(και ποια είναι) η τύχη του νέου σταρ της πολιτικής Στέφανου Κασσελάκη. Βασικά, δεν μ’ ενδιέφερε κιόλας. Ας αποφάσιζαν οι «σύντροφοί» του οι οποίοι ως «σύντροφοι» μαχαιρώνονταν συντροφικότατα όλη τη βδομάδα πριν πάνε κυριακάτικα στις κάλπες, να βγάλουν τα νεύρα, τις ανασφάλειες και τις αγωνίες τους. Υποθέτω λοιπόν ότι για τον ουρανοκατέβατο πολιτικό υπάρχουν δυο δρόμοι. Αν έχει χάσει, χάθηκε. Η σοβαρή έως ...αγέλαστη αντίπαλός του θα έχει επικρατήσει, για να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε έναν δρόμο εντελώς προβλέψιμο και σε μια πορεία φθίνουσα ενώ ο ίδιος, σαν ένας γνήσιος κομήτης, θα σβήσει οριστικά στους ωκεανούς της λησμονιάς. Το γκροτέσκο πολιτικό επεισόδιο που ζήσαμε, θα λάβει τέλος. Αν όμως ο Κασσελάκης είναι ο νικητής – όπερ και το πιθανότερο- ... «γαία πυρί μειχθήτω» , ή πιο λαϊκά, θα φάει η μύγα σίδερο κι ο κώνωπας ατσάλι. Το παρόν (Κόμμα) κατεδαφίζεται. Όπως κατά κόρον εγράφη, η πορεία τέτοιων προσώπων δεν μπορεί να εξηγηθεί με συμβατικούς όρους. Μπορεί μέσα σε ένα εξάμηνο να εκπέσει λόγω απειρίας, ανεπάρκειας και ανυπαρξίας πολιτικού μπανγκράουντ, μπορεί όμως και να τον δεις ακόμη και ...πρωθυπουργό, αν οι κοινωνικοπολιτικές συγκυρίες ευνοήσουν, όπως συνέβη κάποτε με τον Τσίπρα, ή πιο πρόσφατα με τη Μελόνι. Φανταζόταν άλλωστε η Ιταλία ότι θα κυβερνιόταν από μια γυναίκα, που δεν ήταν παρά ένα ανθυποστέλεχος μιας ακροδεξιάς φράξιας;
Στην πραγματικότητα, όταν μιλάμε για τον Κασσελάκη, δεν μιλάμε για το πρόσωπο. Όλοι αυτοί οι ποταμοί σχολίων και αναλύσεων δεν γράφτηκαν για έναν μορφονιό που με αυθάδικο ύφος αυτολανσάρεται για ηγέτης. Γράφονται διότι μέσα από αυτόν ανακαλύπτουμε έκπληκτοι – ίσως και ...έντρομοι- τις κατακλυσμιαίες αλλαγές που έχουν επισυμβεί στο κοινωνικό σώμα και στη χώρα μας. Γράφονται γιατί παρακολουθούμε εκστατικοί την επώδυνη γέννηση του νέου. Την εμφάνιση μιας νέας κατάστασης που υπήρχε και διαχεόταν γύρω μας αλλά κλείναμε τα μάτια. Όταν η τηλεόραση σε σήριαλ απευθυνόμενα στους περίφημους οικογενειάρχες και σε ζώνη υψηλής τηλεθέασης παρουσιάζει σκληρές σκηνές ομοφυλοφυλικού σεξ μεταξύ ανδρών χωρίς να έχει ξεσηκωθεί το σύμπαν όπως θα γινόταν κάποτε, ήταν απολύτως αναμενόμενο ότι θα έβγαινε μια μέρα κάποιος που να δηλώσει δημοσίως ομοφυλόφιλος και υποψήφιος πρωθυπουργός και όλοι να το θεωρούμε περίπου ...κανονικό. Υπό την έννοια ότι οι περισσότεροι αναγνωρίζουμε πια το δικαίωμα του Άλλου να έχει τη δική του σεξουαλική ταυτότητα.
«Όλα τριγύρω αλλάζουνε» και τίποτε δεν μένει πια ίδιο. Όσοι ζήσαμε τις παλιές δεκαετίες της -ας πούμε- αθωότητας μπορούμε να το πούμε πια στους νεότερους.
