Η επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στο κέντρο είναι γεγονός που δεν αμφισβητείται εύκολα, όπως και η εμβληματική του παρουσία στην ελίτ της κεντροδεξιάς στην Ευρώπη.
Φωνές που φώναζαν ή συνεχίζουν να προσκαλούν στα δεξιά φθίνουν με τόσο γρήγορους ρυθμούς που κάνουν τους δημοσκόπους να απορούν. Δεν είναι όμως τόσο απροσδόκητη εξέλιξη, για διάφορους λόγους.
Όταν το επικρατέστερο σενάριο ακροδεξιού κόμματος που έχει τη δυνατότητα να μπει στη Βουλή είναι η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου, ο οποίος επιδίδεται σε τηλεοπτική άγρα ψήφων παράλληλα με προώθηση «θαυματουργών» κηραλοιφών και φωτοτυπημένες επιστολές του Ιησού, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί ο κάθε αναγνώστης της ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ ότι πρόκειται για ένα ξεδιάντροπο όργιο λαϊκισμού που στοχεύει σε ευάλωτους συμπολίτες μας.
Γκρίνιες του τύπου «δεν είναι αρκετά δεξιός» ή «χάσαμε την ταυτότητά μας» προφανώς προέρχονται από δυσαρεστημένους, αλλά αν το σκεφτούμε βαθύτερα θα διαπιστώσουμε ότι μάλλον άλλοι είναι οι λόγοι της μεμψιμοιρίας, προφανώς προσωπικοί.
Θυμάται κανείς ελληνική κυβέρνηση με τόσο εμφατική αποτρεπτική στρατηγική; Μήπως είναι τα σύνορά μας περισσότερο θωρακισμένα από ποτέ; Είναι τα εξοπλιστικά μας προγράμματα ικανά να εγγυηθούν την καθολική μας υπεροχή στο Αιγαίο; Είναι η ήπια ισχύς της χώρας στα ύψη χάρη στην εικόνα ενός αξιόπιστου πρωθυπουργού;
H κηδεία του τέως Βασιλιά; θα επιμείνουν μερικοί. Τόσο στους ψηφοφόρους όσο και στα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος υπήρχαν διαφορετικές και αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις για τη διαχείριση της κηδείας. Η άποψη του γράφοντος ήταν μάλιστα ότι ο τέως θα έπρεπε να τύχει μιας πιο εμβληματικής κηδείας. Ο Πρωθυπουργός όμως είχε το μαχαίρι, είχε και το καρπούζι.
Το ότι δεν υπολόγισε το πολιτικό κόστος και με την ευθύτητα και την ειλικρίνεια που τον διακρίνει όταν πρόκειται να πάρει κρίσιμες αποφάσεις, προχώρησε, εμένα παρά την αντίθεσή μου, με χαροποίησε.
Οποιαδήποτε άλλη αντίδραση θα ήταν συμβιβασμός και θα σηματοδοτούσε μια αλλαγή πλεύσης που θα σήμαινε την αρχή μιας πιο μετριοπαθούς στάσης. Με άλλα λόγια, δεν θα ήταν ο Μητσοτάκης που ψηφίσαμε. Αυτή είναι η αλήθεια.
Μπορεί όλοι αυτοί να συμφωνούν ελαφρά τη καρδία ότι ο Μητσοτάκης δεν είναι αρκετά δεξιός όσο θα ήθελαν να είναι. Είναι όμως πολύ δύσκολο για αυτούς να αρθρώσουν πολιτικό λόγο στο τι θεωρούν αυτό το δεξιό που ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να το στηρίξει. Εκεί υπάρχει ένα κενό. Ένα κενό που κάποιοι για ιδιοτελείς σκοπούς θα ήθελαν να εκμεταλλευτούν. Πολιτικά όμως δεν υπάρχει αυτό το περιθώριο. Και βγαίνουν offside.
Από τον Ηρακλή Β. Γερογιώκα
συντονιστή της Γραμματείας
Διεθνών Σχέσεων και Ε.Ε. της ΝΔ.
