Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)
Πόλεμος έχει ξεσπάσει μεταξύ των δικαστικών και αστυνομικών αρχών για το θέμα της απόδρασης του Χριστόδουλου Ξηρού. Την ίδια στιγμή που το μέλος της 17Ν κάνει έκκληση για συσπείρωση των ένοπλων οργανώσεων στην Ελλάδα και γενικό ξεσηκωμό, κυβέρνηση και αντιπολίτευση διασταυρώνουν τα ξίφη τους για το σοβαρό αυτό θέμα. Την ίδια στιγμή ο φερόμενος ως αρχηγός της 17Ν, Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, σε επιστολή του στην Ελευθεροτυπία, μιλά για συνομωσία των μυστικών υπηρεσιών και της κυβέρνησης, κάνοντας λόγο συγκεκριμένα για εντολή των Μυστικών Υπηρεσιών, της Αντιτρομοκρατικής και της κυβέρνησης που τις εποπτεύει. Η παρέμβαση Γιωτόπουλου δημιουργεί πολλά ερωτηματικά, αφού αναφέρει ότι παρόμοια άδεια σε άλλο μέλος της 17Ν, συνοδεύτηκε από στενή παρακολούθηση από την Αντιτρομοκρατική. Η ιστορία περιπλέκεται, λοιπόν, από την στιγμή μάλιστα που κανείς δεν μπορεί να βγάλει εγγυημένα συμπεράσματα. Εικασίες μόνο μπορούν να γίνουν, αν κοιτάξει κανείς πέρα από τις δηλώσεις και τα βιντεοσκοπημένα μηνύματα. Οι απορίες είναι πολλές και έχουν να κάνουν ιδίως με την συμπεριφορά των αρχών αλλά και την έξαρση της ένοπλης βίας, που το τελευταίο διάστημα μονοπωλεί την επικαιρότητα. Για την κυβέρνηση, η έξαρση αυτή θέτει σε κίνδυνο την ελληνική προεδρία στην ΕΕ. Για την αντιπολίτευση, που κοιτά καχύποπτα όλες αυτές τις εξελίξεις, τα πράγματα πηγαίνουν προς το χειρότερο. Πάντως η πίεση στην ελληνική κοινωνία μεγαλώνει, αφού και η καταστολή κατά τα φαινόμενα αναμένεται να ενταθεί, και η πολιτική αντιπαράθεση δεν πρόκειται να καταλαγιάσει. Η επαναδραστηριοποίηση του ένοπλου αντάρτικου πόλης στην Ελλάδα, ο πολλαπλασιασμός των χτυπημάτων σε βάρος καίριων στόχων, υπηρετεί μονάχα το βολικό ανακάτεμα της πολιτικής τράπουλας σε μια χώρα που στενάζει υπό το βάρος των συνεχών μέτρων λιτότητας. Η κυβέρνηση αποκτά άλλοθι για την άσκηση σφιχτής πολιτικής όχι μόνο εις ότι αφορά τα οικονομικά αλλά και στο κοινωνικό πεδίο, ποινικοποιώντας την κάθε συμπεριφορά στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Με λίγα λόγια, ο καθένας που έχει κάτι να πει κατά της κυβερνητικής πολιτικής και μιλά για ελευθερία έκφρασης ως πεμπτουσία της Δημοκρατίας, βαφτίζεται είτε φίλα προσκείμενος στην τρομοκρατία, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ως περιθώριο. Γνωστές αυτές οι καταστάσεις από παλιά, από τότε που υπήρχαν κράτη και την πολιτική ασκούσαν συχνά οι μυστικές υπηρεσίες. Και δεν αναφέρομαι στην απαράμιλλη προβοκατορολογία των κομμάτων της Αριστεράς, παρά στις διάφορες σκευωρίες που από καιρό εις καιρό λαμβάνουν χώρα. Μπαίνει στην ένοπλη δράση λοιπόν