Ο Εβραίος εχθρός

Από τον Αλέξανδρο Νάρη, Αξκό ε.α. - Συγγραφέα

Είναι να τρελαίνεσαι.
Σιχαμένες ύαινες μπήκαν νύχτα σε αγροτικά χωριά, σφάξαν ολόκληρες οικογένειες, αποκεφάλισαν βρέφη, έκαψαν ανθρώπους ζωντανούς, βίασαν γυναίκες, έπεσαν πάνω σε εφήβους λες κι ήταν χασάπηδες κατακρεουργώντας τους, κι εδώ, στη χώρα του ό,τι νά ‘ναι, ένα σωρό «πολίτες» που όταν ήταν να πάνε να ψηφίσουν προτίμησαν να δουν φόρμουλα ένα, αρπάζουν τα πληκτρολόγια και κάνουν αντιγραφή επικόλληση σε αναλύσεις τύπου «ναι μεν αλλά» οι πιο μαλακοί, «καλά τους κάνουν τους κ@λοεβραίους» οι τέρμα μαλ@κες.

Κι από κοντά κάτι άλλοι γελοίοι, που ενώ τόσο καιρό δεν βγάλαν κιχ για την Αρμενία, τώρα φορτώθηκαν φεϊσμπουκικά καριοφίλια και γιαταγάνια. Δεν είναι αντίθεση, είναι παρακμή.
Δεν είναι απλώς η άγνοια, είναι η ηθελημένη άρνηση της γνώσης.
Αρνούμαστε να δούμε ότι το Όρκ που κάνει αυτά τα τερατώδη εγκλήματα δεν αντιμετωπίζεται στη χώρα του ως τέτοιο, ούτε καν με φόβο. Αντιμετωπίζεται ως ήρωας αν γυρίσει ζωντανό, ως μάρτυρας αν σκοτωθεί.
Αρνούμαστε να δούμε ότι όσες φορές η Δύση δέχθηκε χτυπήματα, είτε αυτό αφορά του Δίδυμους Πύργους, το Αφγανιστάν ή τώρα το Ισραήλ, εκατομμύρια μουσουλμάνων ξεχύθηκαν στους δρόμους πανηγυρίζοντας, ότι η Τουρκία πάει χέρι – χέρι με τη Χαμάς, ότι η Χαμάς πανηγύριζε για τη δεύτερη βεβήλωση της Αγίας Σοφίας, ότι υποστηρίζει ενεργά τους Τουρκοκυπρίους.
Αρνούμαστε να δούμε ότι όσες φορές έγιναν ελεύθερες εκλογές σε μουσουλμανικές χώρες, τα πλέον ακραία κόμματα δεν κέρδισαν απλώς, σάρωσαν.
Αρνούμαστε να δούμε πως ο Ισλαμισμός στη μορφή που αναδύεται αυτή τη στιγμή, αν και όχι για πρώτη φορά, αντιπροσωπεύει ό,τι πιο εφιαλτικό μπορεί να υπάρξει ως παράγων της ανθρωπότητας.
Κι ένας από τους λόγους που αρνούμαστε να το δούμε, είναι γιατί βολευόμαστε με τον «Εβραίο Εχθρό». Βλέπεις η συνωμοσιολογία είναι εύκολη. Ένα πράγμα περίπου σαν εξωγήινοι που σε κάθε στιγμή, η μόνη έννοια και σκασίλα που έχει, είναι να χτυπήσει τον Ελληνισμό. Εύκολα έτσι του φορτώνουμε κάθε ήττα, κάθε καταστροφή, κάθε αποτυχία. Γιατί αλλιώς θα πρέπει να δούμε τον Δράκο στο Δωμάτιο, τον αληθινό εχθρό που μας νίκησε, μας σκλάβωσε, μας ταπείνωσε, κι από κυρίαρχο έθνος της Μεσογείου μας κατάντησε ραγιάδες και γκιαούρηδες. Κι αυτός ο Δράκος, είναι ο Ισλαμισμός.
Δεν αρέσει, δεν βολεύει, δεν το λέμε, γιατί αν το πούμε ξέρουμε ότι θα εμφανιστεί μπροστά μας και τότε κάτι θα πρέπει να κάνουμε. Και προτιμούμε την ησυχία μας και την ηρεμία μας. Και προτιμούμε να πιστεύουμε πως ο Δράκος είτε δεν υπάρχει, είτε αν υπάρχει, θέλει κι αυτός ειρήνη, αγάπη κι ευτυχία, θέλει να τον καταλάβουμε, να τον γνωρίσουμε.
