Κάποια στιγμή κατάλαβε ότι εκείνοι κει στο Νότο, Αθηναίοι, Πειραιώτες, Θηβαίοι ή Πλαταιείς όλα αυτά τα ιντριγκαδόρικα σωματεία του πάλαι ποτέ ΠΟΚ που έπαιρναν πρωταθλήματα με μπαγαποντιές και στημένες ...διαιτησίες είχαν ...τελειώσει. Ένα φύσημα ήθελαν. Και τους το έδωσε. Πραγματικός «μαγκίτης κι αλανιάρης» ο Φίλιππας, αφού ξεπέρασε γρήγορα το γεγονός ότι η μάνα του η Ευρυδίκη με τον εραστή της Πτολεμαίο «έφαγαν» τον πατέρα του τον Αμύντα, ανέλαβε ο ίδιος το ...μαγαζί και μέσα από μια σειρά ενδοοικογενειακών δολοφονιών και εκκαθαρίσεων τους εκδικήθηκε και επικράτησε. Έτσι, λύνονταν τότε τα ζητήματα, σιγά να μην κάναμε και ...διάλογο με δημόσια διαβούλευση. Ελέγχεις τον Στρατό κύριε; Είσαι μάγκας. Δεν τον ελέγχεις, είσαι ένας τίποτας και πας άκλαυτος. Το ’πιασε αυτό το απλό πράγμα το Φιλιππάκι, κι όπως ο ΠΑΟΚ, έτσι κι αυτός έδωσε βάση στις ...υποδομές. Πρώτα έλεγξε και μετά έπιασε κι έφτιαξε γερό στρατό με βασικό όπλο κείνα τα τεράστια πεντάμετρα κοντάρια από κρανιά, τις «σάρισες». Και σαν τον φετινό ΠΑΟΚ, άρχισε να ρίχνει παντού πεντάρες και εξάρες στους νότιους. Μέχρι που εκείνοι, ζαλισμένοι απ’ τις ...«σφαλιάρες», σήκωσαν ...λευκή σημαία και σε ένα πανελλήνιο Συνέδριο στην Κόρινθο του παρέδωσαν τα ...«κλειδιά του μαγαζιού» και όλη την εξουσία, «απ’ τον Βορρά μέχρι το Νότο» που ’θα ‘ λεγε στις μέρες μας και ο Βασίλης Καρράς (της μακεδονικής φυλής κι αυτός). Κι έτσι έλαβε την εντολή να πάει κατά Περσία μεριά και να κάνει ...ταραχή. Αι σιχτίρ, είπαν... Μια ζωή οι Έλληνες θα αμυνόμαστε στη μικρή περιοχή; Ας κάνουμε και κάναν επιθετικό πόλεμο να καζαντίσουμε.
Δεν πρόκανε. Ο «αλανιάρης» που λέγαμε, χαρακτήρας εκρηκτικός, «με ροπή στις γυναίκες και το ποτό» όπως περιγράφεται, το ’φαγε το κεφάλι του ίδια κι όμοια με τον πατέρα του. Τον καθάρισε – όπως βοά το παρασκήνιο- η γυναίκα του η Ολυμπιάδα με το Αλεκάκι (που κληρονόμησε το μαγαζί) να κάνει την ...κορόιδα και να γίνεται αυτός ο ...Μέγας Αλέξανδρος αντί για τον Μέγα ...Φίλιππο, όπως θα ήταν σωστό και δίκαιο. Αλλά ποιος σού είπε ότι η ιστορία είναι δίκαιη; Η ιστορία είναι ...όποιος προλάβει.
Θυμηθήκαμε ξανά την ιστορία των Μακεδόνων Βασιλέων τώρα που ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης εγκαινίασε το αναστηλωμένο παλάτι του Φιλίππου Β ‘ στις Αιγές, ένα πραγματικά λαμπρό και μνημειώδες έργο που χρηματοδοτήθηκε και υλοποιήθηκε σχετικά γρήγορα, όχι γιατί το Ελληνικό Κράτος είχε ποτέ παρόμοιες ευαισθησίες με τα αρχαία μνημεία, αλλά γιατί υπήρχε μια εθνική σκοπιμότητα. Στην αμφισβήτηση της ελληνικότητας της Μακεδονίας, έπρεπε να αντιτάξει και να βάλει πάνω στο τραπέζι όλα εκείνα τα στοιχεία που αποδεικνύουν το αντίθετο. Κι έτσι τα ερείπια, οι παραπεταμένες στον κάμπο της Ημαθίας «παλιόπετρες», οι χορταριασμένες απ’ τους αιώνες, ξαναμπήκαν στη θέση τους, ανορθώθηκαν, ξαναθύμισαν παλάτι. Συγκινητικό αν μη τι άλλο, αν σκεφτείς ότι είναι αυτές οι πέτρες που «είδαν» τον Φίλιππο να περπατά ανάμεσά τους με το βαρύ βήμα του σχεδιάζοντας την κατάκτηση του τότε γνωστού κόσμου, και που αργότερα «είδαν» τον ηγεμόνα να πέφτει νεκρός, δολοφονημένος την ώρα του γλεντιού για τον ...όγδοο γάμο του με τη δεκαεπτάχρονη Κλεοπάτρα. Και είναι σ’ αυτό, το ίδιο παλάτι, που ανακηρύχτηκε βασιλιάς ο Αλέξανδρος. Είναι αυτές οι πέτρες που «άκουσαν» τους στρατιώτες να κροταλίζουν τα σπαθιά πάνω στις ασπίδες τους, να φωνάζουν διθυραμβικά τ’ όνομά του και να ξεκινούν, όλοι μαζί οι Έλληνες, για τη μεγάλη κατάκτηση της Αυτοκρατορίας των Περσών.
