Οι άλλοι, μού έκαναν πλακίτσα. «Έλα, ρε πού θα πας να τους ψηφίσεις κιόλας ...» έλεγαν, με φανερή δόση απαξίωσης, αλλά δεν με κατέβαλαν. Τους ανταπάντησα με τον ίδιο σκωπτικό τρόπο:
- Για την Ευρώπη ρε γαμώτο ... (γέλια εκατέρωθεν).
Πέρα από την πλάκα όμως, πήγα και ψήφισα συνειδητά, ανήκοντας στη μειοψηφία εκείνη των πολιτών που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η Ευρώπη είναι πραγματικά το μέλλον μας. Μπορεί οι ...ιθαγενείς της Ελλάδας (πολίτες και ΜΜΕ) να χαζολογούν ασχολούμενοι περισσότερο με τα pass του Μητσοτάκη, τον ...ξεκάλτσωτο Κασσελάκη, το κόκκινο κοστούμι του Τάιλερ και τον «κοιμήση» Ανδρουλάκη, ωστόσο οι ευρωεκλογές είναι πολύ πιο σοβαρή υπόθεση από τη διάσταση που δίνεται συνήθως σε μια χώρα όπως η δική μας που εξακολουθεί να είναι «στην κοσμάρα της».
Στην Ελλάδα – γνωστό αυτό- είμαστε γενικώς φιλοευρωπαϊστές, τελεία, αλλά δεν θα το κάνουμε και θέμα. Είμαστε γενικώς πολύ ικανοποιημένοι που έχουμε ευρώ κι όχι χαρτονομίσματα ...Μονόπολης. Πολύ ικανοποιημένοι που πέφτουν επιδοτήσεις και «πακέτα» κάθε τόσο, ικανοποιημένοι που με ευρωπαϊκά κονδύλια γίνονται οι μεγάλοι δρόμοι, και γενικώς ικανοποιημένοι που ανήκουμε σε μια «καλή οικογένεια» κι όχι στους παρίες της Ηπείρου. Και παρ’ όλα αυτά, (η φύση μας βλέπεις) γκρινιάζουμε και βρίζουμε την Ε.Ε. έτσι γενικώς, γιατί στην τελική κάποιος βολικός «Άλλος» πρέπει να φταίει για όλα. Για τους ...υπερπατριώτες μάλιστα, τους αποκαλούμενους και «ελληνάρες» (που εκλογικά αθροίζουν ίσαμε ένα διόλου ευκαταφρόνητο 20%) η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια ...πολυπλόκαμη, σκοτεινή και διεφθαρμένη γραφειοκρατία που υπακούει στις εντολές Πολυεθνικών (γενικώς και αορίστως), που σκοπό έχει να δημιουργήσει έναν χυλό λαών καταργώντας εθνικές ταυτότητες, να φακελώνει τους πολίτες της, να τους εμβολιάζει με ύποπτα εμβόλια που σού φυτεύουν τσιπάκια... Κοντολογίς, τρία πουλάκια κάθονταν και κάπνιζαν ταμπάκο...
Η αλήθεια είναι ότι η ηλικίας ...67 ετών σήμερα Ε.Ε. (πρώην ΕΟΚ) απέχει πολύ ακόμη από το να εμπεδωθεί στις συνειδήσεις μας ως η κοινή μας πατρίδα. Αν στο πρόσφατο ταξίδι μου στις ΗΠΑ έβλεπα παντού αμερικάνικες σημαίες σε βαθμό ...υστερίας, πουθενά στην Ευρώπη – πέραν των επισήμων – κρατικών κτιρίων - δεν θα δεις να κυματίζει η σημαία της Ε.Ε. Δεν είναι εύκολο. Οι ΗΠΑ έγιναν Κράτος επειδή ήταν μια εντελώς καινούργια κατάσταση. Οι άποικοι που έφταναν εκεί άφηναν πίσω την εθνική τους ταυτότητα και σε δυο τρεις γενιές αφομοιώνονταν, ήταν πια μόνο Αμερικανοί. Η διαδικασία αυτή κράτησε πάνω από δύο αιώνες, ως την 4η Ιουλίου 1776 που επικυρώθηκε η ίδρυσή τους και χρειάστηκε πολύς κόπος, πολύς αγώνας και πολύ αίμα για να ολοκληρωθεί.
