Τις πταίει;

Από τον Σωτήρη Απ. Παπαποστόλου, συνταξιούχο δασοπόνο

Όταν ο Χαρίλαος Τρικούπης, πριν από 130 χρόνια, εκφώνησε την περίφημη αυτή φράση για την αρχή της δεδηλωμένης, ποτέ δεν θα πίστευε κάποιος ότι η φράση αυτή θα είχε τόση επικαιρότητα για όλες τις εκφάνσεις της ζωής του τόπου μας.
«Τις πταίει», λοιπόν, για το συγκλονιστικό δυστύχημα των σιδηρόδρομων; Για το χάος στη δημόσια διοίκηση, για τις πολυετείς καθυστερήσεις στη δικαιοσύνη, για τις συνεχείς αλλαγές στην παιδεία; Τις πταίει για τη διαφθορά στον δημόσιο τομέα και την καταλήστευση του δημόσιου χρήματος από τους χρυσοκάνθαρους κρατικοδίαιτους που διαπλέκονται με την πολιτική τάξη και τον δημόσιο τομέα του τόπου; Για την ασυνεννοησία των πολιτικών μας ακόμη και στα αυτονόητα και την τοξικότητα που εκφέρουν, ώστε να φανατίζουν και να πολώνουν τους πολίτες, ώστε να μη βλέπουν αντικειμενικά τα πράγματα; Μοναδικός και υπέρτατος στόχος η κατάκτηση της εξουσίας. Κρύβουμε τις στρεβλώσεις του συστήματος κάτω από το χαλί. Συγχωρούμε λάθη και παραλείψεις, που μπορούν να κοστίσουν ακριβά σε ζωές και χρήμα, στο όνομα μιας κακώς ευνοούμενης συναδελφικότητας και ανεκτικότητας, που πολλές φορές εμπεριέχουν δόλο και σκοπιμότητα.
Όλοι άριστοι! Δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις ικανοτήτων στο Δημόσιο. Δεν υπάρχει αξιολόγηση και όταν υπάρχει, δεν τη θέλουμε και προσπαθούμε να την εξοβελίσουμε παντί τρόπω.
Έπρεπε να συμβεί αυτό το απίστευτα τραγικό γεγονός της σύγκρουσης των δύο τρένων, για να φανεί το χάλι στο οποίο βρίσκεται το κράτος μας. Βγήκε η βρομιά του συστήματος στην επιφάνεια και η μπόχα σκέπασε όλη τη χώρα. Η αγανάκτηση του κόσμου έγινε τσουνάμι και απειλεί να συμπαρασύρει δικαίους και αδίκους. Ιδιαίτερα αγανακτισμένοι είναι οι νέοι μας. Και δικαίως.
Μεσολάβησαν πολλά κατά το παρελθόν και τώρα βράζουν από αγανάκτηση.
Χάθηκαν τόσα άλκιμα νιάτα. Αυτά που ατένιζαν το μέλλον με προσδοκία για την εκπλήρωση των ονείρων τους, ελπίζοντας να ρουφήξουν κάθε πικρή η γλυκιά σταγόνα της ζωής. Έγινε, λέει, λάθος από τον σταθμάρχη. Δεν έγινε λάθος! Ήταν έγκλημα -όπως θα έλεγε ο Ταλεϋράνδος- που βαραίνει όλους μας.
Μήπως ήταν λάθος μόνο του σταθμάρχη; Τα χάλια του σιδηρόδρομου τα υποψιαζόμασταν όλοι μας, αλλά δεν γνωρίζαμε την έκτασή τους. Από το 1990, λένε, άρχισε ο εκσυγχρονισμός του και ποτέ δεν τελείωσε. Συμβάσεις, ακυρώσεις συμβάσεων, νέες συμβάσεις, κατασκευές σύγχρονων συστημάτων που δεν λειτούργησαν ή αποξηλώθηκαν για να γίνουν νέες που δεν τελείωσαν. Ρεμούλες, συμφέροντα, διασπάθηση δημοσίου χρήματος και ιδού το τραγικό αποτέλεσμα! Οι σιδηρόδρομοι κατέληξαν να έχουν χρέος 10 δισ. ευρώ, όσο το 4% του δημόσιου χρέους μας, την περίοδο της χρεωκοπίας.
