Βιβλίο αξιών ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο

Τις προάλλες το τηλεοπτικό ψάξιμο με οδήγησε στην εύρεση και παρακολούθηση μιας παλιάς ελληνικής ταινίας, το περιεχόμενο της οποίας υπήρξε σπουδαίο και διδακτικό, όπως και το σύνολο σχεδόν των έργων της προ «μοντέρνας» εποχής του κινηματογράφου μας. Μιας χρονικής περιόδου προβολής αρχών και αξιών: ανθρώπινης και οικογενειακής αλληλεγγύης, σεβασμού και στήριξης ηθών και εθίμων της εθνικής μας παράδοσης, αμέριστης αγάπης και νόστου του ξενιτεμένου προς την πατρίδα του, την Ελλάδα μας, που σαν τον ήλιο της, ήλιος αλλού δε λάμπει…

Αυτήν την όμορφη εικόνα του περιεχομένου των ταινιών του παρελθόντος ξύπνησε μέσα μου το παρακολουθούμενο έργο και έγινε η αφορμή της θύμησης της παλιάς και ωραίας εποχής. Αυτής της ακμής και κάλους του παλιού μας κινηματογράφου, της σπουδαίας συνιστώσας του πολιτισμού μας. Μια εικόνα, που για όλους εμάς της κάποιας ηλικίας και όχι μόνον, αποτελεί το βιβλίο αξιών που κάποτε ανυποχώρητα και πείσμονα στήριζε ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος. Γιατί ποιούσε ήθη χρηστά και ήτανε ο δημιουργός του πολιτισμού, που σταθερά υποστήριζε την ιστορία και το ήθος του πονεμένου λαού μας.
Κι αυτός ο πολιτισμός αποτελεί ένα μάθημα ταυτότητας για όλους τους Νεο-έλληνες. Για να μην ξεχνάμε την ιστορία μας, τα γεγονότα που σημάδεψαν το παρελθόν, το οποίο πρέπει να μελετούμε και να διδασκόμαστε απ’ αυτό. Ένας τέτοιος κτίστης του πολιτισμού ήταν και ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος.
Αυτός που με τις προβολές των παλαιών ταινιών συντηρεί στη μνήμη μας τις όμορφες αξίες, οι οποίες στόλιζαν τη συμπεριφορά του λαού μας στις δύσκολες και νοσταλγικές στιγμές του παλιού καιρού. Όπως: Τον αγωνιστή αδελφό που ξεριζωνόταν απ’ την πατρογονική του εστία και πήγαινε εκεί, μακριά στα ξένα, να εργαστεί σκληρά και να στείλει τις οικονομίες του στο πατρικό του σπίτι για να αποκατασταθούν οι ανύπαντρες αδελφές του. Τον μετανάστη, που επιστρέφοντας στην πατρίδα του επένδυε ένα μέρος των οικονομιών του σε φιλοπάτριδα και ανθρώπινα ευεργετήματα. Τη μάνα, που έσπευδε στη Μεγαλόχαρη να υλοποιήσει το τάμα για τη σωτηρία του μονάκριβου παιδιού της. Τη μη λησμονιά του λόγου τιμής, που έδινε το παλικάρι στην αγαπημένη του. Τις αναφορές και προβολές ταινιών φιλοπατρίας και ανδρείας κατά τους αμυντικούς και απελευθερωτικούς αγώνες του έθνους. Την παρουσίαση εκπομπών και έργων, που μέσα απ’ το σενάριό τους και τη σκηνοθετική τους πλοκή συντηρούσαν και διατηρούσαν αναλλοίωτο τον πολιτιστικό χαρακτήρα της εθνικής μας κληρονομιάς. Όπως τραγούδια, χοροί, φορεσιές…
Όλα αυτά και πολλά άλλα αποτελούσαν το αντικείμενο του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Της πολιτισμικής αυτής συνιστώσας, που με την αξιόπιστη πρακτική της συνέβαλε στη στήριξη των παραδοσιακών αξιών της πατρίδας μας.
Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος μάς έδωσε πολλά. Γιατί καλλιέργησε, στήριξε και δίδαξε πολιτισμό. Γι’ αυτό απ’ τη μεριά μας η ανταπόδοση πρέπει να είναι απλόχερη με εκδηλώσεις και πρακτικές που θα τιμούν την προσφορά του, η οποία πρέπει να εκφράζεται με την ενδελεχή μελέτη, συγγραφή και παρουσίαση της πολιτισμικής του προσφοράς… Δεν γνωρίζω, αν κάποιος μέχρι τώρα ασχολήθηκε ή πρόκειται να ασχοληθεί και ιστορικά να καταγράψει τη μεγάλη συνδρομή του στην ψυχαγωγία και στην ενίσχυση της αισιοδοξίας και ελπίδας του πολύπαθου λαού μας.
Όλα τα παραπάνω συνιστούν ένα σπουδαίο μέρος του πολιτισμού μας, το οποίο αιώνια θα φωτίζει και θα εμπνέει τις νεότερες γενιές συγγραφέων, σεναριογράφων, σκηνοθετών, ηθοποιών και άλλων. Για να συμβούν, όμως, αυτά οι παραπάνω πρέπει να γίνουν κήρυκες και προβολείς του παλιού μας κινηματογράφου με εκδηλώσεις και παραστάσεις αφιερωμένες όχι μόνο στις ελάχιστες ταινίες που ανακυκλώνονται στα ΜΜΕ, αλλά και σε πολλές άλλες, που, για άγνωστους λόγους, μέχρι τώρα δεν προβλήθηκαν.
Έχω την άποψη ότι τέτοιες συμπεριφορές αποτελούν το ελάχιστο δείγμα τιμής στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, ο οποίος σε δύσκολους καιρούς ψυχαγώγησε και δίδαξε αξίες στον λαό μας. ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ, λοιπόν, στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο.