Πρόνοια και οικογένεια

Από τον Πέτρο Γκιζίνο, ελεύθερο επαγγελματία
Αν και η μνήμη, έπειτα από τόσα χρόνια, έχει «στεγνώσει» από την πρώτη φορά που ένιωσα πως στο φιλικό μου περιβάλλον υπήρχαν περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, εντούτοις κάθε φορά που ακούω πως μια γυναίκα δολοφονείται ή -όπως προ ημερών- πως ένα 4χρονο αγοράκι χαροπαλεύει για πολλοστή φορά, αναρωτιέμαι αν υπάρχει η υπηρεσία της Πρόνοιας.

Μπορεί η Πολιτεία μας να προλάβει τέτοιου είδους καταστάσεις; Στη δική μου περίπτωση, ήταν γνωστό σε όλη τη γειτονιά. Ο κόσμος γνώριζε, αλλά φυσικά αμελούσε να καταγγείλει κάπου τις βίαιες συμπεριφορές είτε από αμέλεια είτε υπό τον φόβο πως ο δράστης θα κάνει κάτι χειρότερο!
Πρόσφατα διάβαζα για την υπόθεση της γυναίκας που σκότωσε το βρέφος της. Λέγεται πως είχε βαριά ψυχολογικά προβλήματα, πως ήταν γνωστό στον κύκλο της ότι έπασχε από ψυχικές διαταραχές που οφείλονταν στο -γνωστό σε όλους μας- δυστύχημα των Τεμπών του 2003, όπου σκοτώθηκαν 21 συμμαθητές της. Σε πολλές χώρες της Ευρώπης που κατατάσσονται πρώτες στις μετρήσεις αναφορικά με τους «πιο ευτυχισμένους πολίτες», σημαντικός παράγοντας για την κατάταξη αυτή είναι η υγεία, συμπεριλαμβανομένης και της ψυχικής, με τον πολίτη να νιώθει ασφάλεια σε ό,τι αφορά το σύστημα πρόνοιας, όντας ένα κοινωνικό αγαθό που θα έπρεπε να είναι μείζονος σημασίας. Θα καταφέρουμε ποτέ να αφήσουμε πίσω τα ταμπού της ψυχανάλυσης; Η ερώτηση αφορά και την πολιτεία που, ενώ πρέπει να είναι αρωγός στην προσπάθεια αυτή, μονίμως κάνει εκπτώσεις και περικοπές στη σοβαρή κοινωνική πολιτική, συνεχίζοντας βέβαια να λειτουργεί ψηφοθηρικά με κάθε είδους pass!
Συχνά, γεννώνται ερωτήματα στο μυαλό μου που προκύπτουν από τις προαναφερθείσες συμπεριφορές. τι ορίζεται ως φυσιολογική οικογένεια τελικά; Είναι αυτή που ένας γονιός καθημερινά βιαιοπραγεί επειδή ζηλεύει τον/τη σύντροφό του και τον/τη θεωρεί ιδιοκτησία του, είναι αυτή που γαλουχήθηκε με τον νόμο του ισχυρού στο πλαίσιο μιας αναχρονιστικής πατριαρχικής φιγούρας ή μήπως αυτή που δεν μπορεί να τα βγάλει εις πέρας και φθείρεται καθημερινά ανήμπορη να προσφέρει το υγιές περιβάλλον που έχει ανάγκη ένα παιδί; Πώς μπορεί κανείς να επιβάλλει σ’ ένα ομόφυλο ζευγάρι την πεποίθηση ότι δεν είναι ικανό στη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού; Δεν θέλω να σταθώ στο νομικό πλαίσιο, που σίγουρα υπάρχουν ειδικοί για να το μελετήσουν, αλλά στην ανθρώπινη πλευρά του θέματος. Προσπαθώ να βρω μελέτες που να αποδεικνύουν ότι ένα παιδί μπορεί να έχει προβληματική ή παραβατική συμπεριφορά μεγαλώνοντας σ’ ένα περιβάλλον από ομοφυλόφιλους γονείς, αλλά μάταια. Η αγάπη και η στοργή δεν κοιτούν φύλα. Σίγουρα υπάρχουν ενστάσεις για την ανάγκη ανατροφής από γυναικείο χέρι ή την οικονομική επιφάνεια του ζευγαριού στην ανάγκη αυτή, μέλημα όμως του κράτους και της κοινωνίας πρέπει να είναι η ψυχική υγεία του παιδιού παίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο για την πορεία της ζωής του. Το θέμα είναι να μη θέτουμε συνεχώς εμπόδια στον δημόσιο διάλογο, αλλά να δίνουμε ρεαλιστικές και ωφέλιμες λύσεις, όμως στο φινάλε …γιατί όχι;