Διαφέρουν και σε τι οι προοδευτικές απ’ τις συντηρητικές δυνάμεις;

Από τον Κώστα Γιαννούλα

Για να διακρίνει κανείς ευκολότερα την ταυτότητα ενός κομματικού σχήματος, χρησιμοποιούνται, κατ’ αρχήν, οι όροι δεξιό, κεντρώο και αριστερό ή αποκλίσεις του προς το κέντρο και τα άκρα. Χρησιμοποιούνται, επίσης, οι χαρακτηρισμοί φιλελεύθερο και σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό, δημοκρατικό ή αντιδημοκρατικό και φασιστικό, αλλά και προοδευτικό ή συντηρητικό κομματικό σχήμα.

Κατά τη διάρκεια, μάλιστα, της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου, επιχειρήθηκε εκ μέρους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., κυρίως, να ταυτισθούν τα αριστερά και αριστερής απόκλισης κόμματα με την πρόοδο, προκειμένου να υπάρξουν πιθανότητες συνεργασίας μεταξύ τους, αφού η απλή αναλογική συμβάλλει, συνήθως, στον κατακερματισμό και όχι στη συσπείρωση των πολιτικών δυνάμεων. Γι’ αυτό και ο κ. Τσίπρας, παρότι κανένα κόμμα δεν επιθυμούσε τη συνεργασία μαζί του, επέμενε, διαρκώς, για κυβέρνηση συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου αποκλείοντας, ωστόσο, απ’ αυτές τη Ν.Δ. Βεβαίως, άλλες ήταν οι αποφάσεις του εκλογικού σώματος, αφού με την ψήφο του οδηγεί, πλέον, τη χώρα προς κατεύθυνση αντίθετη απ’ τις επιδιώξεις του κ. Τσίπρα. Τίθεται, όμως, το ερώτημα. Αλήθεια! Για να θεωρείται κανείς προοδευτικός, αρκεί, μόνο, να είναι αριστερόστροφος;
Δεν πρέπει, κατ’ αρχήν, να ξεχνάμε, ότι πρόοδος σημαίνει βελτίωση, δρόμος προς το καλύτερο και πορεία προς τα εμπρός. Μια τέτοια πορεία, βέβαια, είναι φυσικό να τη θέλουν και να την επιδιώκουν όλα τα κόμματα και όλοι οι πολίτες είτε δεξιόστροφοι είναι αυτοί, είτε αριστερόστροφοι. Υπάρχει, όμως, μια βασική διαφορά ανάμεσά τους. Οι μεν πρώτοι ως συντηρητικοί, για να δεχθούν τις όποιες αλλαγές, δεν ρισκάρουν, συνήθως, αλλά πρέπει, πρώτα, να πεισθούν, ότι είναι συμφέρουσες και, γι’ αυτό, δεν βιάζονται να τις υιοθετήσουν. Όταν, όμως, σιγουρευτούν για τη χρησιμότητά τους, τότε όχι μόνο τις υιοθετούν, αλλά και τις στηρίζουν.
Οι αριστερόστροφοι, απ’ την άλλη, αποδέχονται το καινούργιο με μεγαλύτερη ευκολία, αλλά διατρέχουν τον κίνδυνο να πέσουν έξω στις προσδοκίες τους, να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους και αντί προόδου να οδηγήσουν τα πράγματα σε πισωγύρισμα και παρακμή παρά τις καλές προθέσεις τους. Όταν, όμως, οι αλλαγές, που αποδέχονται και στηρίζουν, έχουν καλά αποτελέσματα, τότε, έχουν κάθε δικαίωμα να καμαρώνουν για τα τολμήματά τους.
Ως εκ τούτου, επειδή κοινός τόπος και για τους πρώτους και για τους δεύτερους είναι η πρόοδος με διαφορετική, όμως, μεθοδολογία, δε θα πρέπει να μονοπωλείται απ’ τους αριστερόστροφους το ενδιαφέρον τους γι’ αυτή και, πολύ περισσότερο, δεν πρέπει να χαρακτηρίζονται οι συντηρητικές δυνάμεις και οι συντηρητικοί πολίτες ως πισωδρομικοί και καθυστερημένοι. Είναι, άλλωστε, πέρα από κάθε λογική το να θεωρούνται προοδευτικοί οι αριστεροί και κεντροαριστεροί, αλλά όχι οι κεντροδεξιοί Νεοδημοκράτες και, μάλιστα, της Ν.Δ. Μητσοτάκη, έστω κι αν έχουν στα δεξιά τους ακροδεξιά πολιτικά σχήματα γνωστά στον κόσμο. Και αυτό γιατί, εκτός απ’ τα όσα θετικά επιτεύχθηκαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας τετραετίας, έθεσαν, αν μη τι άλλο, τα θεμέλια για την ανάπτυξη και την πρόοδο της σημερινής Ελλάδας με την επιλογή μόνο του κόμματός τους, να καταστεί μέλος της Ε.Ε..
Δυστυχώς, όμως, στη χώρα μας είναι κανείς, ό, τι δηλώνει αποσιωπώντας παραμέτρους, που δε δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό, που αποδίδει στον εαυτό του. Ο κ. Τσίπρας π.χ. είχε την ευκαιρία να προσπαθήσει να κάνει κυβέρνηση συνεργασίας στο πρόσφατο παρελθόν με κόμματα αριστερόστροφα, που, σήμερα, θεωρεί προοδευτικά, αλλά δεν το έπραξε. Προτίμησε τον ακροδεξιό κ. Καμμένο και, γι’ αυτό, τώρα που τα θυμήθηκε, όπως ήταν φυσικό, του γύρισαν την πλάτη.
Πέραν τούτου ο προοδευτικός πολίτης και η προοδευτική πολιτική δύναμη, αριστερόστροφη και μη, δεν κρίνεται μόνο απ’ την έφεση για αλλαγές, αλλά και από πολλές άλλες προτιμήσεις και συμπεριφορές τους. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται η συνέπεια λόγων και έργων, η κριτική στους αντιπάλους, που συνοδεύεται, όμως, από ήθος και σεβασμό προς αυτούς, έστω κι αν διαφωνεί μαζί τους, και, όχι, ο φανατισμός, η μισαλλοδοξία, η μηδενιστική τακτική, τα fake news και ο εκμαυλισμός συνειδήσεων με ψεύτικα ταξίματα και ρουσφέτια. Περιλαμβάνονται, επίσης, ο σεβασμός στους νόμους, η καταδίκη της βίας, της τρομοκρατίας και της κακοποίησης γυναικών και παιδιών, απ’ όπου κι αν προέρχονται και όχι επιλεκτικά, αλλά και η αγάπη και η έμπρακτη στήριξη προς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας. Επιπλέον, ο προοδευτικός δεν τσιγκουνεύεται να πει έναν καλό λόγο για τον αντίπαλό του για κάποιες επιτυχίες του.
Αν, λοιπόν, όλα αυτά απουσιάζουν απ’ τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του όποιου προοδευτικού, είναι τέτοιος μόνο στα χαρτιά και εισπράττει το τίμημα.