Του Χρήστου Τσαντήλα
ΛΟΙΠΟΝ, ας δούμε τη ζωή και κάπως αλλιώς... Πιο ελαφρά, περισσότερο ξένοιαστα, αβασάνιστα και ευχάριστα, χωρίς έγνοιες και σκοτούρες."Ασυλλόγιστα" όπως το λένε στα χωριά... Μας προσφέρονται κάθε στιγμή στον δρόμο μας, πλείστες όσες ευκαιρίες για να... ευθυμήσουμε. Αρκεί να το επιδιώκουμε και να το βλέπουμε απ΄ αυτή την πλευρά. Σαν αυτή την ευκαιρία που βρέθηκε μπροστά μου χθες το πρωί...
Ο ΚΩΣΤΑΣ είναι γνωστός μου από πολύ παλιά. Κάθε πρωί καθισμένος στο ίδιο τραπέζι, στην ίδια καφετέρια, σε μια γωνία της Ταχυδρομείου, με χαιρετάει φιλικά, σηκώνοντας πάντα το ίδιο χέρι, αφού το άλλο το έχασε σε ατύχημα. Έτσι και τώρα:
- Γεια σας κύριε Χρήστο. Πώς είστε...
- Καλημέρα Κώστα, πάλι εδώ στο γνωστό στέκι... καφεδάκι ε;
- Ε, τι να κάνω, αφού δεν υπάρχει δουλειά...
- Αμάν βρε Κώστα κ εσύ; Έλεος πια...
ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΗΚΑ κάμποσα μέτρα το σκέφθηκα καλύτερα, το πήρα από την εύθυμη πλευρά του και ύστερα άρχισα κρυφά να κρυφογελώ. Ο φίλος μου, άξιος, δραστήριος, απ' τα καλύτερα παιδιά, δεν κάνει όποια και όποια δουλειά... Είναι... νεκροθάφτης! Γραφείο Τελετών έχει και μου λέει ο αθεόφοβος τώρα, ότι... δεν έχει δουλειά! Τον κτύπησε κι αυτόν η κρίση! Αυτό είναι που με προβλημάτισε.
"Μα τι γίνεται, λέω μέσα μου... Το λέει έτσι από συνήθεια, προσαρμοσμένος στο μίζερο κλίμα των ημερών, ένεκα της οικονομικής κρίσης, ή τους νεκρούς πλέον οι συγγενείς άρχισαν να τους ξεπροβοδίζουν από μόνοι τους;"!
ΘΑ ΦΑΝΕΙ παράξενο, αλλά οι σκέψεις περνάνε σε πιο λογικές ερμηνείες. Δεν μπορεί να το λέει έτσι το "δεν έχω δουλειά" ο τελετάρχης. Ο οποίος, όσο ζει και διατηρεί τέτοιο "μαγαζί", έχει την πιο ...σίγουρη πελατεία. Και επειδή ο φίλος μου δραστηριοποιείται σε χωριά, μάλλον θα εννοεί, ότι απλώς μειώθηκε η δουλειά. Ίσως επειδή ο κόσμος ένεκα και πάλι της οικονομικής κρίσης, δεν πολυβγαίνει από το σπίτι. Έτσι εκτίθεται λιγότερο σε ασθένειες. Με αποτέλεσμα, εκείνοι που λογικά λογω ηλικίας έχουν σειρά, παρατείνουν τον χρόνο τους, δεν φεύγουν με την ίδια συχνότητα...
ΑΡΑΙΩΣΑΝ οι θάνατοι όμως, ή λιγόστεψαν οι υπερήλικες υποψήφιοι; Άλλος ένας εύστοχος αν όχι λογικός προβληματισμός. Όπως θέλει το παίρνει κανείς. Προτείνω πάντως την εκδοχή της πλάκας. Να πάρουμε λιγάκι τη ζωή στα μαλακά. Το χρειαζόμαστε, με τόσες σκοτούρες... Κάποτε, όλα αυτά τα δεινά, που μας ανάγκασαν να ζούμε, θα περάσουν. Πού θα πάει...
