Πρόσκαιρα – το πιθανότερο μέχρι να «ασχοληθούμε» με καμιά νέα πολιτική κουταμάρα κανενός αψύ – η αντιπολίτευση συμπλέει με αφορμή το θέμα των παρακολουθήσεων και την κυβέρνηση να απορρίπτει το αίτημα περί εμφάνισης των Εισαγγελέων του Αρείου Πάγου στην Επιτροπή Θεσμών της Βουλής.
Θα είχε έντονο ενδιαφέρον μια τέτοια συνεδρίαση, θα ακούγαμε ενδιαφέροντα, αλλά η κυβέρνηση τα προβλέπει αυτά και δεν τα αφήνει στην τύχη της. Ζούμε λοιπόν σε μια χώρα όπου οι κυβερνήσεις διαχρονικά - με την αλαζονεία της εξουσίας που διακρίνει τους κυβερνώντες - όχι μόνο δεν δέχονται τον έλεγχο για τυχόν πολιτικές τους ευθύνες, αλλά εμποδίζουν κιόλας κάθε διαδικασία ελέγχου και είμαστε πραγματικά για γέλια (σ.σ. αν πείτε και για κλάματα ποιος θα διαφωνήσει) όταν σε μητροπόλεις του καπιταλισμού, ειδικές υπηρεσίες διωκτικών αρχών εισβάλλουν στο σπίτι του πρώην πλανητάρχη και κατάσχουν έγγραφα στο πλαίσιο έρευνας. Σε ζωντανή κιόλας σύνδεση και δεν ανοίγει ρουθούνι.
Στη χώρα μας όπου έχουμε σοβαρά, ουσιαστικά ελλείμματα δημοκρατίας και διαφάνειας, οι πολιτικοί έφτιαξαν έτσι το Σύνταγμα όπου ο εισαγγελέας δεν μπορεί καν να καλέσει κάποιον πολιτικό να δώσει εξηγήσεις (σ.σ. πού να ασκήσει και δίωξη κιόλας) ακόμη και για ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα όπως αυτό των Τεμπών όπου χάθηκαν 57 επιβάτες, φοιτητές μεταξύ των θυμάτων, παιδιά που κάηκαν.
Έτσι οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα, όχι ερήμην των ψηφοφόρων, φροντίζουν να διορίζουν ηγεσίες, στον Αρειο Πάγο, στον Στρατό, στην Αστυνομία, ακόμη και στην εκπαίδευση. Οπότε ποιος ανεξάρτητος φορέας θα κάνει ανεξάρτητα τη δουλειά του και θα εκδώσει ανεπηρέαστα βούλευμα ή απόφαση που θα συγκρούεται με τα κυβερνητικά συμφέροντα; Ουδείς!
Όταν – γενικά - με βάση την κομματική ταυτότητα κάποιος κρίνεται, προάγεται και αναλαμβάνει αξίωμα πώς να ελπίζει ότι τα παιδιά του θα μπορούν αξιοκρατικά να έχουν ένα καλύτερο αύριο στην Ελλάδα; Όταν οι ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας μαζί με τους κομματικούς συνδικαλιστές διαμορφώνουν έτσι το πλαίσιο ώστε κομματικοί να γίνονται διευθυντές σχολείων, τότε πού την βλέπετε την ελπίδα και την... αριστεία στην Ελλάδα;
Όταν η έκταση της διαφθοράς είναι τέτοια στη χώρα μας που «χρειάζεται» χρηματισμός επίορκου ακόμη και για να λάβει κάποιος δίπλωμα οδήγησης ή να μειώσει το ύψος της ποινής ή να μην του βεβαιωθεί παράβαση μετά από οικονομικό έλεγχο κλπ κλπ, τότε πού υπάρχει ελπίδα; Αλλά όταν ο πολίτης βλέπει την ατιμωρησία σε υπουργούς ή βλέπει πρόθυμο τον πολιτικό να... συνδράμει στο αίτημά του (σ.σ. με αντάλλαγμα την ψήφο στις εκλογές) γιατί να μην κινηθεί και ο ίδιος... αναλόγως.
Χωρίς αξιοκρατία, χωρίς αξιοπρεπείς μισθούς πώς οι νέοι θα μείνουν στην Ελλάδα και χωρίς την οικονομική βοήθεια των γονέων πως θα νοικιάσουν σπίτι, πώς θα κάνουν οικογένεια; Στο μεταξύ έχουμε εμπνευσθεί Υπουργείο Οικογένειας με το δημογραφικό να έχει προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις. Ανέκδοτο έχουν καταντήσει οι διαχρονικές δεσμεύσεις των κυβερνήσεων ότι θα εξυγιάνουν το σύστημα (σ.σ. που οι ίδιοι δημιούργησαν και υπηρετούν) ότι θα μας.. κάνουν Ευρωπαίους (σ.σ. στην Ε.Ε. των λόμπι ;) και έρχεται η κυβέρνηση που δηλώνει την αριστεία για αιχμή του δόρατός της. Προτείνοντας ημέτερο για αντιπρόεδρο, εξοφλώντας γραμμάτια.
