Επίκαιροι προβληματισμοί

Του Γιώργου Τσιτσιλή

Το καταδικαστικό ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου σχετικά με το κράτος δικαίου στη χώρα μας ήταν το κερασάκι στην τούρτα τη δεδομένη στιγμή για την κυβέρνηση.

Ειδικά, σε μια περίοδο που η αντίθεσή της με πολλές ομάδες της κοινωνίας φαίνεται να έχει γίνει το χόμπι της. Ιδιωτικά πανεπιστήμια, αγροτικά μπλόκα, γάμος ομόφυλων ζευγαριών, ακρίβεια (για να μην ξεχνιόμαστε) είναι κάποια από τα πολλά επίκαιρα θέματα συζήτησης. Η κυβέρνηση νομοθετεί. Νομοθετεί ταυτόχρονα για πολλά και καλώς πράττει, αλλά «ακούει» τον κόσμο(;) ή το 41% της έφερε έπαρση και «καμποσύνη» τελικά; Μία προσπάθεια προσγείωσης θα φάνταζε σα μια σοφή επιλογή.
Ρεύμα, αέριο, καύσιμα, τρόφιμα, ενοίκια είναι κάποια από τα πολλά που τα τελευταία δύο χρόνια βρίσκονται σε ράλι ανόδου. Τι ανόδου δηλαδή; Ανεβαίνουν σα να βρίσκονται σε κατηφόρα χωρίς φρένα! Αλλά οι μισθοί ανεβαίνουν κι αυτοί. Τα 850€ γίνανε 885€ καθαρά πάντα. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία απ’ το σύστημα «ΕΡΓΑΝΗ» 7 στους 10 εργαζόμενους σήμερα στην Ελλάδα αμείβεται με λιγότερα από 1.000€ καθαρά. Και κάπου εδώ έρχεται η απορία για το πώς καταφέρνουμε και επιβιώνουμε.
Όμως, με περίσσεια αλαζονεία ίσως και πολλές φορές ειρωνεία, χωρίς να δέχονται την κριτική και καμία αντικρουόμενη άποψη σ’ αυτό, οι κυβερνώντες διαμηνύουν καθημερινά ότι η χώρα και η οικονομία ειδικότερα, πάει καλά.
Άραγε, τελικά αφουγκράζεται κανείς τους την κοινωνία; Δίνουν πραγματικά λύσεις στους πολίτες της χώρας; Πιστεύουν ειλικρινά ότι βελτιώνεται η πραγματική οικονομία, η παιδεία, η δικαιοσύνη, η ασφάλεια και εν τέλει η ποιότητα ζωής μας; Ή μήπως βρίσκονται κρυμμένοι πίσω απ’ το κάστρο των Βρυξελλών εκτελώντας εντολές των και τρώγοντας μαζί με τους αυλοκόλακές τους(παρατρεχάμενους του κόμματος) και την παρέα τους με «χρυσά κουτάλια»;
Ένα είναι πάντως αυτό που αρχίζει και διαφαίνεται σαν σίγουρο. Η κοινωνία μας παρακμάζει κάθε μέρα σε όλα τα επίπεδα. Εξαντλημένη, κουρασμένη, «ρουφιγμένη» στη ρουτίνα του βιοπορισμού, ανίκανη να αντιδράσει και να απαιτήσει το οτιδήποτε. Και μέσα σ’ όλα αυτά, χωρίς ελπίδα ανάτασης και βελτίωσης της υπάρχουσας κατάστασης, βαδίζοντας στο «πάμε και όπου βγει».