Ο Παπάγος όμως, που ήταν βαριά άρρωστος, διόρισε ως αναπληρωτή πρωθυπουργό τον υπουργό Εξωτερικών, Στέφανο Στεφανόπουλο. Ο Παπάγος υπέγραψε τον διορισμό υποβασταζόμενος και τέσσερις μέρες μετά το βράδυ της τετάρτης Οκτωβρίου 1955 έπαθε ακατάσχετη αιμορραγία και πέθανε.
Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες μετά τον θάνατο του Παπάγου. Ο βασιλιάς Παύλος κάλεσε τους δύο αντιπροέδρους της Κυβέρνησης Παπάγου, Στεφανόπουλο και Κανελλόπουλο, και τους είπε να υποβάλουν την παραίτηση της κυβέρνησης. Λίγες ώρες μετά την παραίτηση ο Παύλος ανέθεσε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης. «Η πρωθυπουργοποίηση του Καραμανλή ήταν αποτέλεσμα του παρασκηνιακού ρόλου που έπαιξε ο σταθμάρχης της CIA Άλμερ, ο οποίος είχε συνεχή επαφή με το βασιλικό ζεύγος και τους διπλωμάτες της Πρεσβείας, συμβούλευσε τον βασιλέα να αγνοήσει τον Στεφανόπουλο και να επιλέξει τον δραστήριο υπουργό Δημοσίων Έργων. Από αναφορές της CIA προκύπτει ότι ο Παύλος και ο Σερραίος πολιτικός είχαν σειρά συζητήσεων πριν τον θάνατο του Παπάγου» (Βιβλ. 2, σελ. 52).
Στη νέα κυβέρνηση ο Καραμανλής, ως πρωθυπουργός, ανέλαβε και το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Στο Υπουργείο Εσωτερικών τοποθετήθηκε ο Ι. Τριανταφύλλης, στο Εξωτερικών ο Σ. Θεοτόκης, στο Προεδρίας ο Ι. Ράλλης, στο Παιδείας ο Α. Γεροκωστόπουλος και στο Δικαιοσύνης ο Κ. Αδαμόπουλος. Ωστόσο, κατά ομολογία της Αντιπολίτευσης, η κυβέρνηση χαρακτηρίστηκε «συνταγματικά ανορθόδοξη», διότι δεν είχε τη «δεδηλωμένη εμπιστοσύνη» της Βουλής.
Ο Καραμανλής στις αρχές του νέου έτους, στις 4/1/1956, καταργεί το κόμμα του Ελληνικού Συναγερμού, στο οποίο ηγούνταν και ιδρύει νέο κόμμα, την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (Ε.Ρ.Ε.). «Η Ε.Ρ.Ε. με επικεφαλής τον Καραμανλή, έναν ρεαλιστή και δυναμικό ηγέτη, προικισμένο με οξύ πολιτικό ένστικτο, τον πρώτο Μακεδόνα πρωθυπουργό, είχε τέτοια εκλογική απήχηση στις αναμετρήσεις του 1956, στις λεγόμενες «Νέες Χώρες», «ώστε να θεωρηθεί ότι αυτό το νέο κόμμα και όχι το παραδοσιακό κόμμα των Φιλελευθέρων ήταν ο εκλογικός «κληρονόμος» του Βενιζελισμού» (Βιβλ. σελ.10, τόμος 32, τεύχος 297).
Στις εκλογές που έγιναν στις 19 Φεβρουαρίου 1956, με το «τριφασικό» εκλογικό σύστημα το κόμμα της Ε.Ρ.Ε., αφού πηρέ 1.482.688 ψήφους, με ποσοστό 47,38% έβγαλε 165 έδρες, η Δημοκρατική Ένωση, με αρχηγό τον Γ. Παπανδρέου, έλαβε 1.613.286 έδρες και με ποσοστό 48,15%, εξέλεξε μόνο 32 έδρες. Η κατανομή των εδρών με το «τριφασικό» σύστημα ευνόησε την παράταξη της Ε.Ρ.Ε., διότι με την τρίτη κατανομή των εδρών πήρε επιπλέον 10 έδρες. Σημαντικό ρόλο στην εκλογική νίκη της Ε.Ρ.Ε. έναντι της Δ.Ε. έπαιξαν οι ψήφοι του στρατού και των δημοσίων υπαλλήλων που στο εκλογικό σώμα ήταν αναλογία 4 προς 1.
Το ιστορικό γεγονός για την Ελλάδα ήταν ότι για πρώτη φορά ψήφισαν και οι γυναίκες και εξελέγη βουλευτής με την Ε.Ρ.Ε. η Λίνα Τσαλδάρη. Μάλιστα, ο Καραμανλής την τοποθέτησε στη νέα του κυβέρνηση στο Υπουργείο Πρόνοιας. Επίσης, σημαντικό ρόλο για την εκλογική νίκη της Ε.Ρ.Ε. ήταν και το «άνοιγμα» του Καραμανλή προς το κόμμα των Φιλελευθέρων, αποσπώντας από αυτό σημαντικά στελέχη, όπως ο Ε. Αβέρωφ-Τοσίτσας, ο Κ. Τσάτσος και ο Γ. Κασιμάτης, που προσχώρησαν στην Ε.Ρ.Ε. Ο πρωθυπουργός Καραμανλής το Υπουργείο Εξωτερικών το ανέθεσε στον Σπύρο Θεοτόκη, το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης στον Α. Πρωτοπαπαδάκη, το Υπουργείο Εσωτερικών στον Κ. Μακρή και το Υπουργείο Παιδείας στον Π. Λεβέντη.
Έτσι και για τον Αλέξη Παπαχελά, «η Ε.Ρ.Ε. εξασφάλισε την πλειοψηφία των εδρών στη Βουλή, αν και η «Δημοκρατική Ένωση» πήρε μεγαλύτερο ποσοστό στις εκλογές στις 19/2/1956. Η Ε.Ρ.Ε. κέρδισε το 47% των ψήφων έναντι του 48% της «Δημοκρατικής Ένωσης» (Βιβλ. 2, σελ. 56).
Βιβλιογραφία
1. «ΙΣΤΟΡΙΚΑ», «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ», τόμος 32, τεύχος 297, Αθήνα 2005.
2. «Ο ΒΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Ο Αμερικανικός παράγων 1947-1967», Αλέξης Παπαχελάς, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2005.