Η σημερνή κυβέρνηση λύνει και δένει γιατί, βρίσκει και κάνει. Με τέτοια διαλυμένη και αυτοκαταστροφική (μείζονα) αντιπολίτευση πώς να μην συμπεριφερθεί ετσιθελικά. Πολιτικά είναι πρόκληση η εξέλιξη με τις υποκλοπές, όπως πρόκληση είναι και αυτό με την ακρίβεια. Κάτι δικαιολογίες περί εισαγόμενης ακρίβειας, κάτι αποφάσεις για καλάθι του καταναλωτή, κάτι με επισκέψεις στα σούπερ μάρκετ ο καιρός κυλούσε, αλλά το πρόβλημα της αισχροκέρδειας όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκε αλλά διογκώθηκε. Ο μισθωτός και ο χαμηλοσυνταξιούχος περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα με την ακρίβεια να κυριαρχεί, η λαϊκή αγορά έγινε επίσης ακριβότερη. Τέσσερα ευρώ τα φασολάκια κατακαλόκαιρο στον Θεσσαλικό κάμπο;
Οι μισθοί καθηλωμένοι και η αγοραστική τους αξία, κάποτε είχε... αξία. Η κυβέρνηση άλλαξε υπουργό, αλλά οι καταναλωτές δεν τα καταφέρνουν με την ακρίβεια καθότι με επικοινωνιακά τεχνάσματα δεν χρωματίζονται ωά. Όση ώρα και να βρεθεί έμπροσθεν των ραφιών ο – πλαισιωμένος από κάμερες – υπουργός, όσο ικανοποιημένος και να δηλώσει από τη μάχη κατά της αισχροκέρδειας, ο καταναλωτής δεν μπορεί να αγοράσει φέτα ελληνική με 11 ευρώ το κιλό. Εκτός αν αγοράσει.. λευκό, κάτασπρο «τυρί». Οσο αισιόδοξος και να δηλώνει ο Υπουργός μπροστά στο ράφι, ο καταναλωτής δεν μπορεί να αγοράσει το ελαιόλαδο, με 150 ευρώ το (κανονικό) δοχείο.
Μετά την προκλητική ρήτρα αναπροσαρμογής στο ρεύμα, μετά τις χρηματιστηριακές αυξήσεις, η κυβέρνηση εξαγγέλλει πρόσθετη φορολογία στα υπερκέρδη των παρόχων ενέργειας για να κατευνάσει τα πνεύματα. Με το ένα χέρι φορολογεί τα υπερκέρδη και με το άλλο, τους τα επιστρέφει μέσω επιδοτήσεων στον καταναλωτή. Έχουμε ένα ιδιότυπο καπιταλισμό στην Ελλάδα που δεν βασίζεται και τόσο στον φιλελευθερισμό όσο στις... κρατικές επιχορηγήσεις. Τι επιχειρήματα δεν είχαν χρησιμοποιήσει για να ιδιωτικοποιήσουν τη ΔΕΗ, την πράσινη ενέργεια, τις ΑΠΕ, τις ανεμογεννήτριες σε κάθε βουνοκορφή και τα φωτοβολταϊκά σε κάθε χωράφι. Υποσχέθηκαν ανοιχτές αγορές για να επιβάλλουν τιμολόγια καρμπόν (τύπου καρτέλ), υποσχέθηκαν ελεύθερη αγορά... στις υπερωρίες και εξαήμερα απασχόλησης για να καταστρατηγήσουν εργασιακές σχέσεις με μισθούς πείνας. Προσβάλλουν δε τη νοημοσύνη όταν παροτρύνουν τον καταναλωτή (σ.σ. τον ενοχοποιούν μέσω της ατομικής ευθύνης) να κάνει έρευνα αγοράς για να βρει καλύτερη τιμή. ‘Η μήπως δεν παρότρυναν τον καταναλωτή να επιλέξει το πράσινο τιμολόγιο στο ρεύμα;
Μετά το την έπαρση του 41% στις εθνικές εκλογές, η κυβέρνηση έτρεξε στις ευρωεκλογές, σκόνταψε στο 28%, έπεσε και... τερμάτισε δεύτερη λόγω του εαυτού της, από λάθη των πολιτικών της επιλογών. Αυτή η αντιπολίτευση έως τώρα τουλάχιστον δεν έχει... συνέλθει από τις ευρωεκλογές και όσο αυτοκαταστρέφεται, δεν μπορεί να επιτελέσει τον ρόλο της και δυστυχώς να αποτελέσει την ελπίδα για τον πολίτη. Εκτός εάν αυτή η αντιπολίτευση (σ.σ. με μια βελτιωμένη εκδοχή) αποτελέσει αύριο μια από τα ίδια σε ό,τι αφορά καίριες πολιτικές αποφάσεις. Οπότε συνέλθει δεν συνέλθει, μόνο τα πρόσωπα θα αλλάξουν, όχι οι αποφάσεις. Αλλά αυτό μένει να αποδειχθεί.
Μέχρι τότε η κυβέρνηση θα συνεχίσει να μελετά τις δημοσκοπήσεις και με ασφάλεια να αναδεικνύει θέματα ή να θέτει θέματα στο αρχείο.
Β. ΚΑΚΑΡΑΣ
