Ας δούμε τώρα πώς λειτουργεί το δημοκρατικό πολίτευμα στη χώρα μας:
Αρχηγός του κράτους είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Εκλέγεται από τη Βουλή και η εξουσία του είναι περιορισμένη. Διορίζει τον Πρωθυπουργό μετά από εκλογές και δίνει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Επίσης, εκπροσωπεί τη χώρα στο εξωτερικό με επίσημες επισκέψεις που πραγματοποιεί σε άλλες χώρες ως αρχηγός του κράτους.
Και τώρα να σχολιάσουμε επί της ουσίας των πραγμάτων τι σημαίνει αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δυτικού τύπου όπως τη ζούμε στο πετσί μας και στη χώρα μας τα τελευταία πενήντα χρόνια περίπου, από τη μεταπολίτευση και μετά.
Το πολιτικό οικονομικό κοινωνικό πολίτευμα λοιπόν, της αστικής δημοκρατίας, μολονότι αποτελεί μια μεγάλη ιστορική πρόοδο, σε σύγκριση με τον μεσαίωνα, παραμένει πάντα – και δεν μπορεί να μην παραμένει τέτοια, κάτω από το καπιταλιστικό καθεστώς που διέπεται από ένα σύστημα – μια δημοκρατία στενή, ακρωτηριασμένη, ψεύτικη, υποκριτική, απατηλή, ένας επίγειος παράδεισος για την ολιγαρχία του πλούτου, μια παγίδα, ένα δόλωμα για τον Λαό, τους εκμεταλλευόμενους, για τους πολλούς, τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους - πάντοτε με τους «ισχυρούς» ολιγάρχες να κυβερνούν και να εξουσιάζουν εκμεταλλευτικά τις τύχες του λαού.
Όπου, σε περιόδους οικονομικών, κοινωνικών και επαναστατικών κρίσεων ή σε περιόδους πολέμου, όταν με λίγα λόγια κινδυνεύει η κυριαρχία της αστικής τάξης και τα συμφέροντα των πλουσίων, τότε πέφτουν τα δημοκρατικά παραπετάσματα και μπαίνει στη σκηνή η απροκάλυπτη στρατιωτική δικτατορία της αστικής τάξης. Τη ζήσαμε αυτή τη μορφή της εγκάθετης ετσιθελικής απολυταρχικής εξουσίας λίγο πριν, από το 1967 έως το 1974, κι άλλες πολλές φορές παλιότερα, με διωγμούς, εξορίες και φυλακίσεις των αντιφρονούντων.
Έχουμε μια αστική δημοκρατία δηλαδή, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των ολιγαρχικών συμφερόντων που η κάθε πολιτική, θεσμική, νομική φιλοσοφία, σκοπεύει και στοχεύει πρακτικά, με τους εμέσους και άμεσους φόρους, στα μέτρα και ημίμετρα, στην αφαίμαξη και τη φτωχοποίηση του λαού, της κοινωνίας γενικότερα. Όλες οι πολιτικές που εξαγγέλλονται και εφαρμόζονται από τους εκλεγμένους κυβερνητικούς άρχοντες, πάντοτε έναν σκοπό και στόχο έχουν, να κρατήσουν το καπιταλιστικό αυτό σύστημα ζωντανό και στα πόδια του. Ένα κυβερνητικό σύστημα άδικο, αντιλαϊκό, απατηλό, που φτάνει στο πηδάλιο και στη νομή της εξουσίας, καλπονοθευτηκά, υποσχεσιολογικά, παραπλανητικά, προπαγανδιστικά, βολιψιματικά, ρουσφετολογικά, δόλια. Και διαιωνίζεται πάντα, στον τάχα ελεύθερο αυτό κόσμο, με την εξαχρείωση και την εξαθλίωση, να πανηγυρίζει με τα πολιτικά σκάνδαλα, τις ληστρικές πολιτικές, τις ακατονόμαστες κλοπές και το ξεπούλημα του εθνικού μας πλούτου.
Έχουμε δημοκρατία λέμε στη χώρα μας. Το αρχαιότερο και καλύτερο διακυβερνητικό σύστημα που γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα και εξαπλώθηκε στη συνέχεια σε όλον τον αναπτυσσόμενο πολιτισμένο κόσμο της υδρογείου. Αλήθεια είναι. Δημοκρατία έχουμε. Τι είδος δημοκρατία έχουμε...; Μα δημοκρατία της ολιγαρχίας φυσικά, των ισχυρών και οικονομικά δυνατών που λέει ο Φρειδερίκο Νίτσε, ο Κορνήλιος Καστοριάδης και άλλοι πολλοί που με τα έργα τους και τους αγώνες μας δείχνουν.
Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, γιατί ο δυστυχισμένος ο λαός μας εκλέγει επαναληπτικά τους δυνάστες εκμεταλλευτές του να τον ποδηγετούν και να τον εξουσιάζουν αναθηματικά...; Ένα ερώτημα που βγαίνει από τα στόματα των κρατούντων και πλανάται συχνά ανά το πανελλήνιο. Η απάντηση δεν είναι μονολεκτική και εύκολη. Πρέπει να γνωρίζουμε περισσότερα και καλύτερα, να δούμε και να σκεφτούμε πολλά συμβαίνοντα στον τόπο μας και πρώτα απ’ όλα τη νοοτροπία που έχουμε σαν λαός, τα τελευταία διακόσια χρόνια τουλάχιστον, που γίναμε κράτος με σύνορα και σύνταγμα. Κι ούτε διακόσια χρόνια δεν είμαστε το σημερινό κράτος, όπως γνωρίζουμε. Άρα, κοντά στον νου κι η γνώση που λέει και ο Γιάννης Κορδάτος.
Αν λοιπόν λογαριάσουμε γνωστικά καλά και συλλογιστούμε λεύτερα, που λέει και Ρήγας ο Βελεστινλής, θα καταλάβουμε τον εθνικό μας ποιητή, τον Δ. Σολωμό που μας έδωσε την ελληνική γλώσσα, όταν λέει: «Δυστυχισμένε μου Λαέ/ καλέ κι αγαπημένε/ πάντοτε ευκολόπιστε/ και πάντα προδομένε. Όπως θα καταλάβουμε και τον φιλόσοφο τον Αριστοτέλη, που λέει: «Η δεύτερη φύση στον άνθρωπο είναι η συνήθεια». Η συνήθεια που γίνεται βίωμα, που γίνεται παράδοση, που γίνεται νοοτροπία και πορευόμαστε από γενιά σε γενιά στους αιώνες των αιώνων, όπως διδασκόμαστε από την ιστορία μας.
Θέλω να πιστεύω πως έδωσα κάποιες έμμεσες εξηγήσεις αν όχι πολύ κατανοητές απαντήσεις για το δημοκρατικό μας πολίτευμα, το ολιγαρχικό, το καπιταλιστικό. Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά ιστορικά πραγματικά φιλοσοφημένα αποφθέγματα, σε βιβλίο όμως όχι στην εφημερίδα, και μάλιστα μέσα σε ένα σημείωμα.
Από τον Δημήτρη Τσικούρα
λογοτέχνη
