Η μητέρα ως παγκόσμια υπεραξία

Από τον Απόστολο Β. Ρούντο,
δάσκαλο

Τη μητέρα που είναι οικονομία του Θεού και το δημιούργημά του, έτσι για να παίρνει αξία και συνέχεια η ανθρώπινη ζωή και ύπαρξη, δεν την έκαναν μόνο θέμα διδασκαλίας, αλλά την έκαναν ύμνο και ίνδαλμα.

Έτσι τη ζωντάνεψαν ζωγράφοι με τα έργα τους και την έκαναν τραγούδι ποιητές με τα ποιήματά τους. Υψώνοντας έτσι την ύπαρξή της, σ’ ένα ευλαβικό προσκύνημα προς την επίγεια θεότητα, όπως είναι αυτή της «μικρής» Παναγίας και έτσι μοιάζει η μητέρα.
Μητέρα, είναι πηγή ζωής, χαράς και ευτυχίας. Είναι συμπαραστάτης, βοηθός, προστάτης των παιδιών της και όχι μόνο. Γιατί είναι η ελπίδα, η παρηγοριά, η καταφυγή και καταλαγή, είναι το απάνεμο λιμάνι στις δυστυχίες και μπόρες της ζωής μας, είναι – τέλος – το στήριγμα, το θεμέλιο και φύτρο της οικογένειας, αλλά και ολάκερης της κοινωνίας.
Γι’ αυτό και είναι ανεξάντλητη η δεξαμενή ποιητικών αναφορών και άλλων στο όνομά της, από κορυφαίους Έλληνες ποιητές και λογοτέχνες, αλλά και παγκόσμιους συγγραφείς ξένους και Έλληνες, γενικά διανοούμενους ανθρώπους, που είπαν ή έγραψαν για τη μάνα:
«Μάνα, παραμύθι τρυφερό μες την καρδιά μας,
ανεπανάληπτη μορφή στο διάβα των αιώνων.
Μάνα, ακοίμητο λυχνάρι της ζωής μας,
παρθενική μορφή απ’ το Θεό σταλμένη,
μάνα γλυκειά και Παναγιά, Θεά αγαπημένη»
Σίλλερ
«Μάνα, η βασίλισσα που κρατά στα χέρια της,
τα σκπήπτρα όλου του κόσμου»!
Σαίξπηρ
«Μάνα, της ζωής εσύ γεννήτρα και τεχνήτρα»!
Κωστής Παλαμάς
«Δόστε μας καλές μάνες και τότε θα δείτε
πως θ’ αλλάξει η όψη του κόσμου»
Ιερός Αυγουστίνος
(Με αφορμή στην αναφορά του ως πρότυπα ιδανικών
μητέρων των τριών Ιεραρχών, αυτών: Της Εμμέλειας,
της Νόνας και της Ανθούσας)
«Δός μου μια στάλα σου γλυκειά,
μια στάλα απ’ την ματιά σου,
πουλί να γίνω φέρνοντας,
λουλούδια στην καρδιά σου»!
Γεράσιμος Μαρκοράς
«Από τη γη βγαίνει νερό,
από την εληά το λάδι,
κι από τη ΜΑΝΑ την ΚΑΛΗ,
βγαίνει το παλικάρι»!
(ΔΗΜΟΤΙΚΟ)
Τέλος θα ήταν απαραίτητο ν’ αναφερθούμε επίκαιρα στο συγκλονιστικό και δραματικό ποίημα του Γάλλου ποιητή Ζαν Ρισπέν, (σε μετάφραση Α. Βλάχου). Είναι το χαρακτηριστικό και συμβολικό ποίημα για τη θεϊκή μάνα, που με την τραγική μοίρα της, την γενναιοψυχία της, τον αλτροϊσμό της και την Ιησουϊκή θυσία της, με αποκορύφωμα την παθολογική αγάπη της ΜΑΝΑΣ, με τη «θανάσιμη» λατρεία για το παιδί της, θυσιάζοντας έτσι την ίδια τη ζωή της.
Καθώς με δραματικό και τραγικό τρόπο περιγράφει ο ποιητής (Ζαν Ρισπέν) στο παρακάτω ποίημα!
Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
Ένα παιδί μοναχοπαίδι – αγόρι
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
Τρανός ο πόνος και τρανή η θλίψη,
το σπλάχνο της που θα της λείψει.
Δεν αγαπάω – λέει η κόρη – ‘γω παιδιά,
μα αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μάνας σου να φέρεις την καρδιά
να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου!Τρέχει ο γιος, τη μάνα του σκοτώνει!
και την καρδιά της την τραβάει και ξεριζώνει.
Τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει
και πέφτει ο γιος κατάχαμα με δαύτη.Κυλάει ο γιος και η καρδιά κυλάει,
και την ακούει να κλαίει και να μιλάει,
Μιλάει – η καρδιά – της μάνας, στο παιδί της λέει:
εκτύπησες αγόρι μου και κλαίει!