Το σχολιο της Δευτέρας

Α λα ελληνικά...

Αυτή η χώρα έχει μια καταπληκτική ικανότητα. Όποιο Νόμο κι αν ψηφίσει το Κοινοβούλιό της, θα τον παραλάβει η κοινωνία και θα σού τον κάνει ...αγνώριστο. Θα τον εφαρμόσει κατά το δοκούν, θα τον προσαρμόσει στα δικά της μέτρα και σταθμά, στις δικές της επιθυμίες, στα δικά της στερεότυπα ή και αυταπάτες. Και καθώς οι μηχανισμοί ελέγχου είναι είτε αδύναμοι, είτε ελαστικοί, στο τέλος ο Νόμος καταλήγει κενό γράμμα.

Χαρακτηριστικό και πολυχρησιμοποιημένο παράδειγμα ο Αντικαπνιστικός Νόμος. Ψηφίστηκε αλλά στην ουσία δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Αυτές τις μέρες, ο υπουργός Παιδείας Κυριάκος Πιερακάκης εξήγγειλε πρόθεση κατάργησης των πανελλαδικών εξετάσεων. Τα παιδιά, -λέει- δεν θα κρίνονται πια από μία τρίωρη εξέταση, αλλά από τις επιδόσεις τους και στις τρεις τάξεις του Λυκείου δίνοντας σοβαρές ενδοσχολικές εξετάσεις. Σωστό; Σωστότατο. Λιγότερη πίεση, δυνατότητα να διορθώσει ο μαθητής κάποιο ατυχές αποτέλεσμα, πιθανόν και λιγότερα φροντιστήρια, αφού δεν θα υπάρχει η μεγάλη πίεση των πανελλαδικών.
Τι θα συμβεί στην πραγματικότητα; Αυτοί που «διαβάζουν» την ελληνική κοινωνία και ξέρουν καλά πώς λειτουργεί, λένε ήδη ότι το μόνο που θα πετύχουμε είναι να μετατραπεί το Λύκειο σε ένα απέραντο φροντιστήριο. Αντί δηλαδή τα παιδιά να πηγαίνουν εντατικά σε φροντιστήριο κατά τη διάρκεια της Γ΄ Λυκείου, τώρα θα ξεκινούν από την Α’ Λυκείου. Άρα, τι κάνουμε υπουργέ μου;
Σκεφθείτε τώρα τι θα συμβεί στην πράξη – κι όχι στα χαρτιά- μόλις ψηφιστεί ο Νόμος για τα μη Κρατικά Πανεπιστήμια, ένας Νόμος που αρχικά μοιάζει σωστός. Μη Κρατικά Πανεπιστήμια λειτουργούν παντού, αλλού πιο πετυχημένα, αλλού λιγότερο. Πώς θα λειτουργήσει όμως το πράγμα σε μια ιδιόμορφη χώρα όπως η Ελλάδα;
Εάν μεν πετύχουμε να έρθουν σ’ αυτά χιλιάδες ξένοι φοιτητές (μοντέλο Κύπρου) το πείραμα θα αποδειχθεί επιτυχές, από απόψεως εισροής συναλλάγματος. Εάν «επαναπατρίσουμε» δικά μας παιδιά που φεύγουν για σπουδές σε Κύπρο, Βαλκάνια, Ιταλία κλπ το λες κι αυτό θετικό. Στην πράξη όμως, τα μη Κρατικά ΑΕΙ που θα ιδρυθούν κυρίως στην Αθήνα (ή το πολύ στη Θεσσαλονίκη) θα δεχθούν κυρίως Έλληνες φοιτητές. Κι εδώ αρχίζουν τα όργανα.
Σε πρώτη φάση θα την «πληρώσουν» ένα σωρό επαρχιακά ΑΕΙ που θα αποδυναμωθούν σοβαρά και για τα οποία συν τω χρόνω θα τεθεί ζήτημα κατάργησής τους ...ελλείψει φοιτητών. Η τάση γιγάντωσης της Αθήνας θα ενισχυθεί. Η Περιφερειακή Ανάπτυξη θα μείνει ...σημαίνον κενό σημαινομένου, μια μεγαλόστομη διακήρυξη στα Προγράμματα των κομμάτων. Και μην πεις «σκασίλα μου», διότι και η Λάρισα, ο τόπος σου (ίσως και η τσέπη σου) θα τραυματιστεί από αυτήν την υπόθεση.
Σε δεύτερη φάση η «α λα ελληνικά» εφαρμογή του Νόμου θα οδηγήσει σε μια ακόμη μεγαλύτερη παραγωγή πτυχιούχων. Παραγωγή ανεξέλεγκτη, αφού δεν μπορείς να επιβάλλεις στον ιδιώτη τι σπουδές θα παράσχει. Τους χρειαζόμαστε; Χρειαζόμαστε ας πούμε άλλους ...δικηγόρους, ψυχολόγους, φαρμακοποιούς κι άλλα τέτοια κορεσμένα επαγγέλματα που θα βγαίνουν και από τα μη Κρατικά ΑΕΙ; Διότι η ελληνική οικογένεια τέτοια «γκλαμουράτα» πτυχία θέλει να «αγοράζει», μη έχοντας ακόμη ξεπεράσει το σύνδρομο του «καλού» πτυχίου, το οποίο θεωρεί διαβατήριο επαγγελματικής, πρωτίστως δε κοινωνικής ανέλιξης.