Περάσαμε δεκαετίες σταθερότητας. Οι εξελίξεις ήταν αργές και μπορούσαμε πιο εύκολα να τις χωνεύουμε διανοητικά, ψυχικά, συναισθηματικά. Είχαμε σταθερότητα στα ήθη. Το μοντέλο του νεανικού έρωτα μεταξύ άνδρα και γυναίκας που κατέληγε σε γάμο και σε δεμένες κατά βάση οικογένειες όσο κι αν άλλαζε επιφανειακά κατά βάση παρέμενε βασικό θεμέλιο των τότε κοινωνιών. Συζητήσεις για γάμους ομοφυλοφίλων ήταν προϊόν ... επιστημονικής φαντασίας. Οι νέοι εύρισκαν μόνιμες δουλειές, με τριετίες και σταθερές αυξήσεις, και η αποταμίευση οδηγούσε σταδιακά και στην απόκτηση καλών κατοικιών. Ακολουθούσε η αγορά αυτοκινήτου, η δυνατότητα να διασκεδάζεις, να ταξιδεύεις να κάνεις διακοπές ...κανονικές ακόμη και σε προορισμούς σχετικά ακριβούς κι όχι ...τριήμερες αποδράσεις. Διότι, συν τοις άλλοις ακόμη και το κλίμα ήταν πιο σταθερό, καταλάβαινες τη διάκριση μεταξύ άνοιξης και καλοκαιριού, φαινόμενα κλιματικής αλλαγής δεν είχαν τεθεί στο τραπέζι ούτε καν ως υπόθεση εργασίας. Κι όσον αφορά την πολιτική, κι εκεί σταθερότητα, οι μισοί ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ κι Ανδρέα, οι άλλοι μισοί Νέα Δημοκρατία και η Αριστερά στη γωνία να ...αμπελοφιλοσοφεί και να κηρύσσει (στα χαρτιά) λαϊκές επαναστάσεις. Όλα καλά, ανθηρά και ...προβλέψιμα.
Σήμερα ζούμε απίστευτες ανατροπές. Τίποτε δεν είναι δεδομένο. Οι ενδυματολογικοί κώδικες των ανθρώπων αποτυπώνουν ήδη τρομερές αλλαγές. Κουρέματα εξτρίμ, ρούχα που έχουν σπάσει κάθε στερεότυπο, τατουάζ και κάθε τι που θα φάνταζε κάποτε ακραίο, έρχονται σήμερα να χτίσουν την αισθητική της νέας εποχής. Συνιστούν όλα αυτά μια πραγματική απελευθέρωση από δεσμά πολλών δεκαετιών; Συζητήσιμο, αλλά δεν είναι το θέμα μας. Απλώς καταγράφω μια εποχή που μέσα από την τεχνολογία παράγει πολύ περισσότερες αλλαγές από αυτές που το ανθρώπινο μυαλό και οι κοινωνίες μπορούν να καταναλώσουν. Κι έτσι, αρχίζουν οι ...στρεβλώσεις.
Κάπως έτσι ο νεωτερικός Κασσελάκης– και όλα αυτά τα νέα στοιχεία που φέρνει στην πολιτική- αντιμετωπίζεται κι αυτός σαν μια στρέβλωση, αλλά και σαν απειλή. Ειδικά από τους παλαιότερους που νιώθουν ότι η εποχή τούς έχει ξεπεράσει, που «φοβούνται όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα» όπως – τι ειρωνεία αλήθεια!- τραγουδούσε η γενιά τους. Υπό την έννοια αυτή, οι συνταχθέντες πίσω από την Αχτσιόγλου όλο αυτό το διάστημα, δεν έδιναν μάχη για την εκλογή της στην αρχηγία. Αντίσταση έκαναν απέναντι στα νέα ήθη χτύπησαν και την πόρτα τους και που τους απειλούν με κατάργηση...
- - Vote Kasselakis ? - πείραξα προχθές μια φίλη ...παραδοσιακή Συριζαία, από τα χρόνια του «Ρήγα» ακόμη. Μόνο που δεν με έβρισε. Η φίλη δεν έχει τίποτε να κερδίσει από το κόμμα. Πλην όμως μέσα από αυτό, εξασφάλιζε τη λυτρωτική αίσθηση του «ανήκειν». Ότι είναι μέλος μιας ομάδας μέσα από την οποία αποκτά μια ταυτότητα. Τεράστιο ψυχολογικό μέγεθος, που η εκλογή Κασσελάκη και η πιθανή διάλυση ή έστω μετασχηματισμός του κόμματος απειλούσε να της το αφαιρέσει. Μετά την κατάρρευση ενός κόσμου το 1989 (με μοχλό τότε τον Γκορμπατσώφ) το απλό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ βιώνει σήμερα μια ακόμη κατάρρευση. Πώς να σηκώσει ξανά κόκκινες σημαίες τραγουδώντας νοσταλγικά το “Bella Ciao” ; Πλην όμως, εκείνο που οφείλουν να καταλάβουν είναι ότι δεν είναι ο Κασσελάκης που αλλάζει το κόμμα και την κοινωνία. Η κοινωνία που άλλαξε και αλλάζει είναι που γέννησε τον Κασσελάκη. Το ... αμερικανοθρεμμένο ομορφόπαιδο δεν ήταν παρά ο σπινθήρας που άναψε μέσα στην πυριτιδαποθήκη της εποχής μας. Συμπέρασμα δεν υπάρχει. Το νέο θα είναι πάντα νέο και πάντα θα έρχεται να αλλάζει την ιστορία συχνά με επώδυνο τρόπο. Δεν είναι απαραίτητα κακό και φυσικά δεν μπορεί κανείς να το σταματήσει. Η αντίσταση των παλιών είχε πάντοτε μια χροιά ηρωισμού, ειν’ αλήθεια, αλλά είναι ταυτόχρονα και μια ματαιοπονία.ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis
@yahoo.gr
