Βεβαιότητα με διακατείχε ότι την ίδια ακριβώς κίνηση, την ίδια ακριβώς στιγμή, έκαναν εκατομμύρια ακόμα άνθρωποι που νιώθουν όλη αυτήν την ανείπωτη συντριβή από τα αποτελέσματα του σεισμού.
Δεν θέλω πια άλλες εικόνες, δεν θέλω άλλα πλάνα με συντρίμμια και φωνές εγκλωβισμένων, δεν θέλω άλλο πόνο. Οι άνθρωποι της ΕΜΑΚ ας κάνουν τη δουλειά τους όπως ξέρουν, σιωπηλά, ήρεμα και μεθοδικά, κι ο Θεός των Χριστιανών, πιασμένος χέρι - χέρι με τον Αλλάχ, ας τους βοηθήσει. Δεν με νοιάζει αν αυτοί που θα σωθούν θα ’ναι Τούρκοι, Σύριοι, Κούρδοι ή όποια άλλη «φυλή του Ισραήλ». Μοναχά άνθρωποι να ’ναι, παιδιά να ‘ναι, αλλά και γέροι και γριές, όλοι πολύτιμοι είναι, αρκεί να ’ναι όσο πιο πολλοί γίνεται. Κι ούτε με νοιάζουν όλοι αυτοί οι βλακώδεις πανηγυρισμοί πως οι Έλληνες είμαστε ...πρωταθλητές στις διασώσεις λες και στον μακάβριο αυτόν χορό το ζήτημα είναι ο ...πρωταθλητισμός. Ούτε τα ελληναράδικα παινέματα πως τάχα μου όλη η Τουρκία υποκλίνεται στα φιλάνθρωπα αισθήματα της φυλής μας και πως χιλιάδες απλοί Τούρκοι μας χειροκροτούν και μας «αποθεώνουν» στο Facebook. Δεν αντέχω άλλες ανόητες προσεγγίσεις πως οι σεισμοί θα κάμψουν τον Ερντογάν και πως μια νέα ειρηνική περίοδος θ’ αρχίσει... Οι σύγχρονοι άνθρωποι είμαστε τελικά μοναδικοί στα σενάρια, μοναδικοί στη φλυαρία, με δυο λόγια μοναδικοί στη βλακεία.
Είκοσι τέσσερις χιλιάδες νεκροί, μπορεί να φτάσουν και τις πενήντα. Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο λυτρωτικοί είναι οι αριθμοί. Οι αριθμοί είναι απρόσωποι και γι’ αυτό πολύτιμοι. Εμπεριέχουν από τη φύση τους μια γενίκευση και μασκαρεύουν την πραγματική ζωή. Λες πενήντα χιλιάδες θύματα και ο λογαριασμός τελειώνει εκεί. Το μυαλό μένει σ’ αυτήν τη γενικότητα και σταματάει να σκέφτεται. Αν το εξατομικεύσεις, θα πρέπει να σκεφτείς ότι μανάδες και πατεράδες έψαχναν παιδιά στα ερείπια, γιαγιάδες τα εγγόνια, παιδιά μείνανε ορφανά, ευτυχισμένες οικογένειες που έκαναν όνειρα και σχέδια για το μέλλον έσβησαν από τον χάρτη μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Τρέλα, σκέτη τρέλα... Καλύτερα λοιπόν οι αριθμοί. Οι αριθμοί αντιμετωπίζονται, τα προσωπικά δράματα σε διαλύουν. Μπορείς άραγε να συνειδητοποιήσεις τι σημαίνουν τα 66 εκατομμύρια των νεκρών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα 85 εκατομμύρια του Β’ και τα 55 εκατομμύρια του αποικισμού της Αμερικής; Μπορείς να σκεφτείς ότι μόνο η μικρή Ελλάδα μέτρησε στον Β’ Παγκόσμιο 715.000 νεκρούς, στην πλειοψηφία τους νέων ηλικιών; Που αν ζούσαν θα μεγάλωναν, θα δούλευαν, θα δημιουργούσαν οικογένειες, θα γεννούσαν παιδιά, θα έγραφαν την προσωπική τους ιστορία και θα διαμόρφωναν μια Ελλάδα πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Όχι ε; Όλος αυτός ο αμέτρητος χορός των νεκρών είναι σήμερα μια στατιστική, μια απλή καταχώριση στη Wikipedia, απρόσωποι αριθμοί που διαβάζεις μέσα από το κινητό σου, ένα βράδυ, καθώς πίνεις ένα ποτήρι κρασί. Ικανοποιημένος κατά βάθος που η ιστορία δεν σε ξέβρασε σε κανένα δύσκολο και περίεργο μονοπάτι...