Δυστυχώς η ελληνική πραγματικότητα, όπως διαμορφώθηκε απ’ τις ιστορικές συνθήκες, είναι ιδιαίτερη. Στις περισσότερες δυτικές χώρες η αγορά αυτορυθμίζεται. Γονείς και παιδιά συζητούν και επιλέγουν επαγγελματικούς δρόμους με δυνατότητες απορρόφησης χωρίς στερεότυπα και εμπεδωμένες εικόνες. Εδώ επιλέγουμε «τίτλους» επί τη βάσει των ...ονειρώξεών μας. Η αγορά «φωνάζει» ότι έχουμε ανάγκη από μεσαία στελέχη σε δυναμικούς τομείς όπως ο αγροδιατροφικός τομέας και οι κατασκευές. Ο Μητσοτάκης έφτασε μέχρι ...Ινδία για να τους βρει και να τους φέρει μπας κα καλύψει το κενό κι εμείς «αγοράζουμε» ακόμη ...«Πτυχία» που δεν εξαργυρώνονται επαγγελματικά. Η φυγή των πτυχιούχων μας στο εξωτερικό είναι το επόμενο στάδιο. Μια μόνιμη πληγή των τελευταίων χρόνων, κι ένα μόνιμο σαράκι που κατατρώει τα σπλάχνα οικογενειών και οικογενειών.
Και τι προτείνεις; Να απορρίψουμε την ίδρυση των μη Κρατικών Πανεπιστημίων; Προφανώς και όχι. Δομές που υπάρχουν σ’ όλη την προηγμένη Δύση δεν γίνεται να τις αποκρούσεις μόνον εσύ, ο Έλληνας, στη βάση ενός ατελέσφορου εθνικισμού. Όπως δεν γινόταν να ανασχέσεις τον γάμο των ομόφυλων και τόσων άλλων παγκόσμιων τάσεων. Αλλ’ όμως, καλό είναι να μην δουλευόμαστε μεταξύ μας και να ξέρουμε τι μάς γίνεται. Να μιλήσουμε, να δούμε τα υπέρ και τα κατά των μη Κρατικών Πανεπιστημίων και να χαράξουμε ως οικογένεια ένα πραγματικό και ρεαλιστικό μέλλον για τα παιδιά μας με βάση τις δυνατότητές τους και τα «θέλω» τους. Να εξηγήσουμε στα παιδιά μας πως δεν έχει νόημα να «αγοράσουν» ένα μη Κρατικό Πτυχίο, μόνο και μόνο επειδή έχουμε τα φράγκα. Και να τους μάθουμε κάτι που δυστυχώς ξεχάσαμε, ότι στη ζωή «τα αγαθά κόποις κτώνται». Πως υπάρχει και η δουλειά στο χωράφι, στο γιαπί, στο εργοτάξιο. Άλλους διευθυντές δεν χρειαζόμαστε πια, κλείσαμε.
Εύκολο; Καθόλου. Τις προάλλες, βρέθηκα σε χωριό κοντά στη Λάρισα που ερημώνει. Τα παιδιά φευγάτα, κάτι άνδρες λιάζονταν στο μοναδικό εναπομείναν καφενείο, πίνοντας καφέ και διεκτραγωδώντας την οικονομική (τους) κατάσταση. «Ορέ χειρότεροι κι απ’ Αλβανοί γίναμε ....». Στο μεταξύ οι δυο – τρεις εργατικότατοι Αλβανοί του χωριού δεν σώνουν από δουλειές, -το καφενείο δεν τους ξέρει- καζάντισαν, έχουν αγοράσει πάρα πολλά χωράφια στην περιοχή και είναι τα πραγματικά αφεντικά του χωριού. Οι άλλοι, έμειναν στην παλιά τους εικόνα και ολοφύρονται για τα παιδιά τους που έφυγαν για δουλειά στη Γερμανία.
Το θετικό είναι πως και για την Ελλάδα τελειώνουν τα ψέματα και οι μύθοι πάνω στους οποίους η χώρα αυτή δομήθηκε. Τελευταίο παράδειγμα ο υπουργός Άμυνας Νίκος Δένδιας που, σαν ικανός άνθρωπος που είναι έχει δει αυτό το χάλι που στην Ελλάδα ονομάζουμε στρατιωτική θητεία και γενικώς εθνική άμυνα και για το οποίο δεν μιλάμε ποτέ για ...εθνικούς – υποτίθεται- λόγους. Σε εποχές που οι πόλεμοι έχουν αλλάξει εντελώς, στις εποχές των drones και των αόρατων πολεμικών συστημάτων, εμείς εξακολουθούμε να έχουμε Στρατό με οργάνωση ...αλβανικού μετώπου. Θητεία όχι στη βάση χρησιμότητας για την πατρίδα, αλλά θητεία «λούφας», για να βγάλουμε την υποχρέωση. Και ...επανάπαυση. Πήραμε «Ραφάλ», θα πάρουμε F-35. Στην Ελλάδα δεν αγοράζουμε όπλα για πόλεμο αλλά για να ...ξεμπερδεύουμε (έτσι νομίζουμε) με τους φόβους μας. Βγάζει πουθενά αυτό; Πουθενά. Ή μάλλον σε δρόμους εθνικά επικίνδυνους, σε δρόμους καταστροφής... Άλλη μεγάλη κουβέντα κι αυτή.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛEΣΗΣ
[e-mail]