Τις σταγόνες της βροχής
πίνω στάλα στάλα και
το δάκρυ μου γίνεται
πόνος της σιωπής.
Έγινα άνεμος, να σκορπίσω πνοή,
δροσιά, ό,τι αγαπούσα εσύ!
Ψάχνω διέξοδο να βρω
η σκέψη μου με οδηγεί μακριά,
είναι το ξέσπασμα που γίνεται καημός,
η ζωή με πάει στο χθες, στο αύριο
δίχως ελπίδα!
Με τα χέρια μου σου δίνω
μια σταγόνα νερό αγάπης
να ξεδιψάσεις και περιμένω εδώ
όταν ξημερώσει μη με ξεχάσεις!
Τα δάκρυα που κυλάνε
στα μάτια μου
στολίζουν τη μορφή σου
όμορφα λουλούδια της
καρδιάς και της μοναξιάς!
Μες στον γκρίζο ουρανό
νιώσε τον πόνο μου,
άκου μια καρδιά πώς χτυπά
και σ’ αγαπά ψυχή μου!!!
Από τη Νίκη Κεφαλέα Παναγούλη