και πάλι ο Χριστόδουλος Ξηρός, ανεξαρτήτου το πώς και με ποιους και το αντάρτικο πόλης παίρνει νέα μορφή. Το παρόν άρθρο δεν φιλοδοξεί να προβλέψει την κατάληξη αυτής της νέας αναγγελίας ένοπλης δράσης. Πολύ περισσότερο να την εξυμνήσει ή να την εκθειάσει σε εποχές όπου η απελπισία οδηγεί πολλούς στην παρανομία και άλλους σε απερίσκεπτες ή ξεπερασμένου τύπου ενέργειες. Εξάλλου η επανάσταση δεν είναι προνόμιο της ένοπλης δράσης ούτε αποκλειστικό τσιτάτο στα χείλη επαγγελματιών τους είδους. Τα λεγόμενα στο βίντεο Ξηρού μπορούν να κριθούν από τον κάθε πολίτη ξεχωριστά που επιλέγει την εκάστοτε πολιτική πρακτική αντίστασης απέναντι στο κάθε λογής ολοκληρωτισμό. Θαυμάζω όμως όλους αυτούς τους συναδέλφους που σπεύδουν να παπαγαλίσουν με το αστυνομικό τους δαιμόνιο τις συνθήκες απόδρασης Ξηρού και να παραστήσουν τους αυτόκλητους εισαγγελείς. Με τεχνητές απορίες που οδηγούν στην διαμόρφωση νέων λευκών κελιών για τους όποιους συλληφθέντες για ένοπλη βία, με ειρωνεία και λαϊκίζουσα συμπεριφορά απέναντι στο όποιο κάλεσμα για ένοπλη δράση που θα έπρεπε να είναι αντικείμενο εκτενών συζητήσεων όχι από ειδικούς αλλά από πολίτες που θέλουν να αντιδράσουν αλλά δεν προτιμούν τα όπλα, με γέλια και στομφώδεις ρήσεις από την μεριά των κάθε λογής εμπειρογνωμόνων, που διεκδικούν δάφνες στο όνομα των επαγγελμάτων τους, αυτό που αποκαλείται ένοπλη βία δεν αντιμετωπίζεται ούτε με καταστολή ούτε και με δημιουργία συνθηκών κοινωνικής ζούγκλας. Η βία από καταβολής της είναι επιβολή, είτε προέρχεται από το κράτος είτε από αλλού. Η βία στην βία επίσης δεν είναι ουσιαστική απάντηση αφού οδηγεί και πάλι σε βία κοκ. Η δε αυτονομία απέχει παρασάγγας από παρόμοιες πρακτικές που οικειοποιήθηκε ιστορικά ο πανταχόθεν ολοκληρωτισμός. Σε τελική ανάλυση, δράση δεν σημαίνει μονομερώς βία ούτε όμως και άτακτη υποχώρηση. Δράση είναι κάτι άλλο, απέχει παρασάγγας από την επιθετικότητα και την εκδίκηση, ειδικά η αυτόνομη δράση που αναζητείται συχνά από τους πολίτες, οι οποίοι επιθυμούν να αποτινάξουν τον κηδεμονευτικό κομματικό ζυγό. Το θέμα λοιπόν με την απόδραση Ξηρού χρήζει διαφορετικής αντιμετώπισης. Πολύ περισσότερο μάλιστα που έχει γίνει σε μια εποχή απόλυτα ακατάλληλη για περαιτέρω εντάσεις. Βέβαια την κυβέρνηση την συμφέρει αυτή η κατάσταση, καθώς λειτουργεί τρόπον τινα αποπροσανατολιστικά. Θα έλεγε κανείς πως ρίχνει λάδι στη φωτιά και αναζωπυρώνει παλαιότερες καταστάσεις. Σε τελική ανάλυση, προκαλεί κοινωνικούς τριγμούς και σοβαρές ενστάσεις. Αλλά πάνω απ όλα ανασύρει στο προσκήνιο όλους τους δαφνοστεφανωμένους τιμητές σε θέματα τρομοκρατίας που κοσμούν τις κάθε είδους έκτακτες εκπομπές. Και το θέαμα αυτό είναι αρκούντως αποκρουστικό.
