Είναι πνευματικό αγαθό, με πρώτο δάσκαλο αγωγής την οικογένεια! Η ψυχή του μορφωμένου είναι πηγή πλούσιων θετικών αισθημάτων και συναισθημάτων ανθρωπιάς. Είναι έργο της ανθρωπιστικής παιδείας και δεν κοστίζει. Αυτή διαμορφώνει αξιοπρεπείς ανθρώπους που μπορούν και συμβιώνουν ειρηνικά, επιδεικνύουν καλή συμπεριφορά προς το περιβάλλον, στοχεύουν το τέλειο και αγωνιούν για την ευτυχία του λαού της χώρας. Είναι προίκα και στολίδι ψυχής που διακρίνει τον άνθρωπο από τα ζώα. Είναι «βιτρίνα» σοφού ανθρώπου, σε αντίθεση με σοφούς που δυστυχώς στερούνται ανθρωπιάς!
Η ανθρωπιστική παιδεία του ελληνικού πνεύματος, εμπλουτισμένη με τις θείες αρχές και αξίες της Ορθοδοξίας, έγινε σκοπός παιδείας, δημιουργώντας τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό μας, και μόρφωσε «υιούς αναστάσεως» και ευσυνείδητους ευτυχείς πολίτες!
Αυτός ο πολίτης πιστεύει στα ιδεώδη και ιδανικά, αγαπά την πατρίδα, σέβεται την ιστορία της, την παράδοσή της και τον πολιτισμό της και υπερασπίζεται τους θεσμούς της Πολιτείας για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους.
Η πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου λειτουργεί ως δίχτυ προστασίας σε εποχές κρίσεων. Προστατεύει θεσμούς, εμπνέει σεβασμό, αξιοπρέπεια, αποδοχή. Είναι οπλισμός κατά της παραβατικότητας και της βίας γενικότερα.
Ο αξιοπρεπής πολίτης δεν εκλιπαρεί, δεν προσκυνάει! Αγωνίζεται για τα δικαιώματά του, αναγνωρίζοντας και τις υποχρεώσεις του. Είναι συνεπής πολίτης και απολαμβάνει τον σεβασμό της Πολιτείας, περιμένοντας να πράξει και η Πολιτεία το αυτονόητο.
Με τον τρόπο ζωής του και των δράσεών του βοηθά την Πολιτεία στον μηδενισμό της διαφθοράς. Η χώρα ευημερεί, όπως και ο πολίτης, γιατί χώρα ευημερούσα με λαό φτωχό είναι λουλούδι χωρίς το άρωμά του, βιβλιοθήκη χωρίς τα βιβλία της.
Φαίνεται, όμως, πως η ανθρωπιστική παιδεία δεν είναι πρόοδος. Θεωρείται τροχοπέδη στην «εξέλιξη». Γι’ αυτό η ανθρωπιά περιφρονείται και λοιδορείται. Γραφικός όποιος εμφορείται από ανθρωπιστικές αξίες. Ίσως γι’ αυτό και απαξιώνονται αρχές και αξίες, περιφρονείται το ηθικό και το δίκαιο, ανθεί η προπαγάνδα και ζούμε συντροφιά με το ψέμα, την κλοπή, τη βία, την παρακμή. Χάρη στην καλοπέραση, το αξιακό μας πιστεύω αλλοτριώθηκε. Το άγχος του λαού για το αύριο των παιδιών του γίνεται λαιμοδέτης θανάτου. «Δεν πάμε όπου βγει!...».
Η ίωση αυτή της κοινωνίας μας έχει, δυστυχώς, βαθιές ρίζες. Ίσως, όμως, μελέτες κοινωνιολόγων και οικονομολόγων να έδιναν πρόταση σωτηρίας για τον εκσυγχρονισμό της χώρας.
Η Φινλανδία -λένε- πως είναι η πρώτη ευτυχής χώρα, γιατί μηδένισε τη διαφθορά! Μπορούμε και εμείς να κάνουμε κάτι. Να αλλάξουμε! Επίκληση και βίωση αρχών και αξιών που ανέδειξαν τη χώρα παιδαγωγό της οικουμένης χρειάζεται. Δοκιμασμένη συνταγή για όλους, γιατί η πατρίδα είναι κτήμα όλων. Η «Ολυμπιακή Ιδέα», που όλοι οι λαοί τιμούν και αποδέχονται, ας διδάξει και εμάς τους Νεοέλληνες!
Το κοινωνικό ιδεώδες που χρειάζεται σήμερα η χώρα είναι η συνεχής προσπάθεια όλων να πλησιάσουμε το «τέλειο» για μας και τη χώρα. Χρειαζόμαστε μόρφωση και γνώση. Μισή παιδεία είναι νάρκη στα θεμέλια της χώρας. Η πνευματική καλλιέργεια είναι για την ψυχή όπως η τροφή για το σώμα.
Να «αλλάξουμε» και μάλιστα γρήγορα. «Ούτω καιρός» για ανθρώπινα λάθη!
Να επιτελούμε το «καθήκον», να σεβόμαστε τους θεσμούς λειτουργίας της χώρας, να νοιαζόμαστε για το δημόσιο συμφέρον, να μη γινόμαστε επίορκοι! Να αναδείξουμε τα θετικά μας ως λαός και την πνευματική μας κληρονομιά. Είναι προϊόν «απόσταξης» της ελληνικής διανόησης και Πατέρων της Ορθοδοξίας. Αυτή ανέδειξε Αγίους και ήρωες, που, δυστυχώς, τις προτομές τους είδαμε να βανδαλίζουν παραβατικοί συμπολίτες μας!
Η περιπέτειά μας και η δοκιμασία μας, ας γίνει αφετηρία για νέα πορεία. Περισυλλογή, «ζυγοστάθμιση και ευθυγράμμιση» χρειαζόμαστε... Το ίδιο και η χώρα! Αξίζουμε περισσότερα...
Οι άρχοντες, πολιτικοί, θρησκευτικοί, στρατιωτικοί και άλλοι των θεσμών, πρέπει να διακρίνονται για τις αρετές τους. Είναι και παιδαγωγοί! Είναι ευεργεσία για τη χώρα και τον λαό της, όταν οι άρχοντές της θυμούνται πως κυβερνούν ανθρώπους σύμφωνα με τους νόμους.
Και δεν κυβερνούν για πάντα.
«Τον άρχοντα τριών δει μεμνήσθαι! Πρώτον, ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον, ότι κατά νόμους άρχει και τρίτον, ουκ αεί άρχειν...». Αγάθων, 450-400 π.Χ.
