Του Χρήστου Τσαντήλα
ΔΕΝ ξέρω αν είναι συμπτώσεις, αλλά κάθε φορά που περιμένει η κυβέρνηση την έλευση των τροϊκανών, λίγες μέρες πριν, δημιουργούμε πάντα κάποιο θέμα και βρίσκουμε τους τρόπους να βγάζουμε μόνοι ... τα μάτια μας. Στην πραγματικότητα βοηθάμε τους εκπροσώπους των δανειστών παρέχοντάς τους λογικό άλλοθι, στην επιμονή τους για όλο και πιο σκληρά μέτρα, αναδεικνύοντας θέματα «του αμαρτωλού μας παρελθόντος», όπως αυτό των κοινοτικών επιδοτήσεων. Σιγά τα... ωά, θα πει κάποιος...
ΠΟΙΟΣ Έλληνας δεν ξέρει, ή δεν υποψιάστηκε έστω, το τι γινόταν τόσα χρόνια στη χώρα της ασωτίας, της απάτης και της μίζας, (και) με τις ΕΟΚικές, πάλαι ποτέ, επιδοτήσεις; Δεν βλέπει ο καθένας τριγύρω του πού ακριβώς πήγαιναν πολλά απ' αυτά τα «ευλογημένα» κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και βαλθήκαμε τώρα να τα ξετρυπώσουμε; Μας έπιασε ... κρίση ειλικρίνειας (ή και μεταμέλειας) ξαφνικά και ψηλαφίζοντας την τσέπη μας, βρήκαμε ότι είναι γεμάτη, ώστε να αρχίσουμε εκτός των δανείων, να πληρώνουμε και ευρωπαϊκά... πρόστιμα;
ΘΥΜΑΜΑΙ από ένα ταξίδι παλαιότερα στο Δουβλίνο, όπου οι Ευρωπαίοι ηγέτες, συζητούσαν σ’ εκείνη τη Σύνοδο για την επιδότηση των χωρών – μελών (για ενίσχυση σε θέματα παιδείας) ότι, ενώ οι Ιρλανδοί με τα κονδύλια που πήραν, το πρώτο που έκαναν ήταν να αγοράσουν από έναν υπολογιστή σε κάθε μαθητή της χώρας τους, εμείς ως πανέξυπνοι και ραδιούργοι Έλληνες, χρησιμοποιήσαμε μέρος των χρημάτων, αξιοποιώντας τα ακόμα και για περίφραξη...νεκροταφείων! Θέλαμε ως φαίνεται να μάθουμε γράμματα, να επιμορφώσουμε τους...νεκρούς!
ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ στην όλη ιστορία είναι ότι θυμόμαστε όλα αυτά τα αίσχη, μεσούσης της κρίσης, κάθε που ζητάμε από τους ισχυρούς των δανειστών να μας κρίνουν με συμπάθεια... Μίζες, σκάνδαλα και απάτες αναδεικνύονται, με τις συζητήσεις να κυριαρχούν στα τηλεοπτικά παράθυρα, αφού μπροστά στα πολιτικά οφέλη κυβέρνησης και αντιπολίτευσης καταργούνται τα όποια εθνικά σχέδια - αν είχαμε - αντιμετώπισης της πρωτοφανούς δυσκολίας που περνά ο λαός...
ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΜΑΣΤΕ δηλαδή, όπως οι πιτσιρικάδες της γειτονιάς όταν παίζουν... κρυφτό. Εκείνος που «τα φυλάει», όταν ανοίγει τα μάτια, πάντα θα βρίσκει έναν μαρτυριάρη. Να του λέει, πού κρύφτηκαν οι άλλοι... Έτσι κάνουμε και τώρα με τις επιδοτήσεις. Τόσα χρόνια κρυβόμασταν πιστεύοντας ότι έπιαναν τόπο σε «μεγάλα και αναγκαία έργα» τα κοινοτικά λεφτά...
ΣΗΜΕΡΑ, βεβαίως και θα πρέπει να ανακαλύψουμε εκείνους που τα έφαγαν. Μια διαδικασία όμως που έπρεπε να την είχαμε κάνει από μόνοι μας. Να πάρουμε πίσω τα λεφτά όσων τα καταχράστηκαν και να πληρώσουν όσοι έφεραν τον κόσμο σε κατάσταση απελπισίας. Αλλά εμείς επιλέξαμε να το κάνουμε αυτό φωνάζοντας, χρησιμοποιώντας ντουντούκες... Σα να λέμε στους Ευρωπαίους: Κοιτάξτε τι τα κάνουμε εμείς τα κονδύλια που μας δίνετε. Ακόμα όμως και γι’ αυτό το αυτομαστίγωμα, πάλι ο λαός θα πληρώσει...
