Ο σεισμός

«Ψυχολόγησέ με»

Από τον Δημήτρη Παπαχατζόπουλο

Επιτέλους ησύχασε! Είκοσι και παραπάνω μέρες μετά τον σεισμό των εκλογών της 21ης Μάη σταμάτησε λίγο να κουνάει. Τις μέρες που ακολούθησαν όλοι είπαν τα πάντα, όλοι έγραψαν τα πάντα, έτσι και ‘γω, όπως κι ο Τσίπρας το βράδυ της συντριβής, ήθελα να παραιτηθώ. Από το γράψιμο! Τι θα μπορούσα εγώ ο ταπεινός να σχολιάσω όταν ο άλλος Τσίπρας, ο ξάδερφος, το ομολόγησε σαν ποιητής: «Μας έφτυσαν, δεν βρέχει! Το χαστούκι είναι η τελευταία ευκαιρία να σοβαρευτούμε!». Τίποτα δεν θα μπορούσε να προστεθεί, το απόλυτο είχε ειπωθεί.
Στη συνέχεια, όμως, αποφάσισα, όπως κι ο αρχηγός, να μη λιποψυχήσω, να μην αποσκιρτήσω την κρίσιμη ώρα. Να δώσω και ‘γω τη μάχη, τώρα που ο έντυπος λόγος με χρειάζεται, τώρα που έχει ανάγκη ο φτωχός λαός από την καθαρή ματιά μου, τώρα που ο πλανημένος αναγνώστης ψάχνει στο σκοτάδι το χέρι που θα τον οδηγήσει στο φως της αλήθειας. Εδώ μέχρι κι η εφημερίδα «Αυγή» έγραψε την επομένη επιτέλους κάτι που ακουμπάει, έστω, την αλήθεια, δεν θα σχολιάσω εγώ που όσο κι αν δεν πεινάω αν μου βάλουν μπροστά ένα πιάτο φρεσκοτηγανισμένες πατατούλες, δεν μπορεί, θα απλώσω χέρι να τσιμπήσω μία;
Πάμε, λοιπόν: 41% των Ελλήνων είναι φασίστες και ψήφισαν τη χούντα του Μητσοτάκη ή δουλεύουν στα κάτεργα της «Μητσοτάκης Α.Ε.»; Μπα, δύσκολο το βλέπω. Η χούντα απ’ τη μια θέλει ήρωες και επαναστάτες, αλλά δεν μας κόβω για γενναίους και οι γεμάτες καφετέριες, απ’ την άλλη, δεν προδίδουν σκληρή εργασία. Εκτός κι αν μας ψεκάζουν (πράγμα που πιστεύει το ένα τρίτο των Ελλήνων) ή φταίει ο μειωμένος ΦΠΑ στον καφέ που μας κάνει σαύρες στον ήλιο. Εργαζόμενοι στα κάτεργα, πάντως, μάλλον απίθανο να είμαστε. Ο Μητσοτάκης ψηφίστηκε και οι άλλοι βυθίστηκαν στα τάρταρα, γιατί τα έβαλαν με την πραγματικότητα. Εσύ νομίζεις ότι δεν τρέχεις, αλλά η Φυσική έχει τους νόμους της και σε κοπανάει σαν ωμό αυγό στον τοίχο. Πρέπει να συνέλθεις, δεν είναι στραβός ο γιαλός, εσύ αρμενίζεις στραβά!
Ο πανανθρώπινος ψυχισμός (επιτρέψτε μου την έκφραση) έχει διαχυθεί στους πάντες, έχει ποτίσει τα εσώψυχα όλων. Δεν υπάρχει χρώμα στον πόνο, την οργή, τη λύπη και τη θλίψη. Ποιος μπορεί να δεχτεί ότι μια μάνα πονάει λιγότερο ή περισσότερο για το παιδί της ανάλογα με το χρώμα του ψηφοδελτίου που ρίχνει στην κάλπη; Για ποιο ηθικό πλεονέκτημα (ακόμη και στην ευαισθησία) μιλάμε; Αυτόν τον διδακτισμό, την αλαζονεία πλήρωσε ο στενοχωρημένος αρχηγός και το κόμμα του. Εμείς είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, όχι έχουμε καλύτερες ιδέες. Ο λαός δεν κάνει κέφι τους ξεχωριστούς και τους προικισμένους, ειδικά όταν μιλάμε για τα χαρακτηριστικά που μας ενώνουν. Ο ελιτισμός και η υπεροψία φάνηκε και εκ των υστέρων από τις δηλώσεις του Τσίπρα ότι ο λαός εξαπατήθηκε! Δηλαδή το τοτέμ του σοφού λαού αποκαθηλώθηκε! Τελικά έχει το αλάθητο ένστικτο ο λαός ή δεν ξέρει την τύφλα του; Μήπως αποφασίζουμε ανάλογα με το τι μας συμφέρει, όπως και με την απλή αναλογική που από πολύφερνη νύφη την κάναμε γεροντοκόρη θυγατέρα, που κανείς δεν τη θέλει;
