Ήρθες ωραία μου Μόνικα και ξεχάσαμε για λίγο τον Σκουρλέτη, τον Βούτση και τ’ άλλα τα πουρά. Πάει ο Νετανιάχου κι ο Νασράλα, πάει κι ο Άδωνις που ρετάρισε και πετάει όλο κοτρώνες και που σύντομα τον βλέπω να πουλάει στην Τι Βί τα ...«Άπαντα» του Πλάτωνα συν έναν Θουκυδίδη δώρο. Τον λιγουρεύεστε; Προσωπικώς, καθόλου.
Μόνικα σώσε μας, είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης σού λέω. Εδώ μας προέκυψε Κασσελάκης ...πολλά βαρύς και όχι, άντρας νταής και πρόστυχος, τι άλλο μάς μένει να δούμε; Πάει ο χαρούμενος εκείνος ελληνοαμερικάνος νέος, χαρωπά τα δυο μου χέρια θα χτυπώ, τώρα χτυπά το χέρι στο τραπέζι, κρατάει μαχαίρι και ρέει το αίμα σαν χυμός πουμαρό από δω ως το ...Μαϊάμι και τα περίχωρα. Και πια κλαίνε οι κάμποι, τα βουνά, τον άμοιρο Σκουρλέτη, κλαίνε τον Φίλη τον καλό, τους Τζανακοπουλαίους που ’χαν τα ψήφια τα πολλά που ’χαν πλειοψηφία κι από την αγανάκτηση... (άι σιχτίρ δεν μου βγαίνει και η ρίμα).
Σηκώνει να κάνεις πολλή πλακίτσα με τον ΣΥΡΙΖΑ αυτές τις ημέρες, αλλά σέβεσαι έναν σωρό κόσμο που έχει πονέσει για την Αριστερά. Η φίλη μου η Ρένα για παράδειγμα, είναι τόσο θλιμμένη τελευταία που δεν θέλει καν να βλέπει δελτία ειδήσεων κι ούτε ν’ ακούει αναλύσεις. «Να σου πω... λέει. Θες, καλύτερα, να μιλήσουμε για τη Μόνικα;».
Την είχα γνωρίσει στο «Πανεπιστήμιο» και ήταν στον «Ρήγα», οργάνωση – φυτώριο πάρα πολλών στελεχών του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Για τη Ρένα, το ΚΚΕ εσ. κάποτε, ο σκέτος Συνασπισμός αργότερα, και ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2004 και μετά, δεν ήταν απλώς ένα κόμμα αλλά ...τρόπος ζωής και σκέψης. Οι υπόλοιποι, πιο «πεζοί» πολιτικά, ψηφίζαμε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ ή άλλα κόμματα και ... τέλος. Μετά την κάλπη οι συζητήσεις σταματούσαν, η πραγματική ζωή επέστρεφε, μαζί και η ποδοσφαιροκουβέντα, τα κουτσομπολιά, οι χοντράδες στα καφέ και τις ταβέρνες, ό,τι συνηθίζουν δηλαδή οι περισσότεροι άνθρωποι. Η Ρένα ήταν αλλού. Φοιτήτρια ήταν στα αμφιθέατρα κι έδινε ομηρικές μάχες με Κνίτες και ΠΑΣΠίτες για τις θέσεις της. Μετά το πτυχίο πέρασε κάνα φεγγάρι από διάφορα αριστερά έντυπα και ραδιόφωνα επιδιώκοντας καριέρα δημοσιογράφου, μετά άλλαξε ρότα καθώς της ήρθε διορισμός στην εκπαίδευση. Νέο ξεκίνημα νέοι αγώνες, πρώτη στον συνδικαλισμό της ΕΛΜΕ, πρώτη στο κόμμα, πρώτη στις πορείες για το Πολυτεχνείο μόνιμα ...υποψήφια σε δημοτικές εκλογές στην πόλη της – πού να βρει κόσμο ο Συνασπισμός του 3% τότε να γεμίσει τα ψηφοδέλτια;
Μα ήταν ευτυχισμένη ωστόσο. Ζούσε αυτιστικά κλεισμένη στον αιώνιο μύθο των ανθρώπων της Αριστεράς ότι αυτός ο κόσμος θα μπορούσε να αλλάξει, φτάνει «να στρατευτούμε όλοι στον αγώνα».
Στις εκλογές έχανε παντού, εννοείται, ήταν πάντα μειοψηφία μονοψηφίου ποσοστού, δεν εκλεγόταν πουθενά, αλλά δεν την ένοιαζε καθόλου. Ήταν σχεδόν ...ευτυχισμένη με την ήττα. Για τη Ρένα η ήττα ήταν μια φυσιολογική κατάσταση για την οποία δεν έφταιγε ποτέ η Αριστερά, αλλά το πανίσχυρο «σύστημα» που με τα ΜΜΕ καλλιεργούσε τα καπιταλιστικά πρότυπα και παγίδευε τον λαό σε μικροαστικές απολαύσεις, υποσχέσεις και ρουσφέτια. Επιπλέον, η απουσία κάθε πιθανότητας να γίνει η Αριστερά Κυβέρνηση τη διατηρούσε στην ευτυχισμένη εκείνη θέση να ασκεί μονίμως κριτική στο σύστημα, να μην απολογείται ποτέ και να έχει πάντα έτοιμες «λύσεις» και προτάσεις για κάθε πρόβλημα της χώρας. Αν προσθέσεις σ’ όλα αυτά και μια ισχυρή επίστρωση ...κουλτούρας, είχες την πλήρη εικόνα.
