Με αισιοδοξία πήγα στον σύμβουλο Εύρεσης Εργασίας στη ΔΥΠΑ, κρατώντας στα χέρια μου ένα σωρό δικαιολογητικά για να παραδώσω, καθώς με ενημέρωσαν πριν από μέρες για την πιθανή πρόσληψή μου ως καθαρίστρια κτιρίων, όπου απαιτείται και απολυτήριο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Σε αυτό το πρόγραμμα απασχόλησης που διαρκεί 18 μήνες έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν άτομα άνω των 45 ετών που έχουν κάρτα ανεργίας τουλάχιστον 24 μήνες… Η συμπαθέστατη σύμβουλος εργασίας με χαμόγελο κοιτούσε τα χαρτιά μου, που όλα ήταν σωστά, ακόμη και το απολυτήριο Λυκείου έχω αντιστοιχήσει στην Ελλάδα, γιατί το απέκτησα στην Ουγγαρία. Όμως, εκεί που ήλπιζα ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου θα συμμετέχω σε επιδοτούμενο πρόγραμμα, ξαφνικά ξέσπασα σε κλάματα. Όχι, δεν ντρέπομαι για τα δάκρυά μου, ας ντρέπονται αυτοί που με αναγκάσανε να βρίσκομαι σε αυτήν την ταπεινωτική θέση. Έχω κάρτα ανεργίας εδώ και 51 μήνες, αλλά με ενημέρωσαν από τη ΔΥΠΑ ότι εμφανίζω 7 (επτά!) εργόσημα από το 2019 και για αυτόν τον λόγο πρέπει να διακοπεί το δελτίο ανεργίας μου και δεν δικαιούμαι να συμμετέχω σε κανένα πρόγραμμα για τουλάχιστον 1-2 χρόνια. Όντως, έκανα ένα μεγάλο σφάλμα! Πριν από 4 χρόνια είχα βρει δουλειά ως φροντιστής ηλικιωμένων σε ένα σπίτι 24ωρης βάσεως. Ο ηλικιωμένος είχε 2 εύσωμα σκυλιά στο διαμέρισμά του και εκτός από το ότι τον φρόντιζα, έκανα όλες τις δουλειές του σπιτιού, έβγαζα και τα σκυλιά του βόλτα, και μάλιστα τα αξιαγάπητα τετράποδα κοιμήθηκαν στο δωμάτιό μου τη νύχτα. Αυτή η ονειρεμένη εργασία, όμως, διακόπηκε σύντομα, όταν ήρθε η κόρη του ηλικιωμένου για επίσκεψη μαζί με τον αρραβωνιαστικό της. Ο υποψήφιος γαμπρός ήταν πολύ άνετος με τον μελλοντικό του ρόλο σε αυτήν την οικογένεια και δεν δίστασε να με στείλει νυχτιάτικα στο περίπτερο να του πάρω πασατέμπο και τσιγάρα. Τότε, όμως, διαμαρτυρήθηκα ότι έχω ήδη υπερβεί των καθηκόντων μου και ας ψάξουν κάποιον άλλο για κορόιδο… Έτσι, η περιπέτειά μου σε εκείνο το σπίτι διακόπηκε σύντομα, αλλά ως σωστοί εργοδότες μου κόλλησαν 7 εργόσημα. Κάπως μου ξέφυγε τότε να διακόψω την κάρτα ανεργίας μου για 7 μέρες και ούτε καν σκέφτηκα τις συνέπειες που θα ακολουθούσαν μετά από χρόνια. Τώρα περιμένω μήπως με λυπηθεί η ΔΥΠΑ και δεχτεί την ένστασή μου που έχω υποβάλει, γιατί ξέχασα να δηλώσω ότι δούλεψα 7 μέρες επίσημα. Δεν έχει ψάξει, όμως, ποτέ κανένας αν έχω κάνει μαύρη εργασία για να σπουδάσω το παιδί μου σε νησί και αν έχω στερηθεί από τρόφιμα, από ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και από τα βασικά αγαθά για να συντηρήσω την οικογένειά μου. Ποιος νοιάζεται για μένα που πραγματικά έχω δώσει τεράστιο αγώνα επί 34 χρόνια για να επιβιώσω και να δημιουργήσω στην Ελλάδα; Κανείς. Είμαι ένας από τους εκατομμύρια ανθρώπους με το ίδιο πρόβλημα. Λυπημένη, αλλά όχι ηττημένη, θα μαζέψω τα κομμάτια μου στα 57 μου χρόνια. Ξαναδηλώνω επίσημα ότι είμαι άνεργη και όπως κάνουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, θα δουλέψω χωρίς ένσημα και χωρίς τις νόμιμες αποδοχές. Θα ψάξω πάλι εποχιακή και μαύρη εργασία στον τουρισμό και ας γίνω ακόμα μια φορά θύμα εκμετάλλευσης στον εργασιακό χώρο και μετά από 2 χρόνια ίσως δικαιωθώ… Θα γίνω καθαρίστρια στον Δήμο Λαρισαίων. Άπιαστο όνειρο χιλιάδων γυναικών! Την Πρωτομαγιά θα φτιάξω στεφάνι από λουλούδια του αγρού και θα το φορέσω στο κεφάλι μου για να καλλωπιστώ, παρηγορώντας τον εαυτό μου και θα φωνάξω «Ελλάδα μου ποτέ να μην αλλάξεις, όπως είσαι σε αγαπώ!».
Margherita Kakany