Δυστυχώς όμως δεν έχουν όλα τα Μνημεία της χώρας την ίδια τύχη. Αδύναμο και οικονομικά καχεκτικό το νεοσυσταθέν ελληνικό Κράτος είδε πολλά από τα διάσημα τοπόσημα της αρχαιότητας (Μυκήνες, Δελφοί, Επίδαυρος κ.α) να ανασκάπτονται και να αναστηλώνονται από διεθνή κεφάλαια και από ξένες Αρχαιολογικές Αποστολές. Απανωτοί πόλεμοι και φτώχεια δεν επέτρεπαν για πάρα πολλά χρόνια στο ελληνικό Κράτος την ανάδειξη και συντήρηση των αρχαιοτήτων της χώρας. Όταν ήρθαν καλύτερα χρόνια, από τη δεκαετία του 1960 κα μετά έγιναν προσπάθειες. Τα πιο επιφανή, όπως είναι η περίπτωση της Βεργίνας, ή η Αρχαία Ολυμπία, που λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων έχει παγκόσμια αναφορά, συντηρούνται σχεδόν ικανοποιητικά και έχουν μια σχετικά καλή εικόνα. Αλλά γενικά τίποτε δεν ξεφεύγει της μετριότητας. Το καλοκαίρι στην Κρήτη, στο διάσημο Ανάκτορο της Κνωσσού αντίκριζες τι παμπάλαιες υποδομές περίμεναν τις χιλιάδες των ξένων επισκεπτών. Κάτι ξεβαμμένες ...πινακίδες που έδιναν -υποτίθεται- πληροφορίες... Προβληματικές τουαλέτες. Απουσία χώρων ανάπαυλας, απουσία χώρων ξενάγησης, απουσία εξειδικευμένου προσωπικού -μοναχά οι υπάλληλοι της εισόδου ήταν εκεί για τα εισιτήρια – που ήταν πανάκριβα ειρήσθω εν παρόδω, κι από δίπλα μαγαζάκια – κατηγορίας τσαντίρ μπερντέ να πουλάνε κακόγουστα σουβενίρ «I love Creta».
Και καλύτερα ας μην μιλήσουμε για τις όχι και τόσο γνωστές αρχαιότητες. Για όλα αυτά τα χιλιάδες κάστρα, μνημεία, ναούς, μουσεία χώρους ανασκαφών, που μένουν ημιτελείς, πρόχειρα περιφραγμένοι και συνήθως κλειστοί ή μη επισκέψιμοι. Το Κάστρο της Λήμνου π.χ.- μνημείο εκπληκτικής ωραιότητας και αξίας - που είχα την τύχη να επισκεφτώ σχετικά πρόσφατα - ήταν ένας ακόμη αρχαιολογικός ...σκουπιδότοπος που σε απογοήτευε. Να αναφέρουμε κι άλλα; Περιττό. Ο καθένας μας έχει πολλά ανάλογα παραδείγματα στο μυαλό του.
Σήμερα, σε πιο προηγμένες χώρες, πολλά αρχαία μνημεία και Μουσεία έχουν μπει σε μια άλλη λογική. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας έχουν μετατραπεί σε χώρους πολυθεάματος, όπου ήχος, φως και εικόνα ζωντανεύουν όχι μόνο την ιστορία του μνημείου αλλά ολόκληρη την εποχή του, με τα ιστορικά, πολιτισμικά και τα κοινωνικά της συμφραζόμενα, «ξεναγώντας» τον επισκέπτη με τρόπο γοητευτικό.
Η Ελλάδα, αντί να ακολουθήσει σ’ αυτήν την πρόοδο, δυστυχώς υποχρεώνεται να «επενδύσει» τον όποιο πλούτο της σε «Ραφάλ» και «F- 35», που την επομένη των εγκαινίων του ανακτόρου του Φιλίππου ο Μητσοτάκης έσπευσε να ζητήσει από τον Αμερικανό ΥΠΕΞ Μπλίνκεν. Εντάξει, κατανοητό για όσους ζούμε εδώ υπό καθεστώς διαρκών τουρκικών απειλών. Κι ο Φίλιππος, αν ζούσε, ...«Ραφάλ» θα αγόραζε. Αλλά η αλήθεια είναι πως ακόμη και με τους λειψούς διαθέσιμους πόρους πολλά περισσότερα θα μπορούσαμε να κάνουμε με ορθολογικότερη διαχείριση και με εγρήγορση των τοπικών κοινωνιών. Δεν θα σου κάνει τίποτε π.χ. κανένα Υπουργείο Πολιτισμού στο Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας αν ο Δήμος δεν περιποιείται τον περιβάλλοντα χώρο ή αν η Περιφέρεια δεν αναζητεί ευρωπαϊκά κονδύλια για την ανάδειξή του με όρους νέας τεχνολογίας ή τεχνητής νοημοσύνης για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα.
Το τι πρέπει να γίνει σ’ αυτήν τη χώρα, σε πολλούς τομείς, χρόνια το συζητάμε και το ξέρουμε καλά. Είμαστε πρώτοι στην κριτική, είμαστε ...μετρ των διαπιστώσεων. Εκείνο που ακόμη αναζητούμε είναι ο τρόπος με τον οποίο όλες αυτές οι συζητήσεις θα μετουσιωθούν κάποτε σε πράξη, κάτι περισσότερο σε σταθερή νοοτροπία.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