Αφού τον καταλήστεψαν και τον απαξίωσαν, τον πούλησαν έναντι πινακίου φακής (45 εκατ. ευρώ) σε ιταλική εταιρεία. Και αντί να γίνει μια νέα αρχή, το πάρτι συνεχίστηκε, με αποκορύφωμα τη μοιραία σύγκρουση των δύο τρένων.
Αλλά, μήπως είναι ο μόνος τομέας που σημειώθηκαν αυτές οι ρεμούλες; Όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου, θα δεις πράγματα που θα σε αγανακτήσουν.
Στην κακή κατασκευή των δημοσίων έργων, με τις κακοτεχνίες που κοστίζουν ζωές. Θυμάμαι δρόμους που κατασκεύαζε παλαιά η ΜΟΜΑ, όπου το οδόστρωμα ήταν άφθαρτο επί 40 χρόνια.
Τα χιλιάδες αυθαίρετα μέσα στα δάση που δεν γκρεμίζονται από την Πολιτεία και όταν γίνει κάποια πυρκαγιά, πάνω στα αποκαΐδια κλαίμε για τις χαμένες ζωές και τα σπίτια που κάηκαν. Στο τέλος-τέλος, το Δημόσιο πληρώνει αποζημιώσεις στους πυρόπληκτους. Μάλιστα, κάθε 10-15 χρόνια, η εκάστοτε κυβέρνηση ψηφίζει έναν νόμο και νομιμοποιεί όλα τα αυθαίρετα και το κακό συνεχίζεται. Μπαζώνονται ρέματα και χτίζονται σπίτια και επιχειρήσεις στις μπαζωμένες εκτάσεις. Όταν, λοιπόν, σημειωθεί κάποια πλημμύρα, η φύση διεκδικώντας τον χώρο της παρασύρει ανθρώπους, σπίτια και επιχειρήσεις στον διάβα της και τότε κλαίμε και φωνάζουμε όλοι για το κακό που μας βρήκε, αναζητώντας το «τις πταίει».
Άσε πια τις διευθετήσεις χειμάρρων που πρέπει να ξεκινάνε από τα ορεινά και που σήμερα δεν γίνονται πουθενά, αφού οι Δασικές Υπηρεσίες είναι αδρανείς έως ανύπαρκτες. Έτσι, στην περιοχή μας περιοριζόμαστε στους καθαρισμούς των ρεμάτων στα πεδινά και μάλιστα υπερτονίζουμε τη μεγάλη σπουδαιότητα του έργου.
Ασφαλώς, αφού δεν γίνεται ό,τι πρέπει, για να γίνει σωστά η δουλειά.
Όπου και να κοιτάξεις θα δεις παραλείψεις, παρανομίες, διαπλοκή, ανεκτικότητα στην παρανομία, ωχαδερφισμό, πράξεις που μας κατατάσσουν πολύ χαμηλά στη λίστα των κρατών από πλευράς διαφθοράς.
Να μην παραλείψουμε να πούμε ότι οι παρανομούντες βγαίνουν ωφελημένοι και οι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και έντιμοι πολίτες πληρώνουν τα σπασμένα και στο τέλος θεωρούνται και τα κορόιδα.
Το μεγάλο ερώτημα, πώς θα διορθωθεί το κακό, είναι δύσκολο να απαντηθεί, εδώ που έφτασε η σήψη.
Χρειάζεται ένας Ηρακλής για να καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου;
 Ή θα τον φάνε τα οργανωμένα συμφέροντα και αυτόν…
Χωρίς συλλογική προσπάθεια των πολιτικών μας και της πολιτικής για τη θεραπεία των κακώς κειμένων, δεν μπορεί να γίνει τίποτε. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν είναι ορατό στη χώρα μας, αφού η κάθε πολιτική παράταξη δεν έχει τίποτε άλλο να πει, πάρα να κατηγορήσει την εκάστοτε κυβέρνηση, ισοπεδώνοντας τα πάντα, θεωρώντας τα όλα λάθος.
Το συγκλονιστικό τροχαίο των δύο τρένων, πάντως, έδειξε ότι το κακό έχει παραγίνει και πρέπει να αλλάξουν τα πάντα για να αρχίσει να αχνοφαίνεται ο σύγχρονος προσανατολισμός της χώρας.
Το απαιτούν οι αδικοχαμένοι νέοι, οι έντιμοι πολίτες, η χαμένη αξιοπρέπεια της πολύπαθης Ελλάδας μας.