Ύστερα από τη θανάτωση του Ιωάννου του Προδρόμου, ο Κύριος πήρε τους Μαθητές Του και πέρασε στην αντίπερα από την Καπερναούμ όχθη της λίμνης Γεννησαρέτ, για να αναπαυθούν «ολίγον». Στο μεταξύ όμως ο όχλος άρχισε να καταφθάνει από τη λίμνη και από τη στεριά, ενώ ο Κύριος τους ευσπλαχνίστηκε και άρχισε να τους διδάσκει τα περί της βασιλείας του Θεού, θεραπεύοντας ταυτόχρονα και τους αρρώστους αυτών (Λουκ. 9,11) για ώρες πολλές, μέχρι σχεδόν τη δύση του ήλιου. Ενώ όμως Εκείνος εδίδασκε «πολλά» (Ματθ. 6,34) «έργω και λόγω», κανένας δεν απομακρυνόταν, γιατί «ουδέποτε εδίδαξεν άνθρωπος», όπως ο Κύριος. (Ματ. 7,46)
Από τα πιο πάνω φαίνεται η μεγάλη δίψα του λαού για το λόγο του Θεού, που αναπαύει εσωτερικά τον άνθρωπο και αναγεννά και τον οδηγεί στη σωτηρία. Τα λόγια του Θεού δηλ. είναι, κατά την Αγία Γραφή, «ρήματα ζωής αιωνίου» και για τούτο η μελέτη τους, κατά τον άγιο Ισαάκ το Σύρο, «θαύματος ακαταλήπτου πληροί την ψυχήν».
Για το λόγο αυτό, όπως οι άγιοι τα άκουγαν με βαθειά λαχτάρα και τα έβαζαν στην καρδιά τους, για να προσπαθήσουν κατόπιν να τα εφαρμόσουν, κατά παρόμοιο τρόπο πρέπει να τα μελετά με ευλάβεια και να τα βιώνει και κάθε χριστιανός, θεωρώντας αυτά σαν το αληθινό ψωμί, που τρέφει πνευματικά τον άνθρωπο και τον αγιάζει, εφόσον, κατά τον απόστολο Παύλο, ο αγιασμός του ανθρώπου επιτυγχάνεται «διά λόγου Θεού και εντεύξεως» (1 Τιμ.4,5).
Για την αξία της μελέτης της Αγίας Γραφής γίνεται λόγος από τον Ν. Τυπάλδο στο ποίημά του «το Θείο βιβλίο», στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρονται και τα εξής:
«Δεν είναι λάθη, πάθη, συμφορές
και βήματα διαβάτη κουρασμένα,
εδώ μιλούν αλήθειες καυτερές,
τα χέρια του Θεού τα σταυρωμένα.Εδώ η κάθε λέξη έχει ευωδιά
κι η κάθε πράξη δέος και μεγαλείο,
εδώ ‘ναι του Χριστού μας η καρδιά
που γίνηκε βιβλίο».
β) Η ευλογία των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων
Ενώ όμως κόντευε να δύσει ο ήλιος, οι Μαθητές ανησύχησαν και παρακάλεσαν τον Κύριο να απολύσει τους όχλους για να αγοράσουν τροφές. Τότε ο Κύριος καθοδήγησε τους Μαθητές στο να τακτοποιήσουν τους όχλους εκείνους στα χλωρά χορτάρια ανά 100 ή ανά 50. Στη συνέχεια πήρε τα 5 ψωμιά και τα 2 ψάρια, που είχε μαζί του ένα παιδί, τα ευλόγησε και πρόσταξε στους Μαθητές να τα διαμοιράσουν στους καθήμενους, που ήταν 5000 άνδρες χωρίς τις γυναίκες τους και τα παιδιά, ενώ τα ευλογημένα εκείνα ψάρια και τα ψωμιά δεν τελείωναν, προκαλώντας, όπως ήταν αναμενόμενο, κατάπληξη σε όλους.
Κατά παρόμοιο τρόπο όμως ευλογείται στη ζωή του και κάθε χριστιανός που μελετά ή ακούει τα λόγια του Θεού, γιατί από αυτά στερεώνεται στην πίστη του και αγιάζεται η ζωή του. Ο Θεός, δηλ., που βλέπει καθαρότητα της ζωής και του αγιασμού του, επιχορηγεί σ’ αυτόν τις θείες δωρεές του και τον καθιστά, όπως και τον Ιωσήφ τον Πάγκαλο, «επιτυγχάνοντα» στη ζωή και στις εργασίες του.γ) Η συγκέντρωση των περισσευμάτων
Όταν όμως έφαγαν και χόρτασαν όλοι, τρώγοντας όσο ήθελαν (Β, Ιω. 6,12). ο Κύριος τους έδωσε την εντολή να συγκεντρώσουν όλα εκείνα, που περίσσεψαν, δηλ. 12 κοφίνια γεμάτα «ίνα μη τι απόλλυται».
Μα, θα έλεγε κανένας, γιατί συγκέντρωσαν τα περισσεύματα, αφού είχαν όλοι χορτάσει; Αυτό έγινε, κατά τους αγίους Πατέρες μας, για πολλούς λόγους.
Ο πιο βασικός λόγος δηλ. ήταν το ότι έπρεπε να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που έγινε δεν ήταν, κατά το Ζιγαβηνό, φαντασία, αλλά γεγονός πραγματικό (Π. Τρεμπέλα, Υπ. εις το κατά Ιω. Ευαγγέλιον, Αθήναι, 1969, σ. 211).
Ένας δεύτερος λόγος ήταν ο σεβασμός προς τα υλικά αγαθά, από τα οποία πολλοί συνάνθρωποι μας έχουν ανάγκη, γιατί πεινούν. Έπρεπε λοιπόν να καταλάβουν όλοι ότι τα περισσεύματα κάποιων πρέπει να συμπληρώνουν τα υστερήματα άλλων, όπως σημειώνει ο απόστολος των Εθνών (βλ. 2 Κορ. 6,17). Κάθε χριστιανός επομένως πρέπει να συμπεριφέρεται ως «ανέγκλητος (Τιτ. 1,7) και πιστός του Θεού οικονόμος» (1 Κορ. 4,2) για τα υλικά αγαθά, ώστε να εξυπηρετούνται και κάποιοι από τους παινέστερους αδελφούς του, γιατί κατά τον απόστολο Παύλο, «το ημών περίσσευμα» πρέπει να συμπληρώνει «το εκείνων υστέρημα» (2 Κορ. 8,14).
Για την αξία της ελεημοσύνης από το περίσσευμα των χριστιανών γίνεται λόγος και από τον Αχιλλέα Παράσχο, που αναφέρει:
«Δύστυχε, αυτό που περισσεύει
είναι της χήρας τ’ ορφανού
και δεν είναι δικό σου».
