Κύπρος: 50 χρόνια τουρκικής κατοχής και αδιαφορίας...

Από τον Κων/νo Τσιρονίκο
Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια τουρκικής κατοχής και διεθνούς αδιαφορίας για την Κύπρο. Ναι, αδιαφορίας των ισχυρών της δύσης, οι οποίοι παραβλέπουν τη διαχρονική βάσανο του κυπριακού λαού, εξαιτίας του Τούρκου δυνάστη, και ενδιαφέρονται μόνον για τα μεγάλα συμφέροντά τους σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή. Έτσι, η Κύπρος μας, μόνη της, παλεύει να βρει το δίκιο της μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα του εμπαιγμού και της αδιαφορίας.

Ποια, όμως, είναι τα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν και έφεραν τη Μεγαλόνησο στην τωρινή της κατάσταση; Στο σημερινό τέλμα εξόδου από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει; Αν βάλλουμε στη σειρά τα περιστατικά που μας οδήγησαν στην τουρκική εισβολή, θα δούμε ότι για την Κύπρο υπήρχε σχέδιο μη απόδοσης έντιμης και καθαρής λύσης από το 1964. Σ’ αυτό ο Αμερικανός υπουργός των Εξωτερικών Ντιν Άτσεσον αποκάλυπτε τις θέσεις των ΗΠΑ για την επίλυση του κυπριακού ζητήματος, γνωστό ως «σχέδιο Άτσεσον».
Αυτό προέβλεπε: Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, ενοικίαση του 20% του εδάφους στην Τουρκία, εξαιρετικά προνόμια για την τουρκική μειονότητα, παραχώρηση βάσεων σε ΗΠΑ, Αγγλία, Τουρκία… Ουσιαστικά παραχωρούσε αποψιλωμένα δικαιώματα και ελευθερίες στον κυπριακό λαό ευρισκόμενα μακράν μιας κανονικής και δίκαιης λύσης. Ήθελαν, δηλαδή, ένα μείγμα επίλυσης, αποτελούμενο από ολίγη ένωση και μπόλικη ποσότητα των δικών τους συμφερόντων. Κι αυτό γιατί οι διεθνείς υποκριτές ενδιαφέρονταν και ενδιαφέρονται περισσότερο για την Τουρκία, που εφάπτεται της Ρωσίας… και λιγότερο για την Ελλάδα. Και σε ό,τι αφορά την Κύπρο, τους ήταν πολύ χρήσιμη για τη Μέση Ανατολή. Αυτά τους έκαναν να επιδιώκουν ένωση σύμφωνη με τις γεωπολιτικές τους επιδιώξεις.
Γι’ αυτό, λοιπόν, το δίδυμο ΗΠΑ- Αγγλίας δεν έβλεπε με καλό μάτι την αδέσμευτη πολιτική του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Γιατί γι’ αυτούς αποτελούσε ισχυρό εμπόδιο στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Έπρεπε, επομένως, να τον ξηλώσουν. Και την ευκαιρία τη βρήκαν. Δόθηκε μέσα από την Κύπρο και το δικτατορικό καθεστώς της Ελλάδας. Ως προς αυτό εκμεταλλεύτηκαν τις έριδες Μακαρίου και ΕΟΚΑ Β’ και στην Ελλάδα έπεισαν το καθεστώς, με την προσδοκία της ένωσης, να εκτελέσει το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 κατά του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας
Κατ’ αυτόν τον τρόπο η αφέλεια και η ευπιστία του στρατιωτικού καθεστώτος στους Αμερικανούς έδωσαν την αφορμή που έψαχνε από χρόνια ο Αττίλας να καταλάβει το 36% της Μεγαλονήσου. Δυστυχώς, αυτές οι άφρονες πράξεις οδήγησαν στις 20-7-1974 στη βάρβαρη εισβολή της Τουρκίας με το αιτιολογικό της επέμβασης ως εγγυήτριας δύναμης. Άρα, για το μεγάλο κακό που έγινε στην Κύπρο δε φταίνε μόνον οι ξένοι, αλλά κυρίως εμείς. Γιατί εμείς ανοίξαμε από μέσα την κερκόπορτα της καταστροφής. Οι διαχειριστές της τότε εξουσίας. Με τις άφρονες πολιτικές τους: τις έριδες, τις διαιρέσεις και την έλλειψη εθνικής και πατριωτικής φρόνησης. Έτσι, αυτή έμεινε ορθάνοιχτη και ο Αττίλας κατέλαβε το 36% της Μεγαλονήσου.
Φαίνεται ότι δε διδαχθήκαμε τίποτα από το ιστορικό μας παρελθόν. Τις τραγωδίες και τις εθνικές μας συμφορές, που μας χτύπησαν, κάθε φορά που δεν ομονοούσαμε… Έτσι, αυτό το μεγάλο κέντρο του ελληνισμού χωρίστηκε στα δύο. Το χώρισαν τα συμφέροντα των ισχυρών και οι δικές μας αδυναμίες. Αυτές πληρώνει σήμερα η Κύπρος και το έθνος ολόκληρο. Και όπως δείχνουν οι καιροί, το κακό αυτό θα γίνει μεγαλύτερο και το μέλλον της Κύπρου δυσμενέστερο. Και οι ισχυροί της δύσης που κόπτονται δήθεν για την ειρήνη και το δίκιο πού είναι; Μόνον εκεί που υπάρχουν τα μεγάλα συμφέροντά τους. Η υποκρισία και το άδικο σ’ όλο τους το μεγαλείο.
Και το οδυνηρότερο στους δύσκολους καιρούς της εισβολής, η Κύπρος έμεινε μόνη. Πολλά λέγονται γι’ αυτήν την εγκατάλειψη. Για τον ύποπτο ρόλο των Αμερικανών και Άγγλων, οι οποίοι όχι μόνο δεν εμπόδισαν την εισβολή, αλλά απαίτησαν και από την Ελλάδα να σταθεί μακράν αυτής.
Τα αποτελέσματα της άνανδρης αυτής επιχείρησης είναι γνωστά: Κατοχή, νεκροί, τραυματίες, αιχμαλωσία, προσφυγιά, καταστροφές… Και το χειρότερο όλων η αδιαφορία των Δυτικών… Κόπτονται μόνον για τα μεγάλα συμφέροντά τους και δε νοιάζονται καθόλου για τα 50 χρόνια τουρκικής κατοχής του 36% του κυπριακού εδάφους. Κι αυτό πρέπει να μας προβληματίσει, για να μη μικρύνουμε ακόμα περισσότερο. Για να μη χαθούμε ως εθνική οντότητα.