Φυτεύουμε πελώριες «σεγκόβιες» (πράσινη ενέργεια το λέμε) συμβάλλουν στην «αποτροπή» της κλιματικής αλλαγής και «κερδίζουμε» χρήμα αόρατο... («θα πάψουν, χαλάζι, κεραυνοί, πλημμύρες, όλες οι θεομηνίες»)... Πελεκούμε το κλαδί που μας στηρίζει, ουαί...
Κυλά το «ποτάμι» της ζωής, πότε «φουσκωμένο», άλλοτε αμέριμνο γαλήνιο στην ασημιά ανατολή και στη γλυκιά αστροφεγγιά (γαλήνη, ευημερία).
Ξάφνου αστροπελέκι!
Ένα μαύρο πέπλο καλύπτει το φως της χαράς, της ζήσης. Νεκρική σιγή στο γαλάζιο πλανήτη.
(«Εγώ ήμι το Α-Ω ο ων και ο ειν». Αποκάλυψις χωρ. Α’ «γράψε Ιωάννη τα γενόμενα του μέλλοντος»... Και είδε Ιωάννης «άλογον κίτρινο και εκείνος που εκάθητο επ’ αυτού, εξεπροσώπει τας μολυσματικάς ασθενείας και επιδημίας, και είχεν όνομα θάνατος. Του εδόθη εξουσία επί του τετάρτου των κατοίκων της γης να τους φονεύσει. Και ακολουθούσε μαζί του ο Άδης διά να παραλαμβάνει τας ψυχάς που θα απέθαναν»).
«Δαμόκλειος σπάθη» πάνω μας ο κυρίαρχος τεχνητός ιός Φόβος, κρατά δέσμια την ανθρωπότητα. “Φερετσές και φυλακή”...
Καταργούνται: θεσμοί, παραδόσεις οικογένεια, θρησκεία πλήττονται, παύουν μυστήρια, οι σχέσεις κλειδώνονται, χαρές, λύπες, βουβά συναισθήματα, αγκαλιά μετέωρη, το φιλί πάγωσε στον αέρα, η κοινωνία «κατέβασε ρολά», ο κόσμος που γνωρίζουμε πάει στο χρονοντούλαπο... η τεχνολογία εσκεμμένα ή μη, μπήκε στο αίμα μας, η μόνη ασχολία. Οι Μ.Κ.Ο. διαχειρίζονται τα πάντα... αποχαύνωση στο ζενίθ. «Πρόοδος»,... άλλαξε ο κόσμος άρδην ουαί...
Και ύστερα; («εξαπέστειλεν ο Θεός τον άγγελον αυτού επί της γης να πάρει την ειρήνη», αποκάλ.).
Τύμπανα πολέμου... η στριγκλιά της σειρήνας!!!
Αντήχησε ο «βρυχηθμός» του, αναρίγησαν οι άνθρωποι. Ο πολεμοχαρής Άρης ξύπνησε, πέταξε τα ροζ μεταξωτά σεντόνια του έρωτα, χορτασμένος από τα θέλγητρα και τους αναστεναγμούς της Αφροδίτης. Τα μάτια του πετούν φωτιές, η όψη του μαύρη τρομακτική, τρέχει να ετοιμάσει βόμβες, ερείπια, λυγμούς, ομαδικούς τάφους, καταφύγια, πάει για το κοκκινότριχο άλογο του (της αποκαλύψεως) μόνο που τώρα έγινε πύρινο άρμα και τρέχει με πολυάριθμους ίππους... μυρίζει θειάφι (χημικά) και σπέρνει τον θάνατο στο διάβα του.
Κατέβηκε βλοσυρός, φέρνοντας αίμα και φωτιά τα «δώρα της σοδειάς του».
(Κάπου στη γη ηγέτης είδε στον ουρανό της χώρας του φωτεινό σταυρό, θάρρεψε πως είναι ο Μέγας Κωνσταντίνος και σήκωσε μπαϊράκι. Τούτο το μήνυμα πήρε ο Θεός του πολέμου και έσπευσε). Θανάτωσε αθώους, άφησε χήρες ορφανά και απειλεί με πείνα και ερήμωση...
Οι γερανοί αντί τραγούδι έβγαλαν κραυγή και πέταξαν για άλλους ουρανούς. Οι άλλοτε πράσινοι κάμποι κι ανθισμένα λιβάδια σκεπάστηκαν με αίμα και στάχτη. Στους σιτοβολώνες δεν κυμάτισαν τα χρυσά στάχυα.
Εικόνες που σπάνε καρδιές, γυναίκα, μάνα, το «χαμόγελο και αγέρι της άνοιξης», όπως πάντα «Σημαιοφόρος» με μικρά παιδιά στην αγκαλιά ή σφιχτά από το χέρι με ελάχιστα εφόδια ακολουθούν το καραβάνι της προσφυγιάς, με μόνη βοήθεια του αγγέλου, στην αιώνια βασανιστική πορεία της ζωής ή της μετανάστευσης... Ένα παιδί προσεύχεται γονατιστό πάνω στο χιόνι. «Κύριε διασκόρπισαν έθνη τα τους πολέμους θέλοντας» (ψαλ. 67, στιχ. 31).
Φέρε τη γαλήνη, ας ξανάρθουν οι γερανοί και ας γεμίσουν και πάλι στάχυα οι κάμποι και τα λιβάδια, κόκκινες παπαρούνες!
Μπαμ... μπαμ... μπαμ... ένα κροτάλισμα, μια ριπή, μια κραυγή και γέμισε το λευκό τοπίο «κόκκινες άλικες παπαρούνες»... ένας ακόμη άγγελος «έκλεισε τα φτερά του.
Και οι σειρήνες «σπάνε το φράγμα του ήχου», στα καταφύγιααα!!
Χρυσαυγή Καπέλλα Παπαδημητρίου,
μέλος Δ.Ε.Ε.Λ. & Καλλιτεχνών
Συνδέσμου Γραμμάτων & Τεχνών Θεσσαλίας
ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑΣ Ελληνισμού Θεσσαλονίκης
Ε.Π.Ο.Κ.
Ε.Λ.Ο.Σ.Υ.Λ.
