Του Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
Τι είναι εποχή του παραλόγου; Παράλογο είναι αυτό που δεν είναι λογικό. Έναν άνθρωπο παράλογο τον καταλαβαίνεις. Μια εποχή παράλογη, είναι δύσκολο να την καταλάβεις. Μια εποχή του παραλόγου, που έχει το θέατρό της, το θέατρο του παραλόγου, τη φιλοσοφία της και τους φιλοσόφους της, του παραλόγου. Έχει και τους επιστήμονες του παραλόγου; Δεν μπορώ να το πιστέψω, γιατί πρέπει να δεχθώ ότι ένας πατέρας πηγαίνει το άρρωστο παιδί του στο γιατρό όχι να το κάνει καλά, που είναι το λογικό, αλλά για να το αρρωστήσει πιο πολύ. Κάποιοι παραλογίζονται, ναι. Όλοι παραλογίζονται, αυτό δεν μπορεί να είναι αληθινό.
Όπως κάποιοι δεν πιστεύουν στον Θεό. Υπάρχουν πολλοί που δεν πιστεύουν. Ότι όλοι δεν πιστεύουν στο Θεό, δεν στέκει. Όσες φιλοσοφικές θεωρίες κι όσα βαρύγδουπα ονόματα φιλοσόφων επικαλεσθούν οι θεωρητικοί του παραλόγου εναντίον της πίστης στο Θεό. Ακόμα κι αν είναι περισσότεροι εκείνοι που δεν πιστεύουν. Δεν κρίνεται η πίστη, από το πλήθος, αλλά από την ίδια την ποιότητα της πίστης.
Μήπως ονομάζεται η εποχή αυτή εποχή του παραλόγου, επειδή το παράλογο επιδιώκει να υποκαταστήσει το λογικό, το κανονικό, το φρόνιμο; Καθόλου απίθανο, επειδή η αμαρτία έχει μέσα της τα σπέρματα της αυτοκαταστροφής. Δεν φθάνει όμως εκεί επειδή ο πυρήνας της αμαρτίας είναι η υπερηφάνεια. Αν η υπερηφάνεια μπορούσε να ταπεινωθεί το πνεύμα του πονηρού δεν θα ήταν αιώνιο. Έστω και στην Κόλαση, θα άκουγε τα λόγια του Ιησού και θα μετανοούσε. Αλλά παραμένει αμετανόητο. Αυτή είναι αμαρτία κατά του Αγίου Πνεύματος, που καμιά δύναμη δεν μπορεί να τη συγχωρήσει.
Όλοι είμαστε ως άνθρωποι αμαρτωλοί. Όλοι όμως δεν αμαρτάνουμε κατά του Αγίου Πνεύματος από τη στιγμή που πιστεύουμε ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός. Μακάριοι είναι, είπε ο Ιησούς, οι πιστεύοντες.
Δύο χιλιάδες χρόνια ακούγονται τα λόγια αυτά του Κυρίου και επαληθεύονται κάθε στιγμή.
Δεν ξεφεύγουμε από το θέμα μας, με το να παραβάλλουμε την ομολογία της πίστεως στον Χριστό. Διότι στην πραγματικότητα το εσώτατο υπαρξιακό άγχος του παραλόγου δεν είναι τίποτε άλλο από την απιστία. Η εποχή του παραλόγου είναι η εποχή της απιστίας, η εποχή του πλεονασμού της ανομίας. «Η νύχτα προχώρησε, η μέρα πλησιάζει» γράφει ο Απόστολος Παύλος. «Να πετάξουμε από πάνω μας τα έργα του σκότους και να ντυθούμε την πανοπλία του φωτός».
Στο βιβλίο του Φρειδερίκου Γ. Φάρραρ, «Ο Βίος του Χριστού» σε μετάφραση Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, διαβάζουμε τα εξής: «Τον εθεώρουν (τον Ιησού) μόνον ως ένα των προφητών. Ουδείς, μεθ’ όλην την αυθόρμητον κραυγήν την εξελθούσαν ποτέ εκ του θαυμασμού του πλήθους, δι’ ής εκηρύσσετο Μεσσίας, ουδείς εσκέπτετο τις ήτο πράγματι Αυτός. «Το φως έφαινεν εν τη σκοτία, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν.»
«Υμείς δε τίνα με λέγετε είναι;»
Εάν άλλη ειδίδετο απάντησις εις το μέγα τούτο ερώτημα, εάν άλλη απάντησις ηδύνατο να δοθή, όλη η τύχη του κόσμου δυνατόν να μετεβάλλετο. (...) Αλλ’η απάντησις ήλθεν οποία προ αιώνων είχε γραφή εν τη βίβλω της θείας προγνώσεως ότι έμελλε να έλθη, και ο Πέτρος, «ο πανταχού θερμός, ο του χορού των Αποστόλων κορυφαίος» ως λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, ηξιώθη της αθανάτου τιμής να την εκφράση εκ μέρους όλων και δι’ όλους: «Συ εί ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του αώντος».
«Η παρούσα εποχή του παραλόγου» γράφει ο Ευγένιος (π. Σεραφείμ) Ρόουζ, «είναι ως ανταμοιβή των χριστιανών που απέτυχαν να είναι χριστιανοί».
