Προτιμούμε και καλοκαιρινές ταινίες που αγαπούμε ιδιαιτέρως κι αρμόζουν στην εποχή. Κάποιες ταινίες που τις παρακολουθείς και δροσίζεσαι ταξιδεύοντας στον κόσμο τους, στο σύμπαν το δικό τους.
Η πλέον αγαπημένη ταινία, λοιπόν, είναι το «Μεντιτεράνεο» (Μεσόγειος) του Γκαμπριέλε Σαλβατόρες, Ιταλικής παραγωγής του 1991 γυρισμένη στο πανέμορφο Καστελλόριζο: Ένας ύμνος στο αθάνατο Ελληνικό καλοκαίρι, στην Ελληνικότητα και στον Ελληνισμό.
Εκεί παρακολουθούμε τις περιπέτειες μιας μικρής ομάδας Ιταλών στρατιωτών στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι οποίοι αποστέλλονται στην Μεγίστη, το Καστελλόριζο, για πολεμική επιχείρηση. Φτάνοντας στο νησί το βρίσκουν έρημο να κατοικείται μόνο από κάποιους ηλικιωμένους και γυναικόπαιδα. Εν τωμεταξύ λόγω μιας αβαρίας χάνουν κάθε επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο παραμένοντας εκεί ξεχασμένοι για τρία χρόνια! Στην πορεία ανακαλύπτουν τη χαρά της ζωής και του έρωτα με τη βοήθεια μιας καλόκαρδης αισθησιακής πόρνης, ερωτοτροπώντας κι απολαμβάνοντας τον ήλιο και τη θάλασσα σαν τα μικρά παιδιά.
Η ταινία είναι άψογη κι απολαυστική έως την παραμικρή της λεπτομέρεια. Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι εξαιρετικές, φυσικές κι ανθρώπινες. Η σκηνοθεσία υπηρετεί το τοπίο και την ιστορία, μ’ ένα σενάριο πολύ καλό με στιβαρή δομή. Η διεύθυνση φωτογραφίας αναδεικνύει τέλεια το ελληνικό φως. Ένα φως δύσκολο ν’ αποτυπωθεί στο φιλμ. Ίσως και να πρόκειται για τη μοναδική ξένη ταινία γυρισμένη επί ελληνικού εδάφους που σέβεται τόσο πολύ και κατορθώνει να τιθασεύσει τόσο δημιουργικά το αδυσώπητο ελληνικό φως! Στοιχεία που σίγουρα εκτίμησε η Αμερικανική Ακαδημία κινηματογράφου και γι’ αυτό την τίμησε με το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στον ρόλο της γλυκιάς πόρνης εμφανίζεται η Βάνα Μπάρμπα στην καλύτερη παρουσία της στη μεγάλη οθόνη: ερωτική, αισθησιακή, γεμάτη χυμούς, με χιούμορ κι ανάλαφρη διάθεση, δίνοντας μια καλή ερμηνεία σ’ έναν απαιτητικό ρόλο που εύκολα μπορεί να γίνει γελοιογραφία. Προσέξτε τη σκηνή που παρακολουθεί τον ποδοσφαιρικό αγώνα και πιάνει ανάμεσα στα σκέλια της την μπάλα δίχως να την επιστρέφει στον πρωταγωνιστή: Ένα άλλο πρόσωπο. Αγνώριστη στην καλύτερη στιγμή της καριέρας της. Ποτέ ξανά δεν υπήρξε τόσο γλυκιά, απλή, λαμπερή κι εκφραστική την ίδια στιγμή.
Καλοκαίρι αιώνιο. Διακοπές ατελείωτες. Αντιπολεμικά μηνύματα. Τάσεις φυγής. Χαρά της ζωής. Η Μεσόγειος μια θάλασσα της αγάπης, του έρωτα, της απελευθέρωσης, της αδελφοσύνης των λαών κι όχι των μικροπολιτικών διαφορών. Μια θάλασσα που ξεπλύνει τις κακίες και τις μικροπρέπειες. Μιαν αληθινή «Θάλασσα επαγγελίας» για να θυμηθούμε και τον Τίτο Πατρίκιο. Μια θάλασσα ελπίδας σε μια ταινία διαχρονική, κλασική πια και πάντοτες επίκαιρη.
Νίκολας Αλβιώτης
Ποιητής