Σκέφτομαι, επίσης, ότι μερικοί τόποι είναι πιο τραγικοί από άλλους. Από ένα παράξενο καπρίτσιο της τύχης, τα μεγάλα δράματα, οι μεγάλες συμφορές είναι στη μοίρα της Ανατολής. Πόλεμοι, καταστροφές, προσφυγιές, λοιμοί, επιδημίες, εθνοκαθάρσεις, όλα τα φορτώθηκε η Ανατολή στην καμπούρα της και τα σκορπά ανηλεώς στους ανθρώπους. Δεν θα βρεις μεγάλες τραγικότητες στη Δύση. Ούτε καν σεισμούς δεν κάνει εκεί. Η Δύση ό,τι τράβαγε, από το κεφάλι τα τράβαγε. Από ανόητους πολέμους και οικονομικούς ανταγωνισμούς. Την Ανατολή, λες και την έφτυσε κάποιος κακιασμένος θεός.
Ανατολή είναι κι η Αντιόχεια... Κι αν δεν ξέρει από δράματα, συμφορές και κλάματα κι αυτή η τραγική πόλη. Δύο ιστορικοί σεισμοί την ισοπέδωσαν -διαβάζω- σε δύο διαφορετικές φάσεις της ιστορίας της, προκαλώντας διακόσιες πενήντα χιλιάδες νεκρούς τη φορά. Όσο κι αν οι στατιστικές της εποχής ελέγχονται για την αξιοπιστία τους, οι χιλιάδες των θυμάτων δεν αμφισβητούνται. Ανάμεσά τους, παραλίγο να συγκαταλεγόταν κι ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Τραϊανός. Ξεχειμώνιαζε το 115 π.Χ. με τα στρατά του στις γλυκές αγκαλιές της Ανατολής λογαριάζοντας την άνοιξη να χτυπήσει τους Πάρθους. Γεμάτη η πόλη από μια πολυμελή αυτοκρατορική συνοδεία. Αξιωματικοί, στρατιώτες, βοηθητικό κι εργατικό προσωπικό, έμποροι που επωφελήθηκαν και πήγαν να πουλήσουν, και κάθε λογής πλανόδιοι τσαρλατάνοι. Πρώτα ένα βουητό. Μετά η γη σχίστηκε, κτίρια σαρώθηκαν, δέντρα ξεριζώθηκαν... Κι ανάμεσά τους, ένας άνδρας, σαν από θαύμα, ξυπνά, τρέχει, πηδά από το παράθυρο, σώζεται. Είναι ο Τραϊανός. Μετά είπαν πως το χέρι του Δία τον άρπαξε και τον έσωσε... Θαύμα, θαύμα! God save the king! Γιατί, βλέπεις, τα χέρια των θεών μονάχα βασιλιάδες κι άρχοντες προστατεύουν, οι άλλοι είμαστε για του διαβόλου τα κατάστιχα...
Οι διασώστες συνεχίζουν το έργο τους. Δυστυχώς, η 24χρονη αθλήτρια του βόλεϊ, που έψαχναν έξι μέρες μετά τον σεισμό, δεν έδωσε άλλο σημείο ζωής κι εσύ πετάς πέρα το κινητό, -από θυμό; από απογοήτευση;- και δεν θέλεις να μαθαίνεις άλλα δυσάρεστα νέα. Σου ’χει τύχει καμιά φορά να πεις πως αν είχες ένα κουμπί που θα σε μετέφερε στο μέλλον, ευχαρίστως θα το πάταγες γιατί δεν αντέχεις άλλο το παρόν;
Μια προβολή στο μέλλον λοιπόν... Στους νέους ανθρώπους που θα γεννηθούν ξανά, στις νέες οικογένειες που θα δημιουργηθούν. Νέα πολυώροφα κτίρια, με γερά ή σαθρά θεμέλια θα πάρουν τη θέση τους στα ερείπια και τα μπάζα που αποσύρουν οι γερανοί, και κάτι αετονύχηδες εργολάβοι πάλι θα πλουτίσουν. Περιχαρείς οι Ερντογάν του μέλλοντος θα κόβουν κορδέλες και θα επαίρονται ότι το Κράτος αντιμετώπισε σε χρόνο ρεκόρ τις στεγαστικές ανάγκες των σεισμοπαθών. Κι οι άνθρωποι που χάθηκαν και ‘κείνοι θα ξεχαστούν, σε νούμερα και στατιστικές θα τους κρύψουν, απλή αναφορά σε μια σελίδα από τα δισεκατομμύρια σελίδων κάποιας ηλεκτρονικής εγκυκλοπαίδειας.
Θα στεγνώσουν κάποτε και τα δάκρυα. Η ζωή ευτυχώς έχει πάντα τη δύναμη να προχωρά μπροστά, δίχως να υπολογίζει θύματα. Νεκροί χιλιάδες θα ‘ναι στους τροχούς κι οι ζωντανοί πάντα θα δίνουν το αίμα τους. Μα το καραβάνι θα προχωρά... Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν υπάρχει επιλογή...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessiw@yahoo.gr
