25η Μαρτίου

Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, συγγραφέα

Το χέρι μου τρέμει, η καρδιά μου χτυπά δυνατά, το μυαλό μου γυρνάει πίσω στο 1821, στους αγώνες των γενναίων προγόνων μας να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό.

«Ο τράχηλος του Έλληνα ζυγόν δεν υποφέρει...», μας λέει ο ποιητής. Κι όμως, υπέφερε τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, αλλά δεν πήγαινε άλλο. Ξεσηκώθηκαν άντρες, γυναίκες και παιδιά και πολέμησαν και έχυσαν το αίμα τους για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ όταν την προφέρεις αισθάνεσαι ανάλαφρα και αισθάνεσαι πως πετάς στους αιθέρες και δεν μπορούν να σου αγγίξουν τα ... ερπετά της γης. Γι’ αυτήν την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μια... χούφτα Έλληνες τόλμησαν να τα βάλουν με μια ολόκληρη αυτοκρατορία. Κάποιος άλλος ποιητής, ο Ναζίμ Κιχμέτ, γράφει:
«Αν δεν καώ εγώ,
αν δεν καείς εσύ,
αν δεν καούμε εμείς,
πώς θα γενούνε
τα σκοτάδια φως».
Και έγιναν τα σκοτάδια φως, μετά από πολλούς αγώνες, στερήσεις, κακουχίες και θυσίες. Όταν ήμουνα μικρή και διάβαζα κάποιο ιστορικό κείμενο, ξεχώριζα κάποιες λέξεις που μιλούσαν μέσα μου. Όπως «Αγάπη», «Ελευθερία», «ηρωισμός», «θυσία», «ελπίδα». Και κάποιες άλλες ίσως όμως, πρώτη στη σειρά αυτών των ξεχωριστών λέξεων η «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Δεν υπάρχει ωραιότερη λέξη, μα πιο ωραίο το νόημά της. Οι ήρωες του 1821 μάς την πρόσφεραν αυτήν την «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» με τους γενναίους αγώνες τους. Όμως, την απολαμβάνουμε, την κάνουμε σωστή χρήση, τη χαιρόμαστε!
Πολύ αμφιβάλω. Η εγκληματικότητα θριαμβεύει στις μέρες μας. Στις μεγάλες πόλεις μόλις πέσει η νύχτα οι άνθρωποι φοβούνται να κυκλοφορήσουν. Κάποτε κοιμόμασταν με τις πόρτες ορθάνοιχτες το καλοκαίρι.
Τώρα διπλοκλειδώνουμε με κλειδαριές τελευταίας τεχνολογίας και τοποθετούμε και συναγερμούς. Τις νύχτες φροντίζουμε να μην κυκλοφορούμε ως αργά ή και καθόλου, ιδίως οι γυναίκες με την τσάντα στον ώμο. Μπορεί κάποιος να περάσει από δίπλα με το μηχανάκι και να τις σύρει στο οδόστρωμα προκειμένου να αρπάξει την τσάντα. Και στην τράπεζα θέλει προσοχή, αν έχεις... πέντε δεκάρες -ή ευρώ τώρα- για ώρα ανάγκης να πληρώσεις κανέναν γιατρό να μην πας «σαν το σκυλί στ’ αμπέλι» που λέει ο λαός, μην ξεγελαστείς και σηκώσεις χρήματα βράδυ. Μπορεί κάποιος να σε παρακολουθεί και να σου τα αρπάξει, στον δρόμο, αφού πρώτα φας... της χρονιάς σου. Και εκείνο το ηλικιωμένο ζευγάρι κλειδώνεται μέσα με το ηλιοβασίλεμα, φοβούμενο μην ορμήσει κάποιος κουκουλοφόρος στο σπίτι τους και τους κακοποιήσει ή τους αφαιρέσει τη ζωή -που είναι γλυκιά η ριμάδα παρ’ όλες τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες- για να τους πάρει το κομπόδεμα... Και φόβος για τούτο, φόβος για εκείνο και για δύο χιλιάδες άλλα, φθάνει στο σημείο ο σημερινός άνθρωπος να φοβάται ακόμη και τον... ίσκιο του. Φοβερή κατάσταση φίλοι μου και αναρωτιέμαι. Αυτή είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μας που γι’ αυτή χύθηκε αίμα...! Μια φωνή μέσα μου μου φωνάζει πως φταίει αυτή η αναστάτωση της παγκοσμιοποίησης. Μαζί με κάποια καλά προέκυψαν και τα πολλά άσχημα. Όμως, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Αυτή θα είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα... Αλλά εμείς οι Έλληνες, οι ορθόδοξοι χριστιανοί, γιορτάζουμε και κάτι άλλο αυτήν την ημέρα.
Τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Ένα αθώο αγνό κορίτσι, μεγαλωμένο μέσα στην εκκλησία, ήταν η Παρθένος Μαρία, όταν δέχθηκε την επίσκεψη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ.
«Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία...» την προσφώνησε ο Γαβριήλ και στη συνέχεια της... εξήγησε τον σκοπό της επισκέψεώς του. Απορημένη η Αγνή Παρθένα Μαρία ρωτά...
«Εκ λαγόνων αγνών, Υιόν πώς έστι τεχθήναι δυνατόν...». Με όλο του το δίκαιο ρώτησε εκείνο το αγνό κορίτσι. Δυστυχώς, αυτήν την αθωότητα δεν τη συναντούμε πλέον πουθενά στις μέρες μας. «Μεγάλη και διπλή η σημασία της 25ης Μαρτίου».
Αυτός ήταν ο τίτλος μιας έκθεσης στα μαθητικά μου χρόνια. Μεγάλη και διπλή, λοιπόν, η σημασία για εμάς τους Έλληνες. Ας γυρίσει πίσω η σκέψη μας στους γενναίους προγόνους μας και στην προστάτιδά μας Παρθένο Μαρία. Να εκκλησιαστούμε και να προσευχηθούμε στους Ιερούς Ναούς και μετά να βγούμε στο κέντρο της πόλης να χαρούμε τα νιάτα μας που θα παρελάσουν.
Τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, το μέλλον της πατρίδας μας και η παρηγοριά μας.