Αν για τις χώρες του Νότου ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενες λόγω των ανισοτήτων των ρυθμίσεων της ΚΑΠ σε βάρος του ευρωπαϊκού Νότου, οι κινητοποιήσεις στις χώρες του Βορρά αναμφισβήτητα προκαλούν στους μη μυημένους μεγάλη έκπληξη. Τα αγροτικά συλλαλητήρια στο Βερολίνο, στο Παρίσι κα στις Βρυξέλλες, στις πρωτεύουσες δηλαδή του πάλαι ποτέ ισχυρού γερμανογαλλικού άξονα, αλλά και στο κέντρο της ανέλεγκτης γραφειοκρατικής διοίκησης και ηγεσίας της Ε.Ε., με βασικό αίτημα την ανάκληση των αποφάσεων για την περικοπή της επιδότησης του αγροτικού πετρελαίου και την αντιμετώπιση των ισχυρών αυξήσεων του κόστους παραγωγής, αποτελούν, πέραν του συμβολισμού, και ενέργειες που καταδεικνύουν το τεράστιο αγροτικό πρόβλημα που αφορά πλέον όλη την Ευρώπη.
Ο πυρήνας των προβλημάτων, πέραν των επιμέρους ανισοτήτων εντός της Ε.Ε., είναι συνέπεια των πολιτικών της πράσινης μετάβασης από την ανέλεγκτη ηγεσία της Ε.Ε., η οποία ως «Δον Κιχώτης» επιχειρεί να πρωτοστατήσει μονομερώς, αποτελώντας στην πράξη τον «χρήσιμο ηλίθιο» της Ιστορίας στους περιβαλλοντικούς περιορισμούς σε παγκόσμιο επίπεδο, την ώρα που δεν εξασφαλίζεται ουδεμία συνεννόηση με τους άλλους ανταγωνιστικούς παγκόσμιους πόλους (Η.Π.Α., Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Αφρική). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δυσμενή θέση των παραγόμενων ευρωπαϊκών προϊόντων έναντι των ισχυρών ανταγωνιστών τους στους υπόλοιπους πλανητικούς πόλους, που τα παράγουν με χαμηλό κόστος παραγωγής. Πέραν του γεγονότος ότι πίσω από τις πολιτικές της λεγόμενης πράσινης μετάβασης κρύβονται τεράστια ολιγοπωλιακά συμφέροντα, που τις προωθούν κατάλληλα με τη «χρυσόσκονη» της οικολογικής συνείδησης, οι βίαιες αυτές πολιτικές πλήττουν ισχυρά την αγροτική παραγωγή και τη βιωσιμότητα των αγροτών, καθώς και τη συνολική διατροφική επάρκεια της Ε.Ε. και των επιμέρους χωρών της. Είναι χαρακτηριστικό ότι η λεγόμενη Πράσινη Συμφωνία (Green Deal) δεν αποτελεί μια ευρύτερη δεσμευτική συμφωνία, αλλά είναι απλά μονομερής ευρωπαϊκή πολιτική δήλωση της πολιτικής επιτροπής της Ε.Ε. για κλιματική ουδετερότητα αυτής έως το 2050. Βάσει δε αυτής της μονομερούς δηλώσεως, έχουν ήδη αρχίσει ισχυρές παρεμβάσεις προς την κατάργηση των επιδοτήσεων στο αγροτικό πετρέλαιο, την αύξηση της φορολογίας των καυσίμων, σε συνδυασμό με την αύξηση των φόρων και του πληθωρισμού, με άμεσες επιπτώσεις στον αγροτικό κόσμο, αλλά και συνολικά σε όλους σχεδόν τους τομείς της οικονομίας. Πρόκειται για μια πολιτική «αυτοχειριασμού» της Ε.Ε., αφού στον ρευστό διαμορφούμενο πολυπολικό κόσμο, από τη μία αδυνατεί να αποκτήσει ισχυρό γεωπολιτικό αποτύπωμα και από την άλλη πλήττει ακατανόητα τον πρωτογενή της τομέα και την ανταγωνιστικότητά της στην οικονομία, κάτι που θα έχει δραματικές επιπτώσεις στη συνείδηση των Ευρωπαίων πολιτών και στην ήδη ισχνή πολιτική νομιμοποίηση της ηγεσίας της.
Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την εκτόξευση του ενεργειακού κόστους, λόγω της προηγηθείσας κρίσης των δομημένων ομολόγων, του covid-19 και του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, τις συνέπειες του οποίου φαίνεται ότι θα απορροφήσει μέχρι το μεδούλι μόνο η Ε.Ε., αποτελούν τη «θηλιά γύρω από τον λαιμό» των Ευρωπαίων αγροτών. Πρόκειται συνεπώς για αγώνα επιβίωσης της ευρωπαϊκής αγροτικής τάξης και γι’ αυτό αυτός λαμβάνει αυτά τα σκληρά χαρακτηριστικά, αφού δεν υπάρχουν περιθώρια επιφανειακών διευθετήσεων.
Αν οι σκληρές αυτές συνθήκες για τον αγροτικό κόσμο πλήττουν τις χώρες του Βορρά, γίνεται αντιληπτό πόσο τραγική είναι η κατάσταση στην ελληνική αγροτική τάξη, που αποτελεί διαχρονικά τον πυλώνα της αναιμικής ελληνικής οικονομίας και της περιφερειακής ανάπτυξης της χώρας.
Ο μνημονιακός «οδοστρωτήρας» είχε δραματικές επιπτώσεις στον αγροτικό τομέα, παγιώνοντας τις συνθήκες της οξύτατης «νεοκολληγοποίησης» της πλειοψηφίας της αγροτικής τάξης. Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής γης είναι υποθηκευμένο στις «ορέξεις» των σύγχρονων «μεγαλοτσιφλικάδων», δηλαδή των συστημικών τραπεζών, χωρίς κανένας να έχει ασχοληθεί με ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της νεότερης Ελλάδας, αυτό της πώλησης «αντί πινακίου φακής» της Αγροτικής Τράπεζας.
Ειδικότερα, οι ευθύνες των κυβερνήσεων είναι τεράστιες, αγγίζοντας τα όρια του «εθνικού εγκλήματος», αφού δεν έκαναν, έστω και σ’ αυτή την ιστορικά καταστροφική φάση για την Ελλάδα, το αυτονόητο εθνικό καθήκον για την Ελληνική οικονομία.
Αντί να ενισχυθεί στοχευμένα ο πρωτογενής τομέας στη χώρα μας μέσα από οικονομικό σχεδιασμό, έτσι ώστε να είναι σε θέση να είναι ανταγωνιστικός και να καλύπτει τις διατροφικές ανάγκες του ελληνικού λαού, ουδεμία σοβαρή μέριμνα υπήρξε επ’ αυτού από το εξαρτημένο και ελλιποβαρές πολιτικό προσωπικό εξουσίας των τελευταίων δεκαετιών. Η κατάσταση αυτή επιδεινώθηκε δραματικά και από την καταστροφή τον Σεπτέμβριο του θεσσαλικού κάμπου. Αντί μάλιστα αυτή η καταστροφή να μετατραπεί σε ευκαιρία για μια ολιστική παραγωγική ανασυγκρότηση, επικρατούν δυστυχώς οι πελατειακές μικροπολιτικές της Κυβέρνησης της Ν.Δ. Η τελευταία φέρει βαρύτατο ιστορικό βάρος για την μη αλλαγή του οικονομικού προτύπου της χώρας, από τον διάχυτο παρασιτισμό που έχει καλύψει τα πάντα, αφού έχει «ψαλιδίσει» ήδη μεγάλο μέρος των χρημάτων του Ταμείου Ανάκαμψης, που ενώ οι πόροι του θα έπρεπε να οδηγηθούν στη δημιουργία ανταγωνιστικών δομών της χώρας και ενός άλλου οικονομικού προτύπου, διοχετεύονται στα διαπλεκόμενα κανάλια της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας, γιγαντώνοντας περαιτέρω τον καταστρεπτικό παρασιτισμό για την Ελλάδα.
Η αγροτική εξέγερση ξεπερνά τα αμιγώς προβλήματα της αγροτικής τάξης, εμπεριέχοντας στοιχεία συνολικής κοινωνικής αμφισβήτησης, απέναντι στις συνέπειες των λανθασμένων επιλογών της ευρωπαϊκής ηγεσίας στον σημερινό πολυπολικό κόσμο και την οξύτατη ανταγωνιστικότητα μεταξύ αυτών των πόλων.