Εντελώς αντίστροφη η πορεία της Ευρώπης, όπου προϋπήρχαν κράτη με μεγάλη ιστορία και πανίσχυρες εθνικές ταυτότητες. Πώς να πείσεις τον Έλληνα, τον Ιταλό, τον Γάλλο, τον Γερμανό ότι είναι πρώτα ...Ευρωπαίος και μετά τα υπόλοιπα; Απλά δεν γίνεται. Δεν γίνεται να απαρνηθεί την ταυτότητα του, τη γλώσσα του, τη θρησκεία του, όλα αυτά που συνιστούν την ανθρώπινη ύπαρξη. Οπότε, προχωράμε με αυτά που πραγματικά μπορούν να μας ενώσουν: κοινό νόμισμα, κοινή πολιτική σε καθημερινά ζητήματα, κοινή αγορά εργασίας κλπ κλπ.
Προχωράμε; Ναι, προχωράμε. Όχι τόσο γρήγορα όσο θα θέλαμε, αλλά η Ευρώπη προοδεύει και χτίζει τη δική της ταυτότητα, έστω και με παλινδρομήσεις.
Δεν θέλει και πολύ ανάλυση: η Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική είναι σήμερα τα μοναδικά σημεία του πλανήτη όπου υπάρχει δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα και κατοχυρωμένες ατομικές ελευθερίες. Ο υπόλοιπος πλανήτης, Λατινική Αμερική, Ρωσία, Αφρική, Μουσουλμανικές χώρες της Μέσης Ανατολής, Ινδία, Κίνα κ.α. είναι χώροι με προβληματικά καθεστώτα, χώροι όπου στον Α ή Β βαθμό τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι πάντα αυτονόητα.
Αλήθεια, το έχουμε συνειδητοποιήσει ότι σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο ζούμε στον παράδεισο που λέγεται Ευρώπη; Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η «Γηραιά Ήπειρός μας» εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να καθορίζει τις παγκόσμιες εξελίξεις; Κυρίαρχη στο πνεύμα και τις τέχνες, στη μόδα, στην παιδεία, στον αθλητισμό, στο εμπόριο, στον τουρισμό, αλλά και την τεχνολογία, η Ευρώπη είναι -όσο κι αν αμφισβητείται – βασικός πυλώνας στο παγκόσμιο οικοδόμημα. Μπορεί χώρες όπως η Κίνα, και οι αναδυόμενες οικονομίες της Άπω Ανατολής να προοδεύουν ραγδαία, αλλά η πρόοδός τους είναι κατά βάση οικονομική και τεχνολογική, όχι πολιτιστική. Άρα, μια πρόοδος ευάλωτη.
Η Ευρώπη, είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι η μόνη μας επιλογή, σε έναν κόσμο μεγάλων συνασπισμών. Η Ευρώπη είναι υπολογίσιμη, επειδή είναι Ένωση. Ως απλά Κράτη, θα μάς είχαν όλους «καταπιεί» οι παγκόσμιοι ανταγωνισμοί και διάφοροι μεγαλομανείς τύπου Πούτιν που συνιστούν επαναλαμβανόμενες απειλές για όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Ως απλά Κράτη δεν θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε τις μεγάλες (ισλαμικές και αφρικανικές κυρίως) μεταναστευτικές ροές που απειλούν να αλλοιώσουν τη σύνθεση της Ηπείρου. Ως απλά Κράτη δεν θα αντιμετωπίζαμε αποτελεσματικά πανδημίες ή τις ενεργειακές ελλείψεις που προκάλεσε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Ότι στη φάση αυτή η Ευρώπη στερείται μεγάλων ηγετών, ικανών να επιταχύνουν την ενοποίηση ειδικά στην εξωτερική πολιτική και την άμυνα, είναι ένα πρόβλημα. Αλλά η ιστορία έτσι γράφεται, κάποια στιγμή το έλλειμμα θα καλυφθεί, το στάσιμο νερό θα ξανατρέξει στ’ αυλάκι.
Η Ευρώπη, η δική μας Ευρώπη πέρασε μετά τις χτεσινές εκλογές σε μια νέα περίοδο. Και οι καιροί είναι τόσο σύνθετοι και απαιτητικοί, που δεν συγχωρούν γκρίνιες, μεμψιμοιρίες ή ...ειρωνείες για το μέλλον τη Ε.Ε. Λένε ότι ετυμολογικά η λέξη Ευρώπη σχηματίζεται από το αρχαιοελληνικό «ευρύς» και «ώψ» (μάτι). Το όλον πάει να πει, ο έχων μεγάλους οφθαλμούς, ο ανοιχτομάτης. Μάλλον ήρθε ο καιρός να γίνουμε πραγματικά ...«ευρωπαίοι» και να δούμε τα πράγματα με την ευρύτητα αλλά και τη ...γενναιοδωρία που τους αρμόζει.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
