Ακρίβεια, cartel, εργαζόμενοι και θράσος

Από τον Δημήτρη Γεωργούση, εκπαιδευτικό,  διευθυντή 9ου ΓΕΛ Λάρισας

Παρακολουθήσαμε προχθές στην τηλεόραση τον εκπρόσωπο των σούπερ μάρκετ, ο οποίος στην προσπάθειά του να αποκρούσει την ευθύνη για την ολοένα και εντεινόμενη ακρίβεια στην αγορά, με περισσό θράσος, προσπαθούσε να την αποδώσει στους αγρότες. Έναν παραγωγικό κλάδο διαχρονικά σκληρά εργαζομένων, ουσιαστικά για την επιβίωσή τους, κόντρα στα cartel των γεωργικών εφοδίων, των υψηλών τιμών της ενέργειας και της έλλειψης εργατικών χεριών.
Πίσω από την θρασύτητα αυτή δεν κρύβεται τίποτα άλλο, παρά μόνο η προσπάθεια συγκάλυψης των εναρμονισμένων πρακτικών, cartel, που συστηματικά ακολουθούν και επιβάλλουν οι μεγάλες ολιγοπωλιακές επιχειρήσεις στη χώρα μας, σε όλες τις οικονομικές δραστηριότητες, με την ανοχή, αν όχι συνενοχή, της Πολιτείας και δυστυχώς και των υπεύθυνων, δήθεν ανεξάρτητων αρχών, όπως είναι η αρχή Ανταγωνισμού, της οποίας κυρία αρμοδιότητα είναι ο υγιής ανταγωνισμός και η καταπολέμηση των εναρμονισμένων πρακτικών.
Αυτές οι εναρμονισμένες πρακτικές παρατηρούνται σε όλες τις επιχειρήσεις που συναρτώνται με την καθημερινότητα των εργαζομένων. Ξεκινώντας από τα σούπερ μάρκετ, τις εταιρείες ηλεκτρισμού, τις εταιρείες καυσίμων, τις εταιρείες φυσικού αερίου, τις τράπεζες, ακόμη – ακόμη και τις αλυσίδες καφέ που ανθίζουν στην πόλη μας.
Απέναντι στην πρακτική αυτήν, η αντίδραση των πολιτών είναι εκκωφαντικά απούσα. Αναμένει τα διάφορα κουπόνια -αρκούντως λοιδωρηθέντα για τις πάλαι ποτέ χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», μετονομασθέντα στη χώρα μας σε pass- και περιορίζεται μοιρολατρικά στη μείωση της κατανάλωσης των απαραίτητων αγαθών, ρεύματος, φυσικού αερίου, καυσίμων, ακόμη και των τροφίμων, απουσιάζοντας παντελώς οποιαδήποτε συλλογική αντίδραση που θα μπορούσε να ανακόψει την πρακτική αυτήν.
Καταπίνεται αμάσητη η προπαγάνδα «περί συνεπειών του πολέμου», που εκπορεύεται από διάφορα κέντρα, με πρωταγωνιστές συγκεκαλυμένους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, που υποδύονται τους δημοσιογράφους.
Από την άλλη, συλλογικότητες που θα έπρεπε να πρωταγωνιστούν -αφυπνίζοντας τους εργαζόμενους- στην αντιμετώπιση του προβλήματος, όπως ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, Εργατικά Κέντρα, Συνδικαλιστικές Οργανώσεις, αλλά και κυρίως τα Πολιτικά Κόμματα, ουδόλως φαίνεται να ασχολούνται με το διαρκώς ογκούμενο πρόβλημα της ακρίβειας.
Και βέβαια, ενασχόληση δεν σημαίνει μόνο η αναγνώριση ενός προβλήματος, αλλά η διατύπωση λύσης και κυρίως η αποτελεσματική πρακτική εφαρμογή της.
Υπό το πρίσμα αυτό -και στην περίπτωση που κάποια από τις προαναφερόμενες συλλογικότητες αποφάσιζε να υπερβεί την κατάσταση «νιρβάνα», στην οποία οι περισσότερες εντρυφούν- πώς θα του φαινόταν του εκπροσώπου των σούπερ μάρκετ, ΑΝ π.χ. καλούσε μια τέτοια αφυπνισμένη συλλογικότητα τους πολίτες να «μποϊκοτάρουν» και να μην ψωνίζουν από τη ΔΙΚΗ του, συγκεκριμένη αλυσίδα σούπερ μάρκετ; Θα μπορούσε να αντέξει αυτόν τον αποκλεισμό και να συνεχίσει τη συμμετοχή του στο cartel των σούπερ μάρκετ ή μετά από λίγο θα κατέβαζε τις τιμές όταν η αλυσίδα του θα διέβλεπε ορατό τον κίνδυνο της χρεοκοπίας;
Μήπως το ίδιο δεν θα γινόταν αν ομοίως συλλογικά και στοχευμένα οι πολίτες μποϊκοτάριζαν π.χ. συγκεκριμένη εταιρεία ηλεκτρισμού, ή συγκεκριμένη εταιρεία διύλισης ή εμπορίας καυσίμων, ή συγκεκριμένη εταιρεία τροφίμων, ακόμη και συγκεκριμένη αλυσίδα καφέ;
Για πόσο καιρό, άραγε, όλοι αυτοί θα μπορούσαν να αντέξουν σε ένα επιλεγμένα στοχευμένο - οργανωμένο μποϊκοτάζ, συγκεκριμένων μελών των cartel, που τυπικά ή άτυπα έχουν δημιουργήσει και λεηλατούν την ελληνική κοινωνία;
Ξεδιάντροπα προσφέρουν σε πολλαπλάσιες τιμές τα ίδια προϊόντα τους από ό,τι σε άλλες χώρες της ΕΕ.
Απέναντι στα cartel η λύση φαντάζει να είναι το «ξεμονάχιασμα». Όπως και στο παραμύθι, όλα τα μυρμήγκια στην προβοσκίδα του ίδιου ελέφαντα. Πολλές φορές και η διατύπωση της αντίδρασης αρκεί για την πορεία προς κάποια λύση του προβλήματος. Αρκεί να μην ξεχνάμε, «όποιος δεν θέλει να είναι το αμόνι, πρέπει να γίνει το σφυρί».
Κανέναν κίνδυνο, όμως, δεν διατρέχουν και μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι οι «εντιμότατοι φίλοι μας», όσο η συστηματική και οργανωμένη αντίδραση των πολιτών απουσιάζει.
Μέχρι τότε, όμως, ας μην προκαλούν τη νοημοσύνη μας.