Πώς εξηγούνται τα πολλά διαζύγια στις μέρες μας

Από τον Κώστα Γιαννούλα
Το διαζύγιο είναι το μέσο, δια του οποίου μπορεί να διαλυθεί ένας γάμος, όταν αυτός μπάζει νερά από παντού και καταντά αβίωτος.

Άλλες φορές εκδίδεται συναινετικά και άλλες ύστερα από σκληρούς δικαστικούς αγώνες, μακροχρόνιους πολλές φορές. Όπως και να το κάνουμε, όμως, κρίνεται αναγκαίο ορισμένες φορές και προσφέρει λύτρωση στους πάσχοντες, δεν παύει, ωστόσο, να αποτελεί μια επώδυνη διαδικασία γι’ αυτούς, που υφίστανται τις συνέπειές του και, κυρίως, για τα παιδιά, όταν υπάρχουν. Δεν αποτελεί, βέβαια, πρόσφατη ανακάλυψη, αλλά είναι ανησυχητικό το γεγονός, ότι στις μέρες μας χωρίζουν πολλά ζευγάρια με περισσή ευκολία και, σίγουρα, πολύ περισσότερα σε σχέση με το χθες. Ας δούμε, γιατί.
Ένας απ’ τους βασικούς λόγους, κατά την άποψή μου, έχει να κάνει με τη δικαιολογημένη χειραφέτηση της γυναίκας, τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων της και τη σύγκρουση των δύο φύλων μεταξύ τους, που είχε ως συνέπεια να αμφισβητηθεί η κυριαρχία του άνδρα και να αντιμετωπισθεί η γυναίκα ως ίση προς ίσο. Έπαψε, δηλ., η σύζυγος να κάνει υπομονή και να σκύβει, συνεχώς, το κεφάλι στο σύζυγο ­ αφέντη, ο οποίος είναι, πλέον, υποχρεωμένος να συζητά και να δίνει λογαριασμό για τις πράξεις του. Όταν, μάλιστα, η σύζυγος εργάζεται και είναι, οικονομικά, ανεξάρτητη, τότε, νιώθει πιο ισχυρή και φοβάται λιγότερο να συγκρουστεί και να διεκδικήσει ένα πιθανό διαζύγιο. Ο ισότιμος ρόλος, λοιπόν, της γυναίκας και η εγωιστική διάθεση των συζύγων αποτελούν ένα εκρηκτικό μίγμα, που δυσκολεύει, αρκετές φορές, τη λειτουργία του ζευγαριού και το οδηγεί σε περιπέτειες.
Πέραν τούτων, ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, ανέκαθεν και πολύ περισσότερο στις μέρες μας, που η ελευθερία γοητεύει, θεωρεί το γάμο σκλαβιά και, γι’ αυτό, ομιλεί για ισόβια δεσμά του, που κάνουν πολλά ζευγάρια να ασφυκτιούν και να χωρίζουν. Αλλά και η κοινή γνώμη, που κάποτε αντιδρούσε, αρνητικά, στα διαζύγια, έχει εξοικειωθεί μαζί τους και τα θεωρεί, πλέον, μια συνηθισμένη υπόθεση, οπότε έπαυσαν αυτά να στιγματίζουν τους διαζευγμένους και να τους αποτρέπουν απ’ το χωρισμό. Κι όχι μόνο αυτό. Η ίδια η Πολιτεία με νομοθετικές της παρεμβάσεις στο οικογενειακό δίκαιο διευκολύνει και δεν δυσκολεύει τα διαζύγια, όπως συνέβαινε στο παρελθόν.
Σημαντικό ρόλο για ένα διαζύγιο παίζει, ακόμα, και η συζυγική απιστία. Και αυτό, γιατί το σεξ στις μέρες μας έχει κατακυριεύσει τη ζωή μας και μια που η μακροχρόνια σχέση για πολλούς και πολλές με την πάροδο του χρόνου γίνεται άνοστη και βαρετή, σεξουαλικά, δεν είναι λίγοι αυτοί και αυτές, που ενδίδουν στις εξωσυζυγικές σχέσεις και δηλητηριάζουν, έτσι, το γάμο τους, ανεπανόρθωτα. Μετά την καθιέρωση, μάλιστα, του πολιτικού γάμου, έστω και προαιρετικά, ο θρησκευτικός, που δίνει άλλο κύρος ως ιερό μυστήριο της Εκκλησίας, ξεθώριασε και αυτός και κατάντησε, με τον καιρό, ευκαιρία για κοσμική εκδήλωση και επίδειξη, οπότε χωρίς ηθικές αναστολές και περίσκεψη οδηγούνται πολλά ζευγάρια στη διάλυση της οικογένειας.
Θα προσέθετα, ακόμη, ως αιτίες των διαζυγίων την ανεργία, που φέρνει γκρίνια και εσωστρέφεια στο σπίτι, όταν κάποια ζευγάρια αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, αλλά και το κόστος ζωής, που οδηγεί στην υπερεργασία και στην απουσία για πολλές ώρες την ημέρα των γονιών απ’ το σπίτι, χωρίς να υποβαθμίζω τις άκομψες και συνεχείς παρεμβάσεις πεθερικών στην εσωτερική λειτουργία πολλών ζευγαριών, οι οποίες, αντί να λύνουν προβλήματα, βραχυκυκλώνουν περισσότερο την έγγαμη ζωή τους, ειδικά όταν αυτή βρίσκεται στα πρώτα της στάδια.
 Επειδή, λοιπόν, οι συζυγικοί ρόλοι στις μέρες μας είναι σύνθετοι και αρκετά δύσκολοι, χρειάζονται τα σημερινά ζευγάρια συγκεκριμένη αρματωσιά, προκειμένου να βρίσκουν τις ισορροπίες τους. Πρέπει, γι’ αυτό, η Πολιτεία εκτός από άλλα μέτρα στήριξης της οικογένειας να φροντίσει, ώστε μέσω των σχολείων οι μαθητές να συνειδητοποιούν, ότι ο γάμος, για να στεριώνει και να μακροημερεύει, χρειάζεται διαρκή αγώνα, κοινό προσανατολισμό και στοχεύσεις, αμοιβαίο σεβασμό, ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη των συζύγων μεταξύ τους, συνεχή διάλογο χωρίς ακρότητες για επίλυση διαφορών τους, αλλά και ανάληψη ευθυνών, που συνοδεύεται από πραγματική συγνώμη, όταν τα λάθη και τα παραστρατήματα δεν είναι θανάσιμα. Ακόμα θα πρέπει τα πεθερικά να ακολουθούν την αρχή, που λέει «μακριά και αγαπημένα ˮ, αν αγαπούν, πραγματικά, το ζευγάρι και θέλουν το καλό του. Η ίδρυση και λειτουργία, μάλιστα, σχολών γάμου και η υποχρεωτική παρακολούθηση σχετικών σεμιναρίων πριν το γάμο και την απόκτηση παιδιών θα βοηθούσε, πιστεύω, σημαντικά.
Μόνο έτσι, μπορούν, πιστεύω, να μειωθούν τα διαζύγια.