Ο ενταφιασμός της απλής αναλογικής

Από τον κ. Δημήτρη Γεωργούση,
εκπαιδευτικό, διευθυντή του ΓΕΛ Συκουρίου

Η τύχη του στρατηγικής σημασίας αιτήματος, όλων των κομμάτων κυρίως της μεταδικτατορικής αριστεράς και του εκσυγχρονιστικού κέντρου, που έστω και με ελαττώματα (το υψηλό κατώφλι του 3%) υιοθέτησε και ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το σημαντικότερο μήνυμα των εκλογών της 21ης Μαΐου.

Και αυτό γιατί πίσω από το αίτημα αυτό κρύβεται το δίλημμα, μονοκομματικές κυβερνήσεις και δικομματισμός ή κυβερνήσεις συνεργασίας και κόμματα δομημένα και λειτουργούντα στη πράξη και όχι στις διακηρύξεις με αρχές.
Να θυμηθούμε ότι το σύστημα αυτό καταψηφίστηκε και από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και από το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ. Η απλή αναλογική ως σύστημα δίκαιης αντιστοίχησης των ψήφων με τον αριθμό των βουλευτικών εδρών, εγγυάται την ελεύθερη επιλογή κόμματος, αφού αποκλείει το επιχείρημα της «χαμένης ψήφου». Κυρίως όμως ως μεγαλύτερο πλεονέκτημα προσφέρει -μέσα από τη δημιουργία και τη λειτουργία κομμάτων αρχών- την αφετηρία, προκειμένου εν τέλει να μάθουμε να θέτουμε τα πραγματικά προβλήματα, συζητώντας και αναζητώντας με ειλικρίνεια τη λύση τους. Απαραίτητη προϋπόθεση για τον συνεχώς αναβαλλόμενο αστικοδημοκρατικό εκσυγχρονισμό της χώρας.
Αναβολή που επιτρέπει τη διατήρηση του ρουσφετιού στην καθημερινότητα του πολίτη, (αλλάζοντας ακόμα και τον νόμο, για τη μετάταξη ενός σταθμάρχη), αλλά κυρίως προάγοντας και επιτρέποντας την εκτροφή και διατήρηση κρατικοδίαιτων μεγαλοεπιχειρηματικών συμφερόντων, με μηδενικό επιχειρηματικό ρίσκο, αποκλειστικού στόχου της συσσώρευσης κεφαλαίου, απουσία οποιασδήποτε δημιουργικής επιχειρηματικότητας (όπως για παράδειγμα η εφαρμογή και διατήρηση της ρήτρας αναπροσαρμογής στο ηλεκτρικό ρεύμα, βραχνάς σε κάθε μικρομεσαία υγιή επιχείρηση).
Η στάση στις προηγούμενες εκλογές και κυρίως οι ανερμάτιστες δηλώσεις ηγετών της αριστεράς (περί κυβερνήσεων συνεργασιών «μούφα», κοψοχέρηδων κ.λπ.) στην πράξη έβαλαν μπουρλότο σε οποιαδήποτε σκέψη για κυβερνήσεις συνεργασίας, ενταφιάζοντας την αναγκαιότητα της απλής αναλογικής και επαναφέροντας δυναμικά στο προσκήνιο την πρακτική των ισχυρών μονοκομματικών κυβερνήσεων, χορηγών και χορηγούμενων των κρατικοδίαιτων αυτών συμφερόντων.
Βέβαια στα δύσκολα, όπως στην περίπτωση της χρεοκοπίας και των μνημονίων όλοι κατέφυγαν στις κυβερνήσεις συνεργασίας. Ακόμα και με το ακροδεξιό ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη συνεργάστηκε το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, που σε κάθε ευκαιρία, ξεχνώντας το, ξορκίζει τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μιλώντας για τον «ακροδεξιό» Καμμένο, αντιπαραθέτοντάς τον άραγε με το απαύγασμα της προοδευτικότητας και αριστεροσύνης, Καρατζαφέρη.
Και σίγουρα και στην επόμενη χρεοκοπία που έρχεται, σε τέτοιες θα καταφύγουν. Το δημόσιο χρέος έχει ξεπεράσει πλέον τα 400 δισ. ευρώ, (όταν στα μνημόνια το 2010 μπήκαμε με χρέος λιγότερο από 170% του ΑΕΠ σήμερα υπερβαίνει το 210% του ΑΕΠ), ενώ η Τράπεζα της Ελλάδος στην έκθεση νομισματικής πολιτικής τον περασμένο Δεκέμβριο, επισημαίνει ότι «οι κίνδυνοι βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους εμφανίζονται σημαντικά αυξημένοι μετά το τέλος της μεσοπρόθεσμης περιόδου (2032)».