Αρνούμαστε να δούμε ότι μόνο ο φόβος τον συγκρατεί, κι ότι πλέον δεν φοβάται και σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουμε, δεν θέλει ούτε να ζήσει μαζί μας, ούτε να μας γνωρίσει, ούτε να μας καταλάβει. Θέλει να μας ξεσκίσει. Συνεχίστε λοιπόν να ασχολείστε με τα κακά που κάναν οι Εβραίοι στους έρμους τους Παλαιστίνιους και καταδικάστε τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Να θυμάστε όμως κάτι:
Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχουν Δυνατοί κι Αδύνατοι. Κι μόνο αν είσαι Δυνατός, μιλάς για Δικαιοσύνη. Αν είσαι Αδύνατος, εκλιπαρείς γι’ αυτή, όπως με τόση επιτυχία κάνουν οι Αρμένιοι. Και το αν θα είσαι Δυνατός ως άνθρωπος, ως κοινωνία, ως έθνος, δεν είναι ούτε θέμα τύχης, ούτε θέμα μοίρας, ούτε θέμα ράτσας, αίματος ή καταγωγής. Είναι θέμα επιλογής.
Μια επιλογή που οι Ισραηλινοί την έχουν κάνει εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, αφού πρώτα βίωσαν την κόλαση επί της γης όχι μία, όχι δύο, αλλά δεκάδες φορές επί εκατοντάδες χρόνια. Ούτε το ξέρουμε, ούτε μας νοιάζει να το μάθουμε. Μας αρκεί το «αμαρτωλοί Εβραίοι» στα Πασχαλιάτικα κάλαντα, η ηλιθιότητα των πρωτόκολλων της Σιών, οι μασονικές Στοές, οι ερπετόμορφοι, οι Ελοχίμ, οι Νεφελίμ, κι ό,τι ανοησία κατεβάσει η κούτρα του κάθε βαρεμένου τηλεπωλητή, γιατί αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να κάτσουμε στην άκρη αμέτοχοι, αμόλυντοι και άσπιλοι. Να μην κοιταχτούμε στον καθρέφτη αναρωτώμενοι αν σε αντίστοιχη περίπτωση οι νέοι μας θα έμπαιναν όπως οι νέοι του Ισραήλ κατά χιλιάδες σε κάθε πρόσφορο μέσο προκειμένου να επιστρέψουν και να πολεμήσουν για την πατρίδα τους, ή θα την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια γιατί «εγώ δεν πολεμάω για καμιά πατρίδα».
Γιατί τότε κάτι θα πρέπει να κάνουμε.
Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, στην τηλεόραση έμπαιναν εικόνες εκατοντάδων νεκρών από το χτυπημένο νοσοκομείο της Γάζας, αποκαλύπτοντας για μια ακόμα φορά την άλλη πλευρά της φρίκης.
Είμαι βέβαιος ότι ένα σωρό αλληλέγγυοι θα ξεχυθούν στους δρόμους κραδαίνοντας ρόπαλα, μολότοφ και καδρόνια, χωρίς να σκεφτούν, χωρίς να ψάξουν και δίχως να νοιαστούν, δικαιώνοντας τα Ορκ της Χαμάς - που είναι και οι αληθινοί νικητές αυτού του μακελειού - κρύβοντας έτσι εύκολα τη δύσκολη αλήθεια: Οι Μουσουλμάνοι που στηρίζουν τη Χαμάς (και είναι πολλοί, πάρα πολλοί) δεν θέλουν να ζήσουν με το Ισραήλ. Θέλουν να το εξαφανίσουν, κι αν τους δοθεί η ευκαιρία θα το κάνουν. Αν το πετύχουν, μαντέψτε ποιος έχει σειρά.