1940: Η φασιστική βαρβαρότητα κατά του πολιτισμού

Του Κων/νου Τσιρονίκου

Η είδηση της παραβίασης των εθνικών μας συνόρων από τις ορδές του ιταλικού φασισμού, παρά τα ελλιπή και πεπαλαιωμένα μέσα επικοινωνίας, έφτασε σαν αστραπή μέχρι τις εσχατιές της ελληνικής επικράτειας.

Και τότε ήρθε ο μεγάλος ξεσηκωμός του γένους των Ελλήνων. Του αγρότη που άφησε το ζευγάρι των αλόγων και των βοδιών-για την πατρίδα- μόνα τους στο χωράφι… Του κτηνοτρόφου, που δεν σκέφτηκε το κοπάδι του μπροστά στο πρόσταγμα της εθνικής ανάγκης. Του ψαρά, που δεν πρόλαβε να μαζέψει τα δίχτυα του… Του εργάτη, του υπαλλήλου, του εμπόρου, του επαγγελματία, του επιχειρηματία, που άφησαν τις δουλειές τους και έτρεξαν σύσσωμοι εκεί, που τους καλούσε η φωνή της Ελλάδας. Η ερχόμενη απ’ τα βάθη της ιστορίας που, κάθε φορά, μας καλεί στον αγώνα της εθνικής μας επιβίωσης. Αυτή, η οποία ανά τους αιώνες κρατά ζωντανή και όρθια την ένδοξη φυλή μας, που πάντα μεγαλουργεί στα πεδία των μαχών, όταν οι περιστάσεις το επιβάλλουν, χάρη στη γενναιότητα ηρώων και μαρτύρων, που δεν κιότεψαν και δεν έκαναν πίσω, ακόμα κι όταν οι ενάντιες δυνάμεις υπερτερούσαν αριθμητικά και οπλικά.
Όλος αυτός ο κόσμος, ο ικανός να φέρει όπλα, από το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας έτρεξε στα κέντρα επιστράτευσης, φόρεσε το χακί, πήρε το όπλο και με μια ψυχή τράβηξε στο μέτωπο για να σταματήσει τα στίφη του ιταλικού φασισμού που προσέβαλαν τα ημέτερα εδάφη. Για ν’ αρπάξουν σαν τα κοράκια το βιος μας. Τα ματωμένα χώματα της πολύπαθης πατρίδας μας. Της χίλια-δοξασμένης και μύρια- στολισμένης με το μεγαλείο των αρετών και αξιών, που συνέθεσαν τον φωτοδότη όλου του κόσμου υπέρ- λαμπρό πολιτισμό μας και το πολίτευμα της ελληνικής δημοκρατίας. Αυτό που δίδαξε απανταχού της γης, ότι ο λαός (δήμος) έχει την ισχύ, εξουσία, κυριαρχία (κράτος) να παίρνει αποφάσεις για τον ίδιο και τη χώρα του…
Αυτό έκανε εκείνη την αποφράδα μέρα της 28ης Οκτωβρίου σύσσωμος ο ελληνικός λαός. Έτρεξε να προστατεύσει τα ιδανικά της ελευθερίας, τα οποία απορρέουν απ’ τις αξίες της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας. Εκεί, πάνω στα χιονισμένα ηπειρωτικά βουνά πρόταξαν τα στήθη τους τα παλικάρια της πατρίδας μας, δημιουργώντας ένα απόρθητο τείχος κατά των Ιταλών εισβολέων, οι οποίοι πολεμούσαν για έναν και μόνον σκοπό: την υλοποίηση των στόχων της αρρωστημένης φασιστικής ιδεολογίας του δικτάτορα Μουσολίνι.
Βέβαια, ο εχθρός πίστευε ότι η νίκη θα έρθει εύκολα χάρη στις υπέρτερες αριθμητικά στρατιωτικές του δυνάμεις και στα πολλά και εξελιγμένα οπλικά του συστήματα. Δεν υπολόγιζε όμως στον σπουδαιότερο παράγοντα. Των ιδανικών και αξιών της ελευθερίας και του πολιτισμού, με τις οποίες ήταν οπλισμένες οι ελληνικές δυνάμεις και οι οποίες απουσίαζαν παντελώς απ’ τα επιτιθέμενα ασκέρια του φασισμού. Αυτές οι αρχές γιγάντωσαν το φρόνημα και την ψυχή των ελλήνων και έτρεψαν σε φυγή τον επίδοξο εισβολέα.
Με αυτήν την ιδέα της προάσπισης των εθνικών μας δικαίων και των αρχών του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού πολέμησαν το 1940 οι αθάνατοι πρόγονοί μας, σ’ έναν πόλεμο κατά της φασιστικής βαρβαρότητας. Νικώντας κατά κράτος τον εχθρό και αναγκάζοντάς τον σε άτακτη υποχώρηση και νικηφόρα προέλαση της ελληνικής λεβεντιάς στη Βόρεια Ήπειρο, την οποία και απελευθέρωσε…
Η γενναιότητα των παιδιών της Ελλάδας έσπειρε την αισιοδοξία στον υπόλοιπο κόσμο με το σπάσιμο του αήττητου του άξονα και της καθυστέρησης των επιχειρήσεων στο ανατολικό μέτωπο, που οδήγησαν στο Βατερλό του Ναζισμού στον αφιλόξενο χειμώνα της αχανούς Ρωσίας.
Τα πεπραγμένα της γενιάς του ΄40 θα πρέπει να μας εμπνέουν και να μας διδάσκουν ότι: « Η μεγαλοσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα». Αυτό το δίδαγμα πρέπει να έχουμε ως οδηγό για να καταγάγουμε ως λαός, με τη δύναμη της εθνικής ενότητας, όχι μόνον νίκες στον πόλεμο, αλλά και σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας.
Το έπος του ΄40 είναι ευκαιρία, λοιπόν, να μας κάνει ανυποχώρητους υπερασπιστές της εθνικής μας ενότητας, της μόνης εγγυήτριας δύναμης της αιώνιας Ελλάδας.