Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά
Η αχαριστία πρέπει να είναι ποινικό αδίκημα, είπε κάποιος.
Συμφωνώ κι επαυξάνω. Είναι πολύ βαρύ κι έξω απ’ τα ανθρώπινα να προσφέρεις κάτι σε κάποιον κι εκείνος να σου γυρίσει την πλάτη σα να μη συμβαίνει τίποτα και να συνεχίζει τη ζωή του, χωρίς την παραμικρή τύψη γι’ αυτό.
Ακόμα κι ο Κύριος όταν θεράπευσε τους δέκα λεπρούς και μόνο ο ένας γύρισε να τον ευχαριστήσει κι αυτός ήταν Σαμαρείτης, ρώτησε.
«Οι άλλοι εννέα πού είναι; Δε θεραπεύτηκαν;».
Φυσικά εκείνος δεν είχε ανάγκη απ’ τις ευχαριστίες κανενός, αλλά ήθελε ίσως να τονίσει το μέγεθος της αχαριστίας.
Πρέπει να είναι ποινικό αδίκημα λοιπόν η αχαριστία, κανένας φαντάζομαι δε θα βρεθεί να διαφωνήσει σ’ αυτό.
Αλλά την καταπίεση συνάνθρωποι δεν θα έπρεπε να την πιάνει κάποιος νόμος;
Σκεφτήκατε ποτέ, πως κάποιοι που βοηθούν κάποιους άλλους με την απαράδεκτη συμπεριφορά τους στη συνέχεια, αναγκάζουν τους πρώτους να γίνουν αχάριστοι;
Αυτό βεβαίως είναι και θέμα χαρακτήρα, άλλοι γίνονται αχάριστοι και άλλοι υποφέρουν κάτω απ’ το βάρος της καταπίεσης και προσπαθούν να κάνουν ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν, για να ευχαριστήσουν τους… ευεργέτες τους.
Ότι και να κάνεις όμως, το βρίσκουν ελάχιστη ανταπόδοση και νομίζω, μόνο αν έδινες τη ζωή σου, μόνο τότε θα ήταν ευχαριστημένοι, μόνο τότε θα είχες ξεπληρώσει το χρέος σου προς εκείνους. Αλλά τότε; Προς τι η ευεργεσία φίλοι μου! Βοηθάς κάποιον, όταν έχει ανάγκη, τον σηκώνεις από κάτω, για να τον έχεις και να τον ποδοπατάς σ’ ολόκληρη τη ζωή του;
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Άβυσσος και το μυαλό του. Μακάρι να ξέραμε πώς σκέφτονται οι άλλοι κι εκείνοι πως σκεφτόμαστε εμείς.
Κάποιος γέροντας που δεν υπάρχει πια στη ζωή, συνήθιζε να λέει.
«Δεν φταίει πάντα ο φονιάς. Δεν είναι λίγες οι φορές που το θύμα οπλίζει το χέρι του».
Τραβηγμένο βέβαια αυτό το παράδειγμα στα άκρα. Δε συμφωνώ, καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, προτιμώ τον διάλογο και αν είναι αδύνατον να γίνει, για τον άλφα ή βήτα λόγο, τότε διαλέγω τη σιωπή.
Μόνο που τη σιωπή μας και την υποχώρησή μας οι άλλοι την εκλαμβάνουν σαν αδυναμία μας.
Έχω γράψει κι άλλες φορές, πως τα θέματά μου τα αντλώ απ’ την καθημερινότητα. Με αγγίζει το κάθε τι που συμβαίνει γύρω μου. Δεν κλείνω τα μάτια, ούτε τ’ αυτιά μου μπροστά στα ανθρώπινα.
Και φυσικά περνάνε και δικές μου εμπειρίες μέσα απ’ τα θέματά μου.
«Ο γράφων είναι πάντα μέσα» είπε μια μεγάλη συγγραφέας σε μια συνέντευξή της.
Κι εγώ αυτό πιστεύω, πως τα γραπτά είναι νεκρά όταν λείπει η ψυχή του συγγραφέα από μέσα.
Αλλά ας γυρίσουμε πάλι στο θέμα μας.
Καλοί μου φίλοι, αν σας τύχει να κάνετε κάτι καλό στη ζωή σας – στον καθένα κάποτε τυχαίνει – ρίξτε το στο γιαλό. Να το πάρουν τα κύματα, να το κάνουν τραγούδι, ύμνο, ουράνια μελωδία. Τότε αυτό το καλό έχει εκπληρώσει το σκοπό του.
Αν το κρατάς κοντά σου και δεν το αφήνεις να σου ξεφύγει, για να το έχεις πρόχειρο, να το πετάς κατάμουτρα στον άλλον, τότε δεν έχει καμιά αξία.
Μοιάζει με ερπετό που σέρνεται και διψάει για αίμα και κάποτε κουλουριάζεται στο λαιμό αυτού που βοήθησε και τον σφίγγει μέχρι θανάτου.
Τα βρίσκετε ίσως υπερβολικά αυτά, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι.
Μακάρι να είμαστε απ’ τους τυχερούς που δε χρειάστηκε να ακουμπήσουμε πουθενά.
Κάποιοι όμως χρειάζονται ένα χέρι και τις περισσότερες φορές, αυτό το χέρι έχει αγκάθια που ματώνουν.
Ποινικό αδίκημα λοιπόν η αχαριστία, αλλά αν τη βάλεις στη μια άκρη της ζυγαριάς και στην άλλη την ασφυκτική καταπίεση, δεν ξέρω προς τα πού θα γείρει!
Καλά θα ήταν να μην υπάρχει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αλλά συνάνθρωποι, η κοινωνία μας δεν αποτελείται από αγίους. Αλλά από ανθρώπους με διάφορες αδυναμίες. Μικρότητες, εγωισμούς, κακίες κι ότι άλλο παράτησαν οι μάρτυρες κάτω στη γη για ν’ ανέβουν ξαλαφρωμένοι στους ουρανούς.