Η Ρένα άλλαξε. Από το 2015 και μετά που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κανονικό κόμμα και Κυβέρνηση η Ρένα αγρίεψε. Σα να έχασε την ισορροπία της, σα να βρέθηκε σε ...κενό αέρος. Βασικά, βρέθηκε για πρώτη φορά στην ανάγκη να ...απολογείται στις παρέες της για τα μνημόνια που υπέγραψε το κόμμα της, για την υπερφορολόγηση του λαού, για τα διάφορα αντεργατικά του Κατρούγκαλου. Κι όταν στην παρέα κάποιος τη ρώτησε «αυτή είναι η Αριστερά μωρέ Ρένα;» δέχτηκε τέτοια επίθεση από μέρους της και εισέπραξε τέτοιο βρισίδι. που ...ντράπηκαν και οι τοίχοι του μαγαζιού που μας φιλοξενούσε. Ήταν φανερό. Η Ρένα ήταν για πρώτη φορά πιεσμένη, πρώτη φορά στην εξουσία, απολογούμενη για κάτι που δεν έφταιγε βέβαια κι αντέδρασε ακραία.
Πιστεύαμε όλοι με την επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην Αντιπολίτευση όλες αυτές οι «έξαλλες» νεόκοπες της εξουσίας σαν τη Ρένα θα ηρεμούσαν βρίσκοντας την παλιά τους κανονικότητα. Ματαιοπονία. Το σαράκι της εξουσίας είχε μπει στον Οργανισμό και τον μόλυνε, οπότε η Ρένα πέρασε μάλλον εύκολα στο ... «κίνημα» του ...«Μητσοτάκη ...γαμ@#%σαι». Θυμός, θυμός, θυμός, επιθέσεις και κακή συμπεριφορά, στο τέλος όλοι αποφεύγαμε πια τις συζητήσεις μαζί της, αφού κατέληγαν σε βέβαιο καβγά και παρεξηγήσεις.
Οι 20 και πλέον μονάδες υπέρ του Μητσοτάκη στις περασμένες εκλογές ήταν ένα τεράστιο σοκ για τη Ρένα και η παραίτηση του Τσίπρα την βρήκε συντεταγμένη κάτω από την ...«Ομπρέλα» του Τσακαλώτου. Τον Κασσελάκη; Ούτε να τον δει δεν αντέχει. Τον θεωρεί ύποπτο, φυτευτό πράκτορα της Αμερικής για διάλυση της Αριστεράς στην Ελλάδα.
Από σήμερα η Ρένα νιώθει πως είναι εκτός ...ΣΥΡΙΖΑ! Θα ακολουθήσει λέει τους συντρόφους της «Ομπρέλας» που είναι η πραγματική Αριστερά κι όχι τους οπορτουνιστές της άλλης πλευράς. Απίστευτο, δεν μπορώ να το φανταστώ. Πόσο μάλλον εκείνη. Πόσο εύκολα γκρεμίζονται άραγε οι μνήμες, οι εμπειρίες, οι αγώνες και οι σχέσεις μιας ζωής! Πώς διαγράφονται έτσι οι ζωές; Για τη Ρένα, για την κάθε Ρένα, η Αριστερά δεν ήταν απλά μια (μικρή έστω) καριέρα. Ήταν στοιχείο ταυτότητας, αυτό που νοηματοδοτούσε την ύπαρξή της.
Και είναι χιλιάδες οι Ρένες, χιλιάδες οι σύντροφοι που αυτές τις μέρες βλέπουν το τρένο να φεύγει και οι ίδιοι να μένουν πίσω στο σταθμό. Θλίψη και στενοχώρια. Γιατί περνούν και τα χρόνια και κουράγια για άλλους αγώνες και άλλες θλίψεις δεν υπάρχουν. «Καλά ήταν ως εδώ, άξιζε το ταξίδι», μου είπε μαζεύοντας τα κομμάτια της αξιοπρέπειάς της. Ναι, πράγματι... Καλά ήταν. Το μυστικό στη ζωή είναι να βρίσκεις παντού μια μικρή παρηγοριά. Δηλαδή ...πολλές μικρές παρηγοριές για τις στενοχώριες που ’ρχονται και θα ’ρθουν.
Αντίο bella Μόνικα... O bella ciao! Una mattina mi sono alzato ho trovato l’invasor
(Αντίο όμορφη. Ένα πρωί σηκώθηκα και βρήκα μέσα τον εισβολέα...)
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
