμιζαν ότι οι βιβλιοθήκες είναι στάβλοι και με τα φαντασμένα μυαλά τους πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να φτάσουν στις κορφές του ουρανού ανεβαίνοντας πάνω στο αερόστατο της φιλοσοφίας. Έτσι σκέφθηκαν, ύστερα από ένα μοιραίο μεθύσι φιλοσοφίας και μεταφυσικής, κι οπλίστηκαν σαν άλλοι σταυροφόροι εναντίον του Σταυρού.
»Μερικοί μάλιστα από αυτούς τους επιπόλαιους ψευδολόγους, που η φαντασία τους ξεπερνούσε κάθε όριο, θέλησαν να παρουσιάσουν την ιστορία των Ευαγγελίων ως μία παράδοση από την οποία μπορούσε να φτιάξει ο καθένας μια φυσική ζωή του Ιησού...».
Αγαπήθηκε λοιπόν και πολεμήθηκε ο Χριστός, όσο καμιά άλλη προσωπικότητα της ιστορίας. Γεγονός, που επαληθεύει πλήρως την περί Αυτού προφητεία του δικαίου Συμεών. «Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών... και εις σημείον αντιλεγόμενον». Και επιβεβαιώνει την αλήθεια ότι ο Χριστός είναι «ο μεγαλύτερος προβληματισμός και βασανισμός των απίστων». Έτσι εξηγείται και το συχνό φαινόμενο των μεταστροφών των διωκτών του Χριστού στην πίστη προς Αυτόν. Δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Υποκλίνονται μπροστά στη συντριπτική υπεροχή της μεγαλειώδους θεανθρώπινης μορφής του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ρενάν. Σε βιβλίο που έγραψε εναντίον της Θεότητος του Ιησού, στο τέλος του ξεσπάει στο θερμό ύμνο προς τον Χριστό: «Αναπαύθητι εν τη δόξη σου, ευγενής Μυσταγωγέ... Συ θα είσαι σημείον περί το οποίον θα συνάπτεται η φλογεροτέρα μάχη... θα καταστής κατά τοιούτον τρόπον ο ακρογωνιαίος λίθος της ανθρωπότητος, ώστε το ν’ αποσπάση τις το όνομά σου εκ του κόσμου τούτου ήθελεν είναι ίσον προς το να τον κλονίση εκ θεμελίων...».
Συμπληρώθηκαν ως τώρα είκοσι αιώνες χριστιανικής ζωής και ιστορίας και διανύουμε τον εικοστό πρώτο. Όλο αυτό το πολύβουο ποτάμι της ιστορίας επιβεβαιώνει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι το κέντρο της χριστιανικής πίστης, αλλά και ο άξονας της παγκοσμίου ιστορίας. Εύστοχα παρατηρεί ο Γερμανός φιλόσοφος Έγελος: «Πάσα ιστορία κατευθύνεται προς τον Χριστόν και προέρχεται εξ αυτού· η εμφάνισις του Υιού του Θεού είναι ο άξων της παγκοσμίου ιστορίας».
* Ο Βασίλειος Χ. Στεργιούλης είναι θεολόγος
