Ύστερα, από την πορεία μισής ώρας φτάσαμε στον προορισμό μας. Το νερό του πηγαίο, διαυγές, δροσερό έρχεται από την καρστική πηγή Μάτι -εξού και η ονομασία του ποταμιού- ευρισκομένη στο ριζοβούνι της ιστορικής Μελούνας, κοντά στον συνοικισμό της Λυγαριάς. Το τοπίο απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς με πολλά πλατάνια, πράσινο, έναν νερόμυλο που στη θέση του, σήμερα, λειτουργεί υδροτριβείο και το δεσπόζον της περιοχής εξωκλήσι της Αναλήψεως του Σωτήρα.
Αφού κατασκηνώσαμε στην αριστερή όχθη της κοίτης, παραπλεύρως της μεγάλης γέφυρας που οδηγεί στο χωριό, εκτιμήσαμε με το παιδικό μας μυαλό, ότι το βάθος και η ορμητικότητα του ποταμιού ήταν στα μέτρα μας. Έτσι, χωρίς να χάσουμε καιρό και υπό την πίεση της ζέστης ξεντυθήκαμε και ριχτήκαμε στα νερά του. Γρήγορα, καταλάβαμε ότι ο υπολογισμός των παραπάνω μεγεθών ήταν λανθασμένος. Όμως, ήταν αδύνατον να βγούμε, γιατί η ταχύτητα ροής ήταν μεγάλη με αποτέλεσμα να παραδοθούμε στο έλεος του Θεού.
Πάνω στο κακό που μας βρήκε, η Θεία πρόνοια δεν μας άφησε αβοήθητους. Γιατί ανάμεσά μας υπήρχε ο σωτήρας μας. Κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον μικρόσωμο της παρέας, ο οποίος ήταν δεινός, θαρραλέος και ευέλικτος κολυμβητής στην αντιμετώπιση κρίσιμων καταστάσεων! Η τεχνική του έμοιαζε μ’ αυτήν του βατράχου. Οι κοφτές και γρήγορες κινήσεις των χεριών του τον κρατούσαν κοντά στη δεξιά όχθη της κοίτης. Εκεί, που κάποιος θάμνος μπορούσε να αποβεί σωτήριος για μας...
Οι υπόλοιποι με καταβολή υπεράνθρωπης προσπάθειας τον ακολουθούσαμε και ταυτόχρονα ακούγαμε τις οδηγίες του. «Δεξιά-δεξιά» φώναζε και μας έδειχνε με τις κινήσεις των χεριών του και την κατεύθυνση του σώματός του την κλίση, που έπρεπε να πάρουμε για να προσεγγίσουμε τη σωτηρία μας. Δεν σταματούσε ούτε στιγμή να μας φωνάζει: «Δεξιά-δεξιά» προφανώς για να πιαστούμε από τους αγκαθωτούς θάμνους, τα βούρλα, που ήλπιζε σε κάποια στιγμή να εμφανισθούν, καθώς ο ρους του ποταμού, μας παρέσερνε όλο και νοτιότερα...
Η αλήθεια είναι ότι τα είχαμε χαμένα, γιατί η περιοχή ήταν ερημική, τα σώματά μας, εκτός της κεφαλής, καλύπτονταν απ’ το νερό και η φωνή ασθενική να διεγείρει το αισθητήριο της ακοής κάποιου περαστικού. Παρ’ όλα αυτά, ο φίλος μας διατηρούσε την ψυχραιμία και την παρατηρητικότητά του, ώσπου σε κάποια στιγμή χαρούμενα φωνάζει: «Να, τα βούρλα δεξιά μας. Ακολουθήστε με και στην πρώτη ευκαιρία να πιαστούμε». Αυτό το έλεγε, διότι εκείνη τη στιγμή η ταχύτητα ροής του νερού δεν το επέτρεπε.
Πράγματι, για καλή μας τύχη, σε κάποιο σημείο της υδάτινης κατεβασιάς η ορμητικότητα αμβλύνθηκε, τα νερά ηρέμησαν και εμείς προσεγγίσαμε τα βούρλα με πρώτο το μικρόσωμο κολυμβητή μας. Αυτός, αφού γαντζώθηκε , άπλωσε το χέρι του και έναν-έναν μας τράβηξε στην όχθη. Πιασμένοι δυνατά απ’ τους αγκαθωτούς θάμνους, έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τη δεύτερη δυσκολία: Την έξοδό μας. Γιατί η λάσπη της όχθης ήταν ολισθηρή. Τελικά τα καταφέραμε... Λεύτεροι, χαρούμενοι, αγκαλιασμένοι και ντυμένοι πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το χωριό, αφού πρώτα περάσαμε απ’ το εξωκλήσι της Αναλήψεως του Σωτήρα και εκφράσαμε τα ευχαριστήρια στην πρόνοια του Λυτρωτή μας Χριστού.
Το επεισόδιο αυτό καταμαρτυρεί τους κινδύνους, που διαχρονικά απειλούν τους νέους μας. Στα δικά μας χρόνια ήταν λιγότεροι... Σήμερα είναι περισσότεροι, διαφορετικότεροι, μεγαλύτεροι και αποτελεσματικότεροι στην πρόκληση του κακού. Στην προσβολή της σωματικής ακεραιότητας και στην απώλεια παιδικών ζωών.
Η αντιμετώπισή τους απαιτεί αυξημένη ενημέρωση που οδηγεί στην πρόληψη. Για να μπορέσουμε να στήσουμε ισχυρό ανάχωμα εναντίον τους, που θα λιγοστέψει το δάκρυ, το μοιρολόγι και τον πόνο του σημερινού μας κόσμου...
Από τον Κων/νο Τσιρονίκο