Στις εκλογές του Μαΐου του 2023 η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ είναι απόλυτα εξηγήσιμη -εκ των ύστερων βέβαια αφού κανένας δεν θα μπορούσε να την προβλέψει.
Αποδείχτηκε ότι δεν αρκεί η προσωπικότητα του ηγέτη ενός κόμματος για να το διασώσει, όταν ο βερμπαλισμός και η αμετροέπεια στελεχών του περισσεύουν, η προάσπιση του αριστερού αφηγήματος εγκαταλείπεται και όταν εκφράζεται από κάποια στελέχη του, έστω και με σκληρή, αλλά αληθινή γλώσσα, αφήνονται ανυπεράσπιστα σε υστερόβουλους επικριτές που δεν διστάζουν να τα διασύρουν (άραγε πόσο ποια ξεχειλίζει η ευγένεια του Αδώνιδος για να μη μιλά κανείς για Αδωνισμό, έστω και αδιευκρίνιστο ή για Λοβερδισμό έστω και αρχειοθετημένο). Αλλά κυρίως όταν η οργανωτική του υπόσταση είναι νηπιώδης (ούτε αντιπρόσωποί του δεν υπήρχαν στα εκλογικά τμήματα) και πάνω απ´ όλα η πρόταση διακυβέρνησης εν τέλει απουσιάζει, όταν δομείται και απευθύνεται σε κάποιους συμμάχους που δεν υπάρχουν.
Καθόλου τυχαία δεν ήταν η καταψήφιση της απλής αναλογικής από το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ. Το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ, ονειρεύεται τα «περασμένα μεγαλεία», τον έναν ισχυρό πόλο του δικομματισμού. Καθοδηγητή και σύμμαχο σ´ αυτό έχει όλα τα κρατικοδίαιτα επιχειρηματικά συμφέροντα και το μεγάλο κομμάτι του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, δημοσίου και ιδιωτικού.
Θεωρεί αμνήμονες τους πολίτες, αφηγούμενο ότι τη χρεοκοπία και τα μνημόνια τα έφερε μόνο η Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή, ξεχνώντας τις αγορές του Αιώνα, τα υπέρογκα δάνεια για τους ολυμπιακούς του 2004 του Σημίτη, τις μίζες των εξοπλιστικών στα στελέχη του, τους υπουργούς του που τις μίζες τις χρησιμοποίησαν για το κόμμα τους και τις σπουδές των παιδιών τους, τον εσμό των παχυλά αμειβομένων μετακλητών και των μεγαλοστελεχών των επιχειρήσεων του δημοσίου τομέα, αυτούς δηλαδή στους οποίους απευθυνόμενος ο υπουργός τους Πάγκαλος είπε το περίφημο «μαζί τα φάγαμε».
Τον Τσίπρα για αντίστοιχα με τα προηγούμενα δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς. Όποιος τόλμησε να το κάνει, όπως κάποιοι πληρωμένοι κονδυλοφόροι για δήθεν βίλες που είχε καταδικάστηκαν. Όπως κανείς δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι μετά τον συμβιβασμό και την αντιστροφή του δημοψηφίσματος που πλήγωσε τους υποστηρικτές του και την παράταξή του κατέφυγε σε εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2015 που πολύ εύκολα ξεχνιούνται.
Σημεία που θαρρετά πρέπει να ενσωματώσει στην αυτοκριτική του για να μπορέσει έστω και την τελευταία στιγμή ενθυμούμενος τις καταβολές του, να παρουσιάσει μια πειστική αριστερή πρόταση διακυβέρνησης απέναντι στην αντίστοιχη του κ. Μητσοτάκη.
Αν θεωρεί ότι με μια παραπλήσια πρόταση με αυτή του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, θα καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών είναι πολύ γελασμένος. Όλο το σύστημα (πολιτικό – οικονομικό -ΜΜΕ) έχει δείξει και θα το δείξει ακόμα πιο έντονα στις μέρες που απομένουν, την προτίμησή του στο δοκιμασμένο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ και τους ανθρώπους του. Διαφορετικά, προφυλάσσοντας την υστεροφημία του, ας αποτραβηχτεί. Είναι νέος και το 2032 είναι πολύ κοντά.