Ο λαός, η πραγματικότητα δηλαδή, τιμώρησε τον Τσίπρα για τον λαϊκισμό και την τοξικότητα. Τα «ΝΔ-π@ιδερατές» και τα «Μητσοτάκη γ@μιέσ@ι» ταιριάζουν σε αρένα γηπέδου και όχι σε πολιτισμένη κοινωνία. Οι άνθρωποι προβληματίζονται από τα επιχειρήματα κι όχι από τα βρισίδια! Όσο για τον επικοινωνιακό ναρκισσισμό του αυτόν από προτέρημα τον μετέτρεψε σε αυτοκτονικό μειονέκτημα. Εξηγούμαι μέσω παραδείγματος: Πριν χρόνια μίλησε Αγγλικά στο φόρουμ του Ιδρύματος Κλίντον και έκανε ρεζίλι τον εαυτό του και τη χώρα. Γιατί το διέπραξε αυτό, ενώ δεν υπήρχε λόγος; Ο Ερντογάν δεν ξέρει ούτε το No, ούτε το Yes και βγαίνει πρόεδρος για 25 χρόνια, εδώ όλη η Ελλάδα έχει προφίσενσι και κανείς δεν καταλαβαίνει γρι από τη γλώσσα των Αγγλοσαξόνων, ποιο θα ήταν το θέμα αν ο Τσίπρας μιλούσε στη γλώσσα της μάνας του από το Αθαμάνιο της Άρτας με μεταφραστή; Κανένα απολύτως, αλλά εδώ είναι το θέμα: Δεν είναι τι μπορεί, αλλά τι θέλει αυτός που συνδυάζει ελλιπή αυτογνωσία και περισσό θράσος! Πόσο επικοινωνιακά έξυπνο ήταν αυτό; Καθόλου, ήταν τελείως καταστροφικό! Αντί να φανεί ως κοσμοπολίτης, φάνηκε ως ερασιτέχνης, ως αδαής.
Συνεχίζω: Η πραγματικότητα έχει αποδείξει τον ολοκληρωτισμό των κομμουνιστικών καθεστώτων; Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα! Ο Τσίπρας ήταν ο μόνος ξένος ηγέτης που παρευρέθηκε στην κηδεία του Κάστρο και μάλιστα εκφώνησε και τον επικήδειο, ενώ λίγο πιο πάνω, στις ΗΠΑ, κάποια άλλη στιγμή, ο ίδιος δεν είχε καμιά αναστολή να κολακέψει τον Τραμπ λέγοντας το αμίμητο: «Ο τρόπος που ο Πρόεδρος αντιμετωπίζει την πολιτική ορισμένες φορές μπορεί να μοιάζει διαβολικός, αλλά γίνεται για καλό»! Ο ένας πολιτικός ηγέτης, παλιότερα πρωθυπουργός, παρίσταται εκεί που δεν θέλει να βρίσκεται κανένας άλλος Ευρωπαίος ηγέτης, στην κηδεία ενός δικτάτορα, κι ο άλλος, πιο πρόσφατα πρωθυπουργός, μιλάει, με σωστά αγγλικά, εκεί που άλλοι αρχηγοί κάνουν ουρά απλώς για να ακούσουν, στο Κογκρέσο.
«Ναι μεν, αλλά» στον πόλεμο της Ουκρανίας, «ναι μεν, αλλά» στον Covid-19, «ναι μεν, αλλά» στη Χρυσή Αυγή και τον Κασιδιάρη, «ναι μεν, αλλά» στο δικαίωμα των καλλιτεχνών να εκφράζονται. Υπέρτατη δόξα, για παράδειγμα, στην κανίβαλο Τσανακλίδου και στο «Πάμε να τους φάμε» που αμόλησε, επειδή είναι δικιά μας, αλλά πλήρη απαξίωση στον Νιόνιο που είναι και ευγενής και χορτοφάγος, αλλά δεν συμφωνεί μαζί μας! Παλιά η Αριστερά τιμούσε τη διαφορετική άποψη των διάσημων αστών, δεξιών καλλιτεχνών και ποιητών μας (Χατζηδάκης, Ελύτης Γκάτσος), σήμερα παίρνει γραμμή απ’ τη συντρόφισσα Τάνια και ορμά να τους φάει! Το έκανε στην κυριολεξία ο δολοφόνος Κουφοντίνας στα 13 θύματά του και αυτοί τον βγάλανε βόλτα στην Αθήνα εκεί που είχε στρώσει το μακάβριο τραπέζι του. Μωρέ, λάθος έκανε ο ξάδερφος Τσίπρας, δεν είναι τα σάλια του κόσμου που βρέχουν από πάνω, ο εμετός του σύγχρονου πολίτη είναι!
Υπάρχει, όμως, βάσιμος λόγος αισιοδοξίας. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έχασε το κέντρο, την περιφέρεια κι όλο το ενδιάμεσο, μπορεί να έχασε τους νέους, μπορεί να απώλεσε όλες τις φτωχογειτονιές, αλλά επιβλήθηκε με τρελό ποσοστό στους φυλακισμένους των Διαβατών στη Θεσσαλονίκη! Η επανάσταση ξεκινά από τους φτωχούς, τους κατατρεγμένους και τους αδικημένους. Μόνο ο Καζαντζίδης μας λείπει. Προσοχή, ο Καζαντζίδης, όχι ο Μαραντζίδης, αυτός βρέθηκε!