Αγάπη, Κορωνίδα των αρετών

Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, συγγραφέα

«Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν», μας δίδαξε ο Χριστός. Και ο απόστολος Παύλος, στον «Ύμνο της Αγάπης», μεταξύ άλλων, μας λέει:

«Αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι…».
Ας κάνουμε βίωμά μας αυτές τις ρήσεις και ας ξεριζώσουμε απ’ την ψυχή μας τα ζιζάνια, φθόνο, μίσος, κακία και άλλα. Ας αφήσουμε το… αρωματικό φυτό της αγάπης να αναπτυχθεί και να κατακλύσει το «μέσα» μας.
Αυτήν την αγάπη την ανιδιοτελή, την αγνή που μας δίδαξε ο Κύριός μας.
Λέμε συχνά. «Άλλαξαν οι καιροί, δεν μπορούμε να κάνουμε πράξη τους λόγους του Ευαγγελίου». Κι όμως, μπορούμε φίλοι μου, αρκεί να το θέλουμε.
Ο περίφημος σημερινός συγγραφέας Λέο Μπουσκάλια, στο ωραίο του βιβλίο «Να ζεις να αγαπάς και να μαθαίνεις» κάπου γράφει.
Τον κάλεσαν μια φορά σε ένα Πανεπιστήμιο στην Καλιφόρνια, όπου ζούσε, να κάνει μια διάλεξη. Δέχτηκε ευχαρίστως. Προετοιμάστηκε, έβαλε στην τσάντα του τις σημειώσεις και πήγε στο Πανεπιστήμιο.
Μόλις μπήκε στο αμφιθέατρο, που ήταν κατάμεστο, και ανέβηκε στην έδρα, τα μάτια όλων των φοιτητών ήταν καρφωμένα επάνω του. Συγκινήθηκε τόσο πολύ που πέταξε την τσάντα με τις σημειώσεις και φώναξε με όλη τη δύναμη της ψυχής του: «ΑΓΑΠΗ, ΑΓΑΠΗ, ΑΓΑΠΗ».
Το αμφιθέατρο σείστηκε απ’ τα χειροκροτήματα και απ’ τα μάτια των φοιτητών έτρεχαν δάκρυα. Και τελείωσε εκείνη η διάλεξη με αγάπη, έτσι όπως είχε αρχίσει.
Υπάρχει και σήμερα συνάνθρωποι η αγάπη, αρκεί να ψάξουμε μέσα μας να τη βρούμε. Φυσικά μιλάμε για αγάπη, όχι για οίκτο. Θέλουμε να μας αγαπάει ο περίγυρός μας, όταν είμαστε καλά, όχι να μας λυπηθεί όταν μας συμβεί κάτι κακό.
Ας… ξεκουμπωθούμε, λοιπόν, κι ας χαιρετίσουμε πρώτοι εγκάρδια έναν συμπολίτη μας που τον συναντάμε συχνά, στην εκκλησία, στο σούπερ μάρκετ και όπου αλλού.
Όταν δώσεις αγάπη, θα πάρεις, είναι σπάνιο να μην ανταποκριθεί ο άλλος. Ο ίδιος συγγραφέας στο ίδιο βιβλίο αναφέρεται και πάλι στην αγάπη. Λέει:
Στους γονείς σου πες το ότι τους αγαπάς όταν είναι στη ζωή, όταν φύγουν, δεν έχει κανένα νόημα να κλαις και να χτυπιέσαι. Πολύ σωστά.
Να μου επιτρέψει ο αγαπημένος μου συγγραφέας, Λέο Μπουσκάλια, να προσθέσω.
- Ας κρατήσουμε τους γονείς μας στο σπίτι μας, να βιώσουμε τη σοφία τους και τις εμπειρίες τους απ’ τη ζωή και ίσως κάποιες… παραξενιές τους, ας μην τους πάμε στο ίδρυμα για να… απαλλαγούμε, και αν τους πάμε, γιατί δε γίνεται ίσως αλλιώς, να μην τους ξεχνάμε. Θα έρθει και η δική μας η σειρά, ο χρόνος καλπάζει και δεν κάνει εξαίρεση σε κανέναν. Είναι ο μόνος δίκαιος.
Πολλές φορές λέμε, λοιπόν: «Ο κόσμος είναι κακός». Και στη συνέχεια κλείνουμε τα μάτια μας και οραματιζόμαστε έναν καλύτερο κόσμο, φτιαγμένο από χαμόγελα και ειλικρινή ΑΓΑΠΗ.
Πολύ φοβάμαι πως αυτός ο κόσμος, που ζει μέσα στη φαντασία μας, δε θα υπάρξει ποτέ.
Για τον απλούστατο λόγο, τον κόσμο τον… οποίο αποτελούμε όλοι εμείς, που δεν κάνουμε τίποτα να διορθώσουμε τον εαυτό μας. Παρά περιμένουμε να διορθωθούν οι άλλοι.
Εμείς μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε στους άλλους, να τους προσβάλλουμε, να τους πληγώνουμε, δεν το κάνουμε από πρόθεση, έτσι είναι ο χαρακτήρας μας.
Οι άλλοι, όμως, είναι κακοί, ό,τι λένε, το λένε για να μας πειράξουν, δεν έχουμε καμία αμφιβολία γι’ αυτό…
Πώς είμαστε αλήθεια τόσο σίγουροι;
Πολλές φορές δεν είμαστε ούτε για τον εαυτό μας.
«Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου». Χιλιοειπωμένο βέβαια, αλλά τόσο σοφό.
Κι αφού δε γνωρίζουμε καλά-καλά τον εαυτό μας, πότε προλάβαμε και γνωρίσαμε τους φίλους και τους γνωστούς!
Αφού ζούμε σε μια κοινωνία, είναι φυσικό να συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους με διάφορους χαρακτήρες. Αν δε μάθουμε να αγαπάμε, να συγχωρούμε και να κατανοούμε όλους τους ανθρώπους που μας περιστοιχίζουν, η ζωή θα μας χτυπήσει άσχημα, θα μας σπάσει τα κόκκαλα, ώσπου να μαλακώσουμε.
«Ο κόσμος είναι κακός», λοιπόν.
Άρα, είμαστε όλοι κακοί…
Ας ξεριζώσουμε αυτήν την κακία από μέσα μας, τα μίση και τον φθόνο, όπως γράφω παραπάνω. Ας αφήσουμε την καρδιά μας ελεύθερη να αγαπήσει ακόμη και τους εχθρούς, όπως μας διδάσκει ο Χριστός. Τότε, όλοι γύρω μας θα αλλάξουν και ο ήλιος θα βγαίνει… πιο φωτεινός.
ΑΓΑΠΗ, λοιπόν, η κορωνίδα των αρετών, όπως είναι και ο τίτλος αυτού του άρθρου